✥ Τῇ ΚΔ’ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν ΞΕΝΗΣ καὶ τῶν δύο αὐτῆς θεραπαινίδων.
Εἰς τὴν Ὁσίαν Ξένην·
Ἀποξενοῦται τοῦδε τοῦ βίου Ξένη,
οὗ ζῶσα καὶ πρὶν ὡς ἀληθῶς ἧν ξένη.
Εἰς τὰς δύο θεραπαινίδας·
Θνῄσκουσιν ἄμφω τῆς Ξένης αἱ δουλίδες,
οὐ τῶν ἐκείνης ἀρετῶν οὖσαι ξέναι,
Οὐρανοῦ εἰς ξενίην εἰκάδι Ξένη ἦλθε ἠδὲ τετάρτῃ.
Ὁ Ἑλληνικὸς αὐτῆς Βίος εὑρίσκεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, ἔστι δὲ αὐτοῦ ἡ ἀρχή· «Ὁ καινὸς καὶ ξένος τῆς θαυμαστῆς Ξένης βίος». Τοῦτον μεταφράσας εἰς τὴν ἁπλῆν Ἀγάπιος ὁ Κρὴς συμπεριέλαβεν εἰς τὸ ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθὲν «Ἐκλόγιον», ἐξ οὗ μεταφέρεται ἐνταῦθα διασκευασθεὶς κατὰ τὴν φράσιν.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΠΑΥΛΟΥ, ΠΑΥΣΙΡΙΟΥ καὶ ΘΕΟΔΟΤΙΩΝΟΣ, τῶν αὐταδέλφων.
Εἰς τὸν Παῦλον καὶ Παυσίριον·
Παυσίριον καὶ Παῦλον ἄμφω συγγόνους,
Ποτάμιος ροῦς καὶ συνάθλους δεικνύει.
Εἰς τὸν Θεοδοτίωνα·
Ἰδοὺ τράχηλος, ἐλθέτω δὴ τὸ ξίφος,
Θεὸν ποθῶν ἔκραζε Θεοδοτίων.
ΠΑΥΛΟΣ, ΠΑΥΣΙΡΙΟΣ καὶ ΘΕΟΔΟΤΙΩΝ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ὑπῆρξαν κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ τῶν βασιλέων, Ἀρειανοῦ ἡγεμονεύοντος εἰς Κλεοπατρίδα, τὴν ἐν Αἰγύπτῳ εὑρισκομένην (τὴν νῦν Σουέζ), ἐν ἔτει σϟ’ (290), ἦσαν δὲ καὶ οἱ τρεῖς αὐτάδελφοι. Καὶ ὁ μὲν Παῦλος καὶ Παυσίριος ἔγιναν Μοναχοὶ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, ὁ δὲ Θεοδοτίων ἦτο εἰς τὰ ὄρη μετὰ κλεπτῶν· συλληφθέντες δὲ ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα, ὁ μὲν Παῦλος τριακονταετής, ὁ δὲ Παυσίριος εἰκοσιπενταετής, ὡμολόγησαν παρρησίᾳ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν. Τότε ὁ ἀδελφὸς αὐτῶν Θεοδοτίων, μαθὼν ὅτι συνελήφθησαν, ἀφῆκε τὰ ὄρη καὶ τοὺς κλέπτας καὶ ἐπῆγεν ἵνα τοὺς ἴδῃ καὶ τοὺς ἀποχαιρετήσῃ. Βλέπων δὲ αὐτούς, ὅτι ἐκρίνοντο ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα, νὰ πλησιάσῃ μὲν δὲν ἐτόλμησεν, ἀλλ’ ἐλθὼν εἰς ἀπόκεντρόν τινα τόπον, ἐσυλλογίζετο ποίαν ἆρά γε κληρονομίαν καὶ δόξαν θὰ ἀπολαύσωσιν οἱ ἀδελφοί του. Ὅθεν θερμανθεὶς τὴν καρδίαν ὑπὸ τῆς θείας χάριτος, ἐπέστρεψε καὶ παρασταθεὶς ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος, ὡμολόγησε καὶ αὐτὸς τὸν ἑαυτόν του Χριστιανόν· εἶτα ὁρμήσας κατ’ αὐτοῦ, τὸν ἐκρήμνισεν ἀπὸ τὸν θρόνον του. Εὐθὺς λοιπὸν διαπερῶσι πεπυρωμένα καρφία εἰς τὰς πλευράς του καὶ τὴν κοιλίαν του, ἔπειτα ἀποκεφαλίζουσιν αὐτὸν καὶ οὕτω λαμβάνει ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Ὁ δὲ Παῦλος καὶ Παυσίριος ριφθέντες εἰς τὸν ποταμόν, ἔλαβον τέλος τοῦ μαρτυρίου των.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ τοῦ ἐν Σικελίᾳ καὶ ΑΓΑΠΙΟΥ καὶ ΤΙΜΟΘΕΟΥ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ.
