Ἂν καὶ ἐγὼ εἶμαι βεβαίως ἄξιος διὰ πᾶσαν ἐγκατάλειψιν ἐκ μέρους σου, ἀλλὰ διὰ τοῦ ἐλέους σου θὰ ἐπιτύχω τὴν λύτρωσιν καὶ τὴν ἄφεσιν· διότι ἡ ἰδική σου παράβλεψις εἶναι δι’ ἡμᾶς κατάπτωσις. Αὐτὰ λοιπὸν καὶ τὰ παρόμοια πρὸς αὐτὰ ἐσκέφθη φαίνεται ὁ Προφήτης Δαυῒδ νὰ εἴπῃ πρὸς τὸν Θεὸν πιεζόμενος ἀπὸ τὴν ἀθυμίαν τῆς ψυχῆς του, ἀλλὰ συνεκρατήθη, διὰ νὰ μὴ φανῇ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ὡς ἀντιμαχόμενος πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ἀντ’ αὐτοῦ μεταβάλλει τὸν λόγόν του εἰς ἱκεσίαν μᾶλλον πρὸς τὸν Θεὸν καὶ λέγει· «Ἐπίστρεψον, Κύριε, ρῦσαι τὴν ψυχήν μου, σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου».

Σύμφωνα μὲ τὰς ἰδιότητας τοῦ Δεσπότου, οὕτω καὶ ὁ Προφήτης προσάγων τ’ ἀνωτέρω εἶπεν· «Ἐλέησόν με, Κύριε, ἴασαί με», κατόπιν λέγει· «ἐπίστρεψον ὡς ποιμήν, ὡς ὁδηγὸς ρῦσαι· ὡς δυνατὸς σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου»· ὄχι ἕνεκα τῶν ἔργων μου· διότι τὰ ἔργα μου εἶναι πονηρά· οὔτε καὶ ἕνεκα τῶν λόγων μου· διότι καὶ αὐτοὶ ὑπῆρξαν μάταιοι· ἀλλὰ «σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου». Ἐὰν δὲ θέλῃς νὰ λάβῃς δικαιοσύνην ἔναντι ἐμοῦ, Δέσποτα, ἐγὼ ὁ ἴδιος ἀπαγγέλλω τὴν ἐναντίον μου καταδικαστικὴν ἀπόφασιν καὶ ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι ἄξιος θανάτου· καταφεύγω ὅμως εἰς τὸ ἔλεός σου, διότι καμμίαν δικαιολογίαν δὲν ἔχω νὰ Σοῦ παρουσιάσω. Ἐλεημοσύνην ζητῶ ἐκ μέρους Σου. Μὴ ζητήσῃς ἀπὸ ἐμὲ τὸ ἀντίτιμον τῆς ἐλεημοσύνης ταύτης· διότι οὐδεὶς ποτὲ δὲν πωλεῖ τὴν ἐλεημοσύνην, ἀλλὰ τὴν παρέχει ὡς δῶρον, διὰ τοῦτο «σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου». Ἐνθυμήσου, Κύριε, τοὺς λόγους σου, τοὺς ὁποίους εἶπας, ὅπως ἀναφέρεται εἰς τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ἐνθυμήσου, Δέσποτα, ὅτι ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας αὐτοῦ ἔχει κλίσιν πρὸς τὰ πονηρὰ (Γεν. η’ 21). Ἐνθυμήσου, Δέσποτα, ὅτι μὲ ἔπλασας ἀπὸ πηλόν, ἀλλὰ θερμὸν καὶ μὲ αἷμα· ἐνθυμήσου ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει πρὸς τὴν ματαιότητα (Ψαλμ. ρμγ’ 4), ἐνθυμήσου ὅτι οὐδεὶς ζῶν ἐπὶ τῆς γῆς δύναται νὰ ἀποδείξῃ ἐνώπιον τοῦ Κριτηρίου σου ὅτι ὄντως ὑπῆρξε δίκαιος (Ψαλμ. ρμβ’ 2), ἐνθυμήσου ὅτι ἐὰν ἐξετάσῃς μετὰ προσοχῆς τὰς ἀνομίας τῶν ἀνθρώπων, οὐδεὶς θὰ ἠμπορέσῃ νὰ σὲ ἀντικρύσῃ (Ψαλμ. ρκθ’ 3)· ἐνθυμήσου ὅτι κανεὶς δὲν εἶναι ἀπηλλαγμένος ἀπὸ ἁμαρτίας, ἔστω καὶ ἂν μίαν μόνον ἡμέραν διήρκεσεν ἡ ζωή του (Ἰὼβ ιδ’ 4-5)· μνήσθητι ὅτι συνελήφθην ἐν ἀνομίαις εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου καὶ ἐν ἁμαρτίαις μὲ ἐκυοφόρησεν ἡ μήτηρ μου (Ψαλμ. ν’ 7).