Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 512.

Ὁ Ζαχαρίας οὗτος, ὡς προκύπτει ἀπὸ τὸ δίστιχον αὐτοῦ, ἄλλος φαίνεται νὰ εἶναι ἀπὸ τὸν κατὰ τὴν εἰκοστὴν πρώτην τοῦ παρόντος Ὀκτωβρίου ἑορταζόμενον συνώνυμον αὐτοῦ Ζαχαρίαν. Ἄλλωστε οὗτος Μάρτυς μόνον ἐπιγράφεται, ἐκεῖνος δὲ Ὁσιομάρτυς.

Περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Ρούφου γράφεται εἰς τὸν «Παράδεισον τῶν Πατέρων», ὅτι ἠρωτήθη ὑπό τινος· «Τί εἶναι ἡσυχία καὶ ποία εἶναι ἡ ἐξ αὐτῆς ὠφέλεια;». Ὁ δὲ Γέρων ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Ἡσυχία εἶναι τὸ νὰ παραμένῃς εἰς τὸ κελλίον σου μετὰ γνώσεως καὶ φόβου Θεοῦ, ἀπεχόμενος μνησικακίας καὶ ὑψηλοφροσύνης. Ἡ τοιαύτη ἡσυχία, γεννήτρια οὖσα πασῶν τῶν ἀρετῶν, φυλάσσει τὸν Μοναχὸν ἀπὸ τῶν πεπυρωμένων βελῶν τοῦ ἐχθροῦ, μὴ ἀφήνουσα αὐτὸν νὰ τραυματισθῇ ὑπ’ αὐτοῦ. Ναί, ἀδελφέ, ταύτην ἀπόκτησαι μνημονεύων τῆς ἐξόδου τοῦ θανάτου σου». Εἶπε πάλιν οὗτος ὁ Ροῦφος· «Ὅτι ὁ καθήμενος ἐν ὑποταγῇ Πατρὸς πνευματικοῦ, περισσότερον μισθὸν ἔχει ἐκείνου ὅστις κάθηται εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἡσυχάζει μόνος». Διηγήθη δὲ ὅτι εἷς τῶν Πατέρων εἶδε τέσσαρα τάγματα εἰς τὸν οὐρανόν. Τὸ πρῶτον τάγμα ἀπηρτίζετο ἐκ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, οἵτινες ἀσθενοῦν καὶ εὐχαριστοῦν τὸν Θεόν· τὸ δεύτερον τάγμα ἀπηρτίζετο ἐξ ἐκείνων, οἵτινες δέχονται τοὺς ξένους καὶ ἵστανται καὶ τοὺς ὑπηρετοῦν· τὸ τρίτον τάγμα ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἡσυχάζουν εἰς τὴν ἔρημον καὶ δὲν βλέπουν ἄνθρωπον· τὸ δὲ τέταρτον ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς ὑπακοὴν Γέροντος καὶ ὑποτάσσονται εἰς αὐτὸν διὰ τὸν Θεόν. Ὁ δὲ ὑποτακτικὸς εἶχε δόξαν περισσοτέραν. Ὅθεν ὁ βλέπων τὴν ὀπτασίαν ταύτην ἠρώτησε τὸν Ἄγγελον, ὅστις τὸν ὡδήγει, διατὶ αὐτὸς εἰχε περισσοτέραν δόξαν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἅγγελος· «Διότι οἱ μὲν ἄλλοι, ἤτοι οἱ φιλοξενοῦντες καὶ οἱ ἡσυχάζοντες, ἔχουσι τὸ ἰδικόν των θέλημα· ὁ δὲ ὑποτασσόμενος, ἀφήσας ὅλα τὰ ἰδικά του θελήματα, κρεμᾶται ἀπὸ μόνον τὸ θέλημα τοῦ Γέροντός του».

Περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Λὼτ γράφεται εἰς τὸν «Παράδεισον τῶν Πατέρων», ὅτι εἶπεν εἰς τὸν Ἀββᾶν Ἰωσὴφ ταῦτα· «Ἀββᾶ, ἐγὼ κατὰ τὴν δύναμίν μου τελῶ τὴν ὀλίγην μου προσευχὴν καὶ τὴν ὀλίγην μου νηστείαν καὶ τὴν μελέτην καὶ τὴν ἡσυχίαν· καὶ κατὰ τὴν δύναμίν μου φυλάττω τὸν νοῦν μου καθαρὸν ἀπὸ κακοὺς λογισμούς. Ὅθεν τί ἄλλο νὰ κάμω;». Τότε ὁ Ἰωσὴφ ἠγέρθη, ἥπλωσε τὰς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανὸν καί, ὤ τοῦ θαύματος! οἱ δέκα δάκτυλοι τῶν χειρῶν του ἔγιναν ὡς δέκα λαμπάδες ἀναμμέναι καὶ λέγει εἰς τὸν Λώτ· «Ἐὰν θέλῃς, ἀγωνίσθητι διὰ νὰ γίνῃς ὅλος ὡς πῦρ εἰς τὴν προσευχήν».