Τὸ Ἑλληνικὸν αὐτοῦ Μαρτύριον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἀρκαδίου τὰ ρωμαίων σκῆπτρα» (σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων Μονῇ καὶ ἐν ἄλλαις· εἶναι δὲ καὶ τύποις ἐκδεδομένον ἐν τῇ «Patrlogia Graeca»). Εἰς τὴν ἁπλῆν ἑλληνικὴν μετηνέχθη ὑπὸ Ἀγαπίου τοῦ Κρητὸς καὶ ἐξεδόθη συμπεριληφθὲν εἰς τὸν «Παράδεισον», ἐξ οὗ καὶ μεταφέρεται ἐνταῦθα διεσκευασμένον κατὰ τὴν φράσιν. Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζεται καὶ ἄλλος Βίος αὐτοῦ, οὗ ἡ ἀρχή· «Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ὁ μακάριος Ἰάκωβος ἦν οἰκῶν».

Βλέπε εἰς τὸν «Εὐεργετινὸν» (ἡμετέρα ἔκδοσις, ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ.Αʹ, ὑπόθ. ΛΒʹ, ἀπόφθ. Ϛʹ) τὴν θαυμασίαν ἀληθῶς καὶ πολλῶν ἐπαίνων ἀξίαν παραίνεσιν, τὴν ὁποίαν ἔκαμεν ὁ Ὅσιος οὗτος Πατὴρ ἡμῶν Πινούφριος πρός τινα ἀποτασσόμενον, καθὼς αὐτὴν ἀναφέρει ὁ Ἀββᾶς Κασσιανός. Ἐκ τῆς θαυμαστῆς δὲ παραινέσεως ταύτης εἶναι ἠρανισμένη ἡ κατήχησις ἐκείνη καὶ παραίνεσις, ἡ ἐν τῷ Εὐχολογίῳ εὑρισκομένη, ἥτις λέγεται ὑπὸ τοῦ Ἱερέως πρὸς τοὺς νεοκούρους Μοναχούς, μᾶλλον δὲ ἡ παραίνεσις αὕτη τοῦ μεγάλου τούτου Πινουφρίου εἶναι ἡ ἰδία τοῦ Εὐχολογίου πρὸς τοὺς Μοναχοὺς παραίνεσις, μὲ τὰς αὐτὰς λέξεις γεγραμμένη καὶ ὁ βουλόμενος ἂς ἀναγνώσῃ αὐτὴν καὶ θέλει πληροφορηθῆ περὶ τῆς ἀληθείας τῶν λόγων μας. Ὅθεν ἂν ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται, κατὰ τὸ Κυριακὸν λόγιον, βεβαίως καὶ ἐκ τῆς παραινέσεως ἐκείνης συμπεραίνεται ὁποῖος ἦτο καὶ ὁ ταύτης ποιητὴς Πινούφριος, ἀνὴρ ὄχι μόνον μέγας καὶ τέλειος κατὰ τὴν ἀρετήν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν σοφίαν τοῦ πνεύματος ἄριστος καὶ εὐδοκιμώτατος.

Περὶ τούτου τοῦ Ὁσίου γράφει πάλιν ὁ Ἀββᾶς Κασσιανὸς («Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, βιβλ.βʹ, ὑπόθ. Αʹ, ἀπόφθ. Ϛʹ) ὅτι ἦτο Ἱερεὺς καὶ Ἡγούμενος Κοινοβίου μεγάλου ἐν τῇ Αἰγύπτῳ παρὰ τὴν πόλιν Πανεφώ. Ἐπειδὴ δὲ ἔβλεπεν ὅτι ἐτιμᾶτο καὶ ἐδοξάζετο ἀπὸ ὅλους, καὶ δὲν ἐγυμνάζετο εἰς τὰ ἔργα τῆς ταπεινοφροσύνης, διὰ τοῦτο ἔφυγε κρυφίως καὶ ἐνδυθεὶς κοσμικά, ἐπῆγεν εἰς τὸ Κοινόβιον τῶν Ταβεννησιωτῶν Πατέρων, ἔνθα γενόμενος δεκτὸς παρὰ τοῦ Ἡγουμένου κατετάχθη εἰς τὸν κῆπον ὁμοῦ μὲ ἄλλον ἀδελφόν, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπετάσσετο καὶ ὑπήκουε. Διελθὼν δὲ τρία ἔτη ἄγνωστος, ὕστερον ἐγνωρίσθη ὑφ’ ἑνὸς μαθητοῦ του· ὅθεν ἔπεμψαν αὐτὸν ἄκοντα καὶ κλαίοντα εἰς τὸ ἰδικόν του Κοινόβιον. Ἀνάψας δὲ πάλιν ἀπὸ τὸν πόθον τῆς ταπεινώσεως, ἔφυγε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὰ μέρη τῆς Παλαιστίνης· ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἐλθόντες τινὲς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον τὸν ἀνεγνώρισαν, καὶ ἐπανέφεραν αὐτὸν εἰς τὸ ἰδικόν του Κοινόβιον.

Τὸ Συναξάριον αὐτοῦ ληφθὲν ἐκ τοῦ «Λαυσαϊκοῦ» παρατίθεται ἐνταῦθα διεσκευασμένον κατὰ τὴν φράσιν. Εἰς τοὺς Ὁσίους Πινούφριον καὶ Ναθαναὴλ πλήρη Ἀκολουθίαν συνέταξεν ὁ Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.