Τὸν Βίον τούτου Ἑλληνιστὶ συνέγραψε Συμεὼν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Καλοὶ μὲν οὖν καὶ οἱ τῶν Μαρτύρων ἄθλοι»· (σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν μετηνέχθη καὶ ἐξεδόθη τύποις ὑπὸ Ἀγαπίου τοῦ Κρητὸς συμπεριληφθεὶς εἰς τὸν «Νέον Παράδεισον», ἐξ οὗ μεταφέρεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

Πλήρη καὶ πανηγυρικὴν Ἀκολουθίαν εἰς τὸν Ἅγιον Στυλιανὸν ἐποίησεν ὁ Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, τὴν ὁποίαν ἐξέδωκε τύποις ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πρεβέζης κ. Στυλιανὸς Κορνάρος.

Τὸ ἐνταῦθα παρατιθέμενον Συναξάριον τοῦ Ἁγίου τούτου Ἀκακίου ἐλήφθη ἐκ τοῦ περὶ τῆς μακαρίας ὑπακοῆς τετάρτου λόγου τῆς «Κλίμακος», τῆς συγγραφείσης ὑπὸ τοῦ Καθηγουμένου τοῦ Σιναίου Ὄρους Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ ἐπιλεγομένου τῆς Κλίμακος, ὅστις πρῶτος ἔλαβε τὴν προσωνυμίαν ταύτην ἐκ τῆς προρρηθείσης βίβλου του. Ἐκ ταύτης ἐπωνομάσθη καὶ ὁ Ὅσιος οὗτος Ἀκάκιος ὁ ἐν τῇ Κλίμακι, διότι τὰ περὶ αὐτοῦ ἀναφέρονται εἰς τὴν «Κλίμακα». Περὶ τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου καὶ τῆς ὑπ’ αὐτοῦ συγγραφείσης «Κλίμακος» βλέπε εἰς τὴν 30ὴν Μαρτίου, ὅτε οὗτος ἑορτάζεται (Τόμος Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἀκάκιον Ἀκολουθίαν μελῳδικωτάτην καὶ βίον πλατύτερον μετ’ ἐγκωμίου ἔπλεξεν ὁ ἀείμνηστος διδάσκαλος Χριστοφόρος ὁ Προδρομίτης διὰ παρακλήσεως ὑποτακτικοῦ τινος Μοναχοῦ συνωνύμου τοῦ Ἁγίου. Εἰς τὸν αὐτὸν Ἅγιον κδʹ (24) Οἴκους μετὰ Παρακλητικοῦ Κανόνος ἐποίησεν ὁ γνωστὸς Ὑμνογράφος Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Τὸ ἐνταῦθα παρατιθέμενον Συναξάριον αὐτοῦ ἐλήφθη ἐκ τῆς «Φιλοθέου Ἱστορίας» τοῦ Θεοδωρήτου Ἐπισκόπου Κύρου, ἀριθμὸς καʹ.