Εἰς τὸν Βαβύλαν·
Πρὶν Βαβύλας ἤθλησε κατὰ δαιμόνων,
Ἤθλησε λοιπὸν καὶ διὰ τῶν αἱμάτων.
Εἰς τὸν Ἀγάπιον καὶ Τιμόθεον·
Τὸν Ἀγάπιον συνάμα Τιμοθέῳ
Σαφῶς μιμητὰς οἶδα τοῦ Διδασκάλου.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Μονῶν ἀπείρων πατρικῆς σῆς οἰκίας,
Μακεδόνιος, Χριστέ, λαμβάνει μίαν.
Τὸν Βίον αὐτοῦ συνέγραψεν ὁ Κύρου Θεοδώρητος ἐν ἀριθμῷ δεκάτῳ τρίτῳ τῆς Φιλοθέου Ἱστορίας, ἐξ ἧς καὶ παρελήφθη.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ γέγονεν ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ τοῦ Πέρσου.
Στεφθεὶς Ἀναστάσιος τῶν ἄθλων χάριν,
παρέσχες ἡμῖν λειψάνων σῶν τὴν χάριν.
Τὸν Βίον αὐτοῦ βλέπε εἰς τὴν εἰκοστὴν δευτέραν τοῦ παρόντος μηνὸς Ἰανουαρίου (σελ. 517 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
✥ Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ καὶ ΜΑΜΑΝΤΟΣ.
Ἑρμογένης Μάμας τε τοῦ Χριστοῦ φίλοι,
Θανεῖν δι’ αὐτὸν οὐδόλως ἐδειλίων.
Ἐν τοῖς Μηναίοις Μηνᾶς οὗτος γράφεται.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΦΥΛΩΝ Ἐπίσκοπος Καλπασίου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Φῦλον βροτῶν προσῆξε τῷ Χριστῷ Φύλων,
Ἅ τε παρ’ αὐτοῦ προσλαβὼν θείαν χάριν.
Φύλων ἢ Φίλων, ὁ Ὅσιος οὗτος ἐκ ποίας πατρίδος κατήγετο καὶ ποίων γονέων ἦτο υἱός, ἄδηλόν ἐστι γράφεται δὲ εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἦτο Διάκονος. Ἡ δὲ ἀδελφὴ τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου εὑρισκομένη εἰς Ρώμην ἠσθένησε καὶ μαθοῦσα, ὅτι ὁ Θεὸς θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς διὰ μέσου τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ἔστειλεν εἰς τὴν Κύπρον τὸν Φύλωνα τοῦτον, διὰ νὰ φέρῃ τὸν Ἐπιφάνιον εἰς Ρώμην. Ἐκεῖ λοιπὸν μεταβάντος τοῦ Φύλωνος, κινηθεὶς ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος ἐκ θείας ἀποκαλύψεως, ἐχειροτόνησε τὸν Φύλωνα Ἐπίσκοπον τοῦ ἐν Κύπρῳ Καρπασίου ἢ Καλπασίου ἐν ἔτει υα’ (401) (κατὰ τὸν Κάβε). Ὅθεν ἀφήσας εἰς αὐτὸν τὴν μέριμναν τῆς ἐν Κωνσταντίᾳ Ἐκκλησίας, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ρώμην (βλέπε εἰς τὰ προλεγόμενα περὶ τῶν ὑπομνηματιστῶν ἐν τῷ πρώτῳ τόμῳ τῆς Ὀκτατεύχου. Σημείωσαι ὅτι τοῦ Φίλωνος τούτου φέρονται ὑπομνήματά τινα εἰς τὴν Πεντάτευχον καὶ δὴ εἰς τὸ Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων, κατὰ τὸν Σουΐδαν).
