Μαΐου Θ’ (9η)

Τῇ Θ’ (9ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου ΗΣΑΪΟΥ.

Ὃς ἄσπορον προεῖδεν υἱομητρίαν,
Πρισθεὶς ἄναρχον εἶδεν υἱοπατρίαν.
Ἡσαΐας δ’ ὁρόων μέλλοντ’ ἐνάτῃ χειρὶ πρίσθη.

Ἐγκώμιον εἰς τὸν Προφήτην τοῦτον Ἡσαΐαν ἔπλεξε Νικήτας ὁ Ρήτωρ, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὡς πολὺ τὸ πλῆθος τῆς χρηστότητός του», ὅπερ σῴζεται ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ Διονυσίου. Τοῦτον τὸν Προφήτην ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος ὀνομάζει Εὐαγγελιστὴν καὶ Ἀπόστολον μᾶλλον ἢ Προφήτην, ἐπειδὴ ἐκθέτει τὰς περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσίου καὶ περὶ κλήσεως τῶν ἐθνῶν προφητείας τόσον ἀκριβῶς, ὡς ἐὰν ἦτο αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος Ἁπόστολος.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ.

Τὸν Χριστοφόρον οἶδα σε Χριστοφόρος,
Χριστῷ τυθέντα τῷ Θεῷ διὰ ξίφους [1].

Τὸ Ἑλληνικὸν τούτου Μαρτύριον σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἔτους τετάρτου τῆς βασιλείας Δεκίου». Ἡ ᾀσματικὴ Ἀκολουθία αὐτοῦ ποιηθεῖσα ὑπὸ Χριστοφόρου τοῦ Προδρομίτου ἐδημοσιεύθη καὶ εἰς τὸ Πανηγυρικὸν τοῦ Ἀβιμέλεχ (σελ. 10-19), ἔνθα ὑπάρχουσι καὶ δύο Κανόνες πρὸς τὸν Ἅγιον τοῦτον, πανηγυρικὸς καὶ παρακλητικὸς (σελ. 19-28).

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

   

Αἱ Ἅγιαι Μάρτυρες ΚΑΛΛΙΝΙΚΗ καὶ ΑΚΥΛΙΝΑ, αἱ διὰ τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου τῷ Χριστῷ πιστεύσασαι, σούβλοις ἀπὸ τῶν ποδῶν ἕως τῶν ὤμων διαπερασθεῖσαι τελειοῦνται.

Ἔχει τράπεζαν Σατανᾶς πάλιν νέαν
Γύναια σουβλίζουσιν οἱ πλάνοι δύω.

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ τοῦ Νέου, τοῦ ἐν Βουνένῃ ξίφει τελειωθέντος.

Ὦ Νικόλαε, διττὸν εἴληφας στέφος,
Ὅσιος οἷα καὶ Ἀθλητὴς Κυρίου.

Ὁ Βίος αὐτοῦ, συγγραφεὶς παρ’ ἀγνώστου συγγραφέως, ἐξεδόθη πολλάκις εἰς τύπον μετὰ τῆς ἰδιαιτέρως αὐτοῦ Ἀκολουθίας, ὧν γνωσταὶ ἐκδόσεις εἰσὶν αἱ ἑξῆς, κατὰ χρονολογικὴν σειράν· ἐν Βενετίᾳ 1657, ἐν Μοσχοπόλει 1736, ἐν Βενετίᾳ 1791, ἐν Ἀθήναις 1845, ἐν Πάτραις 1866, ἐν Ἀθήναις 1873, ἐν Πάτραις 1875 καὶ 1905, ἐν Τριπόλει 1906, ἐν Κορίνθῳ 1908 καὶ τέλος ἐν Ἀθήναις τὸ 1930, ὑπὸ τοῦ Θεσσαλιώτιδος Ἰεζεκιὴλ Βελανιδιώτη. Ἐνταῦθα παρατίθεται διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΕΠΙΜΑΧΟΥ τοῦ Νέου καὶ ΓΟΡΔΙΑΝΟΥ, ξίφει τελειωθέντων.

Εἰς τὸν Ἐπίμαχον·

Ἀνεῖλεν Ἐπίμαχον Ἀθλητὴν ξίφος
Θεῖον μαθητὴν εὐσθενῆ κατὰ πλάνης.

Εἰς τὸν Γορδιανόν·

Οὐδὲ προσεῖχε Γορδιανὸς τῷ ξίφει,
Ψυχὴν ἑαυτοῦ θαρσοποιῶν τῷ στέφει.

ΕΠΙΜΑΧΟΣ καὶ ΓΟΡΔΙΑΝΟΣ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, κατήγοντο ἐκ τῆς Ρώμης· παρρησίᾳ δὲ ὁμολογοῦντες τὸν Χριστόν, συνελήφθησαν καὶ ἠναγκάζοντο ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος νὰ ἀρνηθῶσιν Αὐτόν, καὶ νὰ θυσιάσωσιν εἰς τὰ εἴδωλα. Μὴ πεισθέντες ὅμως ἐβασανίσθησαν μὲ πολλὰς βασάνους καὶ κατόπιν ἀπεκεφαλίσθησαν, λαβόντες τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Στρατονίκου.

   

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ 

   

Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ στίχος οὗτος ἑρμηνεύεται οὕτως· Ἐγὼ ὁ συνώνυμός σου ὁ Χριστοφόρος (ὁ Πατρίκιος ὅστις καὶ τοὺς περισσοτέρους ἰαμβικοὺς στίχους τοὺς ἐν τῷ Συναξαριστῇ περιεχομένους συνέγραψε, ὡς καὶ τούτους τοὺς ὁποίους ἑρμηνεύομεν), σὲ γνωρίζω Χριστοφόρον συνώνυμόν μου, διότι σὺ ἐθυσιάσθης διὰ τοῦ ξίφους ὑπὲρ τῆς ἀγάπης Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.