Ὁ κατὰ πλάτος Βίος τοῦ Ἁγίου τούτου συνεγράφη ἑλληνιστὶ ὑπὸ ἀγνώστου συγγραφέως, σῴζεται δὲ οὗτος ἐν δύο κώδιξι, τὸν Βαρβερινὸν καὶ τὸν τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Βαρβερινὸς κῶδιξ χρονολογεῖται ἀπὸ τοῦ δεκάτου πέμπτου αἰῶνος, ὁ Κουτλουμουσιανὸς φέρει ἐν τῷ τέλει αὐτοῦ ἰδιόχειρον σημείωσιν τοῦ ἀντιγραφέως ἔχουσαν οὕτω: «Ἐτελειώθη τὸ παρὸν διὰ χειρὸς ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ Παρθενίου Ἐπισκόπου κατὰ τὸ ͵αχλʹ (1630) ἔτος σωτήριον». Τύποις ἐξεδόθη ἐν ἔτει 1906 ὑπὸ τοῦ ἐπιφανοῦς καθηγητοῦ Σπυρίδωνος Λάμπρου ἐν τῷ «Νέῳ Ἑλληνομνήμονι», τόμ. Γʹ, ὅστις σημειοῖ ἐν αὐτῷ ὅτι «μεταξὺ τῶν Βίων τῶν Ἁγίων, οἵτινες χρησιμεύουσιν ὡς πηγαὶ ἱστορικαί, ἐπιφανῆ θέσιν κατέχει». Ἐπίσης ἐξεδόθη εἰς ἰδιαίτερον βιβλίον ἐκ 270 σελίδων ἐν ἔτει 1933 ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τότε καὶ νῦν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Μελετίου Γαλανοπούλου. Ἐπίσης μέρος αὐτοῦ ἐξεδόθη ἐν λατινικῇ μεταφράσει ὑπὸ τοῦ Migne, ταύτης δὲ σῴζεται ἐν χειρογράφῳ μετάφρασις ὑπὸ Θεοκλήτου Μηνοπούλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν. Ἀλλὰ καὶ Γερμανοὶ καὶ Γάλλοι μετέφρασαν καὶ ἐξέδωκαν τύποις τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου τούτου Νίκωνος. Δυστυχῶς ἡ πληθώρα τῆς ὕλης τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου δὲν ἐπιτρέπει εἰς ἡμᾶς τὴν καταχώρισιν ἐνταῦθα τοῦ ἐν λόγῳ πλατυτέρου αὐτοῦ Βίου, ἐπιφυλασσόμεθα ὅμως, Θεοῦ εὐδοκοῦντος, νὰ ἐκδώσωμεν αὐτὸν ἐν καιρῷ εἰς ἰδιαίτερον τεῦχος καὶ νὰ ἐπισυνάψωμεν αὐτὸ εἰς τὸν ΙΔʹ τόμον. Πρὸς τούτοις σημειοῦμεν ὅτι εἰς τὸ ἐνταῦθα καταχωριζόμενον Ὑπόμνημα διωρθώσαμεν εἰς τὸ ἀκριβὲς τὴν πατρίδα ἐξ ἧς κατήγετο ὁ Ἅγιος Νίκων, ἤτοι τὸν Πολεμωνιακὸν Πόντον, ὡς γράφεται ἐν τῷ ἀνωτέρῳ Βίῳ αὐτοῦ, διότι ἐν τῷ χειρογράφῳ Συναξαριστῇ, καὶ κατ’ ἀκολουθίαν εἰς τοὺς τετυπωμένους, Ὁσίου Νικοδήμου, Μηναῖα, Ὡρολόγιον καὶ λοιπὰ γράφεται ὅτι ὁ Ὅσιος Νίκων κατήγετο ἐξ Ἀρμενίας. Ἡ διαφορὰ ὅμως αὕτη ὀφείλεται εἰς τὴν κατὰ τὴν διαδρομὴν τῶν αἰώνων ἐναλλαγὴν τῶν ὁρίων μεταξὺ τοῦ Πόντου καὶ τῆς Ἀρμενίας. Κατὰ τὴν ἀφορῶσαν ἡμᾶς ἐποχὴν ὁ Πολεμωνιακὸς Πόντος περιελάμβανε τὰς πρὸς Ἀνατολὰς τοῦ Ἀρμενικοῦ θέματος τῶν Βυζαντινῶν χώρας τοῦ ἀρχαίου βασιλείου τοῦ Πόντου ἀπὸ τοῦ Θερμώδοντος ποταμοῦ μέχρι τῆς Τραπεζοῦντος. Εἶναι δὲ γνωστὸν τὸ ἀκμαῖον ἑλληνικὸν φρόνημα τῶν χωρῶν τοῦ Πόντου. Ἐκ τούτου καὶ ἐκ τῆς ἐν γένει δράσεως τοῦ Ὁσίου Νίκωνος τεκμαίρεται ὅτι Ἕλλην ἦτο οὗτος καὶ οὐχὶ Ἀρμένιος, διότι ἑλληνιστὶ ὡμίλει καὶ ἔγραφε καὶ ὡς Ὀρθόδοξος Ἕλλην Μοναχὸς ἐπολιτεύθη, ἐνῷ οἱ Ἀρμένιοι κατὰ τὴν ἐν λόγῳ ἐποχὴν εἶχον ἤδη ἀποσχισθῆ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περιπέσαντες εἰς τὸν Μονοφυσιτισμόν. Ἡ σημασία τοῦ διστίχου τοῦ Ἁγίου εἶναι ἡ ἑξῆς: ὅπου κεῖται ἡ Λακεδαίμων, ἐκεῖ δὲν ἠχεῖ (διότι τοῦτο δηλοῖ τὸ λάκοι), οὐδὲ λαλεῖ τελείως καὶ χρησμοδοτεῖ πλέον ὁ δαίμων· ἐπειδὴ καὶ ὁ Νίκων τὸν διώκει ἀπὸ ἐκεῖ μὲ τὰ θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἐνεργεῖ. Εἰς τὸν Ὅσιον Νίκωνα Παρακλητικὸν Κανόνα συνέταξεν ὁ Ὑμνογράφος Μοναχὸς Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ἐλήφθη ἐκ τοῦ «Νέου Λειμωναρίου», παρατίθεται δὲ ἐνταῦθα διεσκευασμένον κατὰ τὴν φράσιν.