✥ Ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΦΙΛΙΠΠΙΚΟΣ ὁ πρεσβύτερος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Καθώς περ ἵπποις τοῖς πόνοις κεχρημένος,
Χαίρων ἀνέπτη Φιλιππικὸς πρὸς πόλον.
Ἐν τοῖς Μηναίοις γράφεται Φίλιππος.
✥ Ὁ Ἅγιος ΒΑΡΣΙΜΟΣ σὺν τοῖς δυσὶν ἀδελφοῖς αὐτοῦ ξίφει τελειοῦται.
Τοὺς τρεῖς ἀδελφοὺς θεῖος εἷς συσχὼν πόθος,
Θεῖον ποθεῖν ἔπειθεν ἐκ ξίφους τέλος [1].
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ΖΩΣΙΜΑΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τὶς τοὺς μακρούς σου, Ζωσιμᾶ, φράσει πόνους;
Καὶ τίς, θανόντος, τῶν πόνων σου τὰ στέφη;
Ὁ Ζωσιμᾶς οὗτος εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸ Ζωσιμᾶν, τὸν εὑρόντα τὴν Ὁσίαν Μαρίαν τὴν Αἰγυπτίαν καὶ ἐνταφιάσαντα αὐτήν, ὡς ἐν τῷ Βίῳ αὐτῆς ὁρᾶται, καὶ ὅστις ἑορτάζεται κατὰ τὴν τετάρτην τοῦ Ἀπριλίου. Τὸν Βίον τῆς Ὁσίας Μαρίας καὶ τὰ περὶ ἐκείνου τοῦ Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, καθὼς καὶ τὴν μνήμην τοῦ ἰδίου ἐκείνου Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ βλέπε ἐν τῷ ἡμετέρῳ «Μεγάλῳ Συναξαριστῇ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Τόμος Δ’. Οὗτος δὲ ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς ἀφῆκεν ἀξιόλογα ἀποφθέγματα εἰς ἡμᾶς περὶ τοῦ θυμοῦ, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τοῦτο· «Ἡ ἀρχὴ τοῦ νὰ νικήσῃ τις τὸν θυμὸν εἶναι τὸ νὰ ταράττηται μέν, νὰ μὴ λαλῇ δέ· ἐκ τοῦ μὴ λαλεῖν ἔρχεται καὶ εἰς τὸ νὰ μὴ ταράττηται ὅλως». Καθὼς καὶ ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς, ὅτε μὲν πρῶτον ἐξουθενώθη ἀπὸ τοὺς Πατέρας εἰπόντας «Τὶ καὶ ὁ αἰθίωψ οὗτος ἔρχεται ἐν μέσῳ ἡμῶν;» τότε ἐταράχθη μέν, ἀλλὰ δὲν ἐλάλησεν, ὡς μόνος ἔλεγεν ὅτε δὲ δεύτερον ὑβρίσθη ἀπὸ τοὺς Κληρικοὺς καὶ ἐδιώχθη ἀπὸ τὸ Ἱερατεῖον, τότε ὄχι μόνον δὲν ἐταράχθη, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτόν του ἐπέπληξε εἰπών· «Σποδόδερμε, μελανέ, καλῶς σοι ἐποίησαν· διότι ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἄνθρωπος, τί ἔρχεσαι ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρώπων;». Ἀλλ’ ἡμεῖς κάτω