✥ Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ θαυματουργοῦ ΛΕΟΝΤΟΣ, Ἐπισκόπου Κατάνης.
Ὁ μὲν νεκρός, Λέοντος· εἰ δ’ οἵου πύθῃ,
Πάντως ἐροῦμεν τοῦ προέδρου Κατάνης.
Εἰκάδι ἀμφὶ Λέοντα χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευσαν.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΣΑΔΩΚ, ἐπισκόπου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τελειωθέντων ἑκατὸν Εἴκοσι Ὀκτὼ ΜΑΡΤΥΡΩΝ.
Φέρει σὺν ὀκτὼ καὶ Σαδὼκ Ἐπισκόπῳ,
Ἡ δωδεκαπλῆ Μαρτύρων δεκὰς ξίφος.
ΣΑΔΩΚ ὁ ἔνδοξος Ἱερομάρτυς καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ ἀξιωθέντες τῶν μαρτυρικῶν στεφάνων Ἑκατὸν Εἴκοσιν Ὀκτὼ Ἅγιοι Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν εἰς τὴν Περσίαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Σαβωρίου ἐν ἔτει τλ’ (330) [1] ἀποκεφαλισθέντες, διότι ὡμολόγησαν τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν. Ἱστορεῖται δὲ ὅτι ὁ Ἅγιος Σαδώκ, πρὶν ἢ συλληφθῇ καὶ μαρτυρήσῃ, εἶδε κατ’ ὄναρ τὸν πρὸ αὐτοῦ Ἱερομάρτυρα Ἅγιον Συμεών [2], ὁ ὁποῖος ἵστατο ἐφ’ ὑψηλῆς κλίμακος καὶ παρεκίνει αὐτὸν νὰ ἀναβῇ· ἐφανέρωνