Τὸν Ἑλληνικὸν αὐτοῦ Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστὴς οὗ ἡ ἀρχή· «Ἡρακλείου τῶν σκήπτρων τῆς ἀρχῆς» (σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Ἐν τῷ τόμῳ Αʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» κατεχωρίσθη μεταγλωττισμένος ἐκ τοῦ «Νέου Παραδείσου» κατὰ φραστικὴν διασκευὴν ἐν μηνὶ Ἰανουαρίῳ, εἰκοστῇ πρώτῃ, ὅτε ἡ μνήμη αὐτοῦ ἑορτάζεται.

Ἡ Εὐδοκία αὕτη ἦτο θυγάτηρ Λεοντίου σοφιστοῦ Ἀθηναίου, καὶ ἐδιδάχθη ὑπὸ τοῦ πατρὸς αὐτῆς εὐδοκίμως πᾶν εἶδος παιδείας· ἔλαβε δὲ αὐτὴν εἰς γυναῖκα ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος ὁ Μικρός, διὰ συνεργίας Πουλχερίας τῆς ἀδελφῆς του. Καλουμένη δὲ πρότερον Ἀθηναΐς, ἐβαπτίσθη ὑπὸ τοῦ Ἀττικοῦ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, καὶ μετωνομάσθη Εὐδοκία, εἰς ἔπαινον τοῦ Θεοδοσίου· συνέγραψε δὲ ποίημα ἡρωϊκὸν περὶ τοῦ Περσικοῦ πολέμου, κατὰ τὸν Σωκράτην (Βιβλ. ζʹ κεφ. ιεʹ). Εἰς αὐτὴν δὲ ἀπονέμονται καὶ τὰ περὶ Χριστοῦ Ὁμηρόκεντρα, ὡς πολλοὶ θέλουσιν, ἐνῷ ἄλλοι ἀπονέμουσιν αὐτὰ εἰς Εὐδοκίαν τὴν βασίλισσαν, τὴν γυναῖκα τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Δουκός, βασιλεύσαντος ἐν ἔτει ͵αξʹ (1060) καὶ ὅρα τὸν βʹ τόμον τοῦ Μελετίου σελ. 410.

Ταῦτα μὲν λέγει ὁ Μελέτιος· ὁ δὲ ἀοίδιμος Δοσίθεος λέγει, ὅτι ἐλθοῦσα εἰς Κωνσταντινούπολιν ἡ Ὁσία νέα Μελάνη ἐλάλησε πλεῖσα ὅσα εἰς τὴν Εὐδοκίαν πρὸς ἔλεος τῶν Ἁγίων Τόπων τῆς Ἱερουσαλήμ· ὅθεν ἠγαπήθη παρὰ τῆς Εὐδοκίας, καὶ εἶχεν αὐτὴν ὡς τροφόν. Ἐκ τούτων λοιπὸν παρακινηθεῖσα ἡ Εὐδοκία μετέβη εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου ὑπάρχουσι τὰ σεβάσμια προσκυνήματα, ὡς διηγεῖται ὁ Σωκράτης εἰς τὸ ἕβδομον βιβλίον τῆς ἱστορίας του, καὶ διέτριψεν ἐκεῖ ἓν ἔτος, ὡς λέγει ὁ Εὐάγριος, κτίσασα Λαύραν καὶ γυναικεῖα Μοναστήρια. Ἀλλὰ καὶ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀνεκαίνισε, διὸ καὶ ἐπληρώθη ἐπ’ αὐτὴν ἡ προφητεία τοῦ βασιλέως Δαβὶδ ἡ φάσκουσα «Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιὼν καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ». Ἔκτισε δὲ καὶ Ναὸν τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, μακρὰν τῶν Ἱεροσολύμων ἓν στάδιον· ταῦτα δὲ ἐποίησεν ἡ Εὐδοκία μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Θεοδοσίου, ὅτε ἐβασίλευσεν ὁ Μαρκιανός, καθότι τότε ἐπανῆλθεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς της, ὡς ἱστορεῖ ὁ Εὐάγριος εἰς τὸ πρῶτον βιβλίον τῆς ἱστορίας του (ὅρα σελ. 310 τῆς Δωδεκαβίβλου).

Καίτοι δὲ αὐτή, ἀπατηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Μονοφυσίτου Θεοδοσίου, ἔπεσεν εἰς τὴν αἵρεσιν τῶν Μονοφυσιτῶν, ἀφοῦ ὅμως ἔμαθεν ὅτι ἐφονεύθη ὁ γαμβρός της Ὀλύμβριος καὶ ὅτι τὰ τέκνα του καὶ ἡ θυγάτηρ της Πλακιδία ἀπήχθησαν αἰχμάλωτοι εἰς Καρθαγένην ὑπὸ τοῦ Γιζερίχου, εἶπε προσφυῶς ἐκεῖνο τὸ δαβιτικόν· «Ἡ παιδεία σου αὐτή με διδάξει», ἤτοι θέλει μὲ σωφρονίσει, καὶ οὕτως ἔστειλεν εἰς τὸν Συμεὼν τὸν Στυλίτην, ἐρωτῶσα ποῖον εἶναι τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα. Ἐκείνου δὲ μηνύσαντος εἰς αὐτὴν ὅτι αὐτόθι ἔχεις τὸν μέγαν Εὐθύμιον καὶ ἐμὲ μὴ ἐρωτᾷς, κατήχησεν αὐτὴν ὁ Εὐθύμιος καὶ διώρθωσεν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Κύριλλος ὁ τοῦ Εὐθυμίου μαθητής. (Βλέπε σελ. 393 τῆς Δωδεκαβίβλου).

Ὁ Ὅσιος οὖτος Σέριδος ἦτο Ἡγούμενος τοῦ μεγάλου ἐκείνου Κοινοβίου, τοῦ πλησίον τῆς Γάζης εὑρισκομένου, ὅπου ἦτο ὁ Ἅγιος Βαρσανούφιος καὶ Ἰωάννης ὁ μαθητὴς αὐτοῦ καὶ ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος. (Βλέπε περὶ αὐτοῦ εἰς τὰς Κατηχήσεις τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου, εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Ἁγίου Βαρσανουφίου).

Ὁ Ὅσιος οὗτος Δωρόθεος εἰς ποίαν μεγάλην περιωπὴν ἔφθασεν ἐκ τῆς ὑποταγῆς καὶ ταπεινώσεώς του μαρτυροῦσιν οἱ λόγοι αὐτοῦ, οἱ εὑρισκόμενοι ἐν τῷ βιβλίῳ, τῷ περιέχοντι τὰς Κατηχήσεις Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Ἐν δὲ τοῖς χειρογράφοις εὑρίσκονται καὶ ἄλλα συγγράμματα τοῦ αὐτοῦ Δωροθέου.

Περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Δοσιθέου βλέπε εἰς τὸν ἐν ταῖς Κατηχήσεσι τοῦ Στουδίτου πρῶτον λόγον τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου, τοῦ καὶ γέροντος καὶ ἐπιστάτου αὐτοῦ χρηματίσαντος, ἵνα μάθῃς ὅτι αὐτὸς ὁ μακάριος ἐστάθη τὸ ἄγαλμα τῆς ὑποταγῆς καὶ ὑπακοῆς, τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἔχωσιν ὡς παράδειγμα ζωντανὸν ὅλοι οἱ ὑποτακτικοὶ καὶ ὑπήκοοι, ἵνα καὶ τῆς ἴσης αὐτοῦ δόξης ἀξιωθῶσιν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. Εἰς τὸ Ἅγιον τοῦτον Δοσίθεον πλήρη Ἀκολουθίαν συνέταξεν ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.