Περὶ τῆς ἑορτῆς ταύτης ὁ ἱερὸς Νικόδημος ὑποσημειοῖ τὰ ἑξῆς: Διὰ ποίαν αἰτίαν γίνεται ἐδῶ μνεία τῆς Συνάξεως καὶ ἑορτῆς τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ δὲν ἠδυνήθην νὰ ἀνακαλύψω, καίτοι πολὺ ἐξετάσας φαίνεται ὅμως ἐκ συμπεράσματος, ὅτι χάριν τινὰ καὶ εὐεργεσίαν ἐποίησεν ὁ Ἀρχάγγελος οὗτος Γαβριήλ, διὰ τὴν ὁποίαν οἱ τότε Χριστιανοί, εἰς μνήμην τῆς χάριτος, συνηθροίζοντο καὶ ἑώρταζον τὸν χαριέστατον τοῦ Θεοῦ Ἀρχάγγελον τοῦτον. Διὸ καὶ Κανόνα καὶ τροπάρια εἰς τὴν αὐτοῦ μεγαλειότητα ἔψαλλον εἰς τὰ χειρόγραφα, ὅμως Μηναῖα ἡ σύναξις αὕτη τοῦ θείου Γαβριὴλ γράφεται κατὰ τὴν παροῦσαν ἡμέραν, ἄνευ διστίχου.

Περὶ τῆς Ἁγίας ταύτης Σάρρας γράφεται εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων, ὅτι εἶπε τοὺς λόγους τούτους· «Ἐὰν εὔξωμαι τῷ Θεῷ, ἵνα πάντες οἱ ἄνθρωποι πληροφορῶνται εἰς ἐμέ, εὑρεθήσομαι εἰς τὴν θύραν ἑκάστου μετανοοῦσα· ἀλλὰ μᾶλλον εὔξομαι τὴν καρδίαν μου ἁγνὴν εἶναι μετὰ πάντων». Πρὸς τὴν Ὁσίαν ταύτην ἦλθον ποτὲ δύο μεγάλοι γέροντες καὶ ἀναχωρηταὶ ἐκ τῶν μερῶν τοῦ Πηλουσίου ὄρους, καθ’ ὁδὸν δὲ εἶπον ἀλλήλοις· «Ἂς ταπεινώσωμεν τὴν γραῖαν ταύτην». Λέγουσι λοιπὸν αὐτῇ· «Πρόσεχε, μήπως ὑπερηφανευθῇ ὁ λογισμός σου καὶ εἴπῃς, ὅτι ἰδοὺ οἱ ἀναχωρηταὶ ἔρχονται εἰς ἐμὲ γυναῖκα οὗσαν». Ἡ δὲ Ὁσία ἀπεκρίθη εἰς αὐτούς· «Κατὰ μὲν τὴν φύσιν εἶμαι γυνή, ὄχι δὲ κατὰ τὸν λογισμόν».

Ἄλλοτε ὑπῆγον εἰς αὐτὴν Σκητιῶται καὶ παρέθεσεν εἰς αὐτοὺς φαγητά τινα, τὰ ὁποῖα τῆς ἔφερον· ἐκεῖνοι δὲ, ἀφήσαντες τὰ καλὰ φαγητά, ἔφαγον τὰ εὐτελῆ. Τότε λέγει εἰς αὐτοὺς ἡ Ὁσία· «Ἀληθῶς Σκητιῶται ἐστέ». Εἶχε δὲ πάντοτε τὴν μνήμην τοῦ θανάτου καὶ ἔλεγεν· «Βάλλω τὸν πόδα μου ἐπὶ τὴν κλίμακα διὰ νὰ ἀναβῶ καὶ θέτω τὸν θάνατον πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μου πρὸ τοῦ νὰ ἀνέλθω ἐκεῖ». Εἶπε πάλιν· «Καλὸν εἶναι νὰ δίδῃ τις ἐλεημοσύνην, ἔστω καὶ διὰ νὰ φανῇ εἰς τοὺς ἀνθρώπους· διότι ἂν καὶ δι’ ἀνθρωπαρέσκειαν γίνεται τοῦτο, ἀλλ’ ἔρχεται πάλιν εἰς Θεοῦ ἀρέσκειαν». Διηγήσαντο δὲ περὶ τῆς Ἀμμᾶς Σάρρας, ὅτι ἔμεινεν δεκατρία ἔτη πολεμουμένη κραταιῶς ὑπὸ τοῦ δαίμονος τῆς πορνείας, καὶ οὐδέποτε ηὔξατο νὰ ἀποστῇ ἀπ’ αὐτῆς ὁ πόλεμος, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγεν· «Ὁ Θεὸς δός μοι ἰσχύν». Ἠνώχλησε δὲ ποτὲ αὐτὴν σφοδρότερον τὸ πνεῦμα τῆς πορνείας, ὑποβάλλον εἰς αὐτὴν τὰ τοῦ κόσμου μάταια· ἡ δὲ μὴ ὑποχωροῦσα εἰς τὸν λογισμὸν διὰ τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἄσκησιν, ἀνῆλθεν εὐθὺς εἰς τὸ κελλίον της νὰ προσευχηθῇ. Τότε ἐφανερώθη εἰς αὐτὴν σωματικῶς τὸ πνεῦμα τῆς πορνείας καὶ εἶπεν εἰς αὐτήν· «Σὺ μὲ ἐνίκησας Σάρρα». Ἡ δὲ εἶπεν· «Δὲν σὲ ἐνίκησα ἐγώ, ἀλλ’ ὁ Δεσπότης μου Χριστός». Τόσον δὲ ἀγωνίστρια ἦτο ἡ μακαρία αὕτη, ὥστε ἑξήκοντα ἔτη ἐκάθησεν ἐπὶ ποταμοῦ καὶ κάτω δὲν ἔκλινε νὰ ἴδῃ.