πολὺ καὶ τῶν ἀρχαρίων ὄντες διὰ τὴν πολλὴν ἡμῶν ἀμέλειαν, νομίζομεν ὑπέρογκα καὶ ἀδύνατα τὰ ἐπιτάγματα, λέγοντες ὅτι εἶναι ἀδύνατον τὸ νὰ μὴ ταράττηταί τις ὅλως ὑπὸ τοῦ θυμοῦ. Καὶ δὲν ἀκούομεν τὸν Δαβίδ, ὅστις λέγει· «Ἠτιμάσθην (γράφεται καὶ οὕτω) καὶ οὐκ ἐταράχθην», οὔτε ζητοῦμεν νὰ βάλωμεν ἀρχὴν βεβαίαν καὶ νὰ ἐπιδείξωμεν γενναίαν καὶ μεγαλόψυχον προαίρεσιν, ἵνα καὶ τὴν τοῦ Θεοῦ χάριν ἀναλόγως ἐφελκύσωμεν, διὰ τῆς ὁποίας καὶ τὰ λίαν δυσχερῆ νομιζόμενα ὅλως εὐχερῆ καὶ εὐκατόρθωτα γίνονται εἰς ἡμᾶς. (Βλέπε «Εὐεργετινὸς» Βιβλίον Β’, Ὑπόθεσις ΛΕ’ ἡμετέρα ἔκδοσις, Τόμος Β’, σελὶς 316 § 14).
✥ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ ΙΩΑΝΝΟΥ πλησίον τοῦ Ταύρου.
Ἐμή σε γλῶσσα, κήρυξ, πῶς ἂν αἰνέσῃ
Ὅν γλῶσσα Χριστοῦ γηγενῶν μείζω λέγει;
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΝΕΟΦΥΤΟΥ τοῦ Ἐγκλείστου.
Ἔχει σε τύμβος, ἀλλὰ μέχρι σαρκίου
Καύχημα πέλεις, ἐγκλείστρᾳ σῇ φοιτῶσι.
Πνεῦμα δὲ εἰκάδι τετάρτῃ σὸν ἔβη πόλεο ὅρμους.
Ἡ Βιογραφία αὐτοῦ ἐλήφθη ἐκ τοῦ ἐκδοθέντος ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Χατζηϊωάννου ἐν Ἀθήναις κατὰ τὸ ἔτος 1935 βιβλίου ὑπὸ τὸν τίτλον «Νεοφύτου Πρεσβυτέρου Μοναχοῦ καὶ ἐγκλείστου Ἑρμηνεία εἰς τοὺς Ψαλμούς, μέρος β’» εἰς ὃ εἶναι κατακεχωρισμέναι καὶ δύο Ἀκολουθίαι μετὰ τῆς Βιογραφίας τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου. Αὕτη μετενεχθεῖσα ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ κειμένου εἰς ὃ ἦτο δημοσιευμένη καταχωρίζεται ἐνταῦθα ἁπλοποιημένη. Αἱ προρρηθεῖσαι δύο Ἀκολουθίαι ψάλλονται ἐν Κύπρῳ, ἡ μὲν μία κατὰ τὴν παροῦσαν κδ’ (24ην) Ἰανουαρίου, ὅτε ἐπιτελεῖται ἡ μνήμη αὐτοῦ, ἡ δὲ ἑτέρα κατὰ τὴν κη’ (28ην) Σεπτεμβρίου, ὅτε ἐπιτελεῖται ἡ μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων αὐτοῦ.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Σημείωσαι ὅτι περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις ἡ μνήμη Ἑλλαδίου τοῦ Κομενταρησίου τοῦ ὑπὸ τῆς Ἁγίας Θεοδούλης ἑλκυσθέντος, διότι αὕτη ἐγράφη κατὰ τὴν ιη’ (18ην) Ἰανουαρίου (βλ. σελ. 437 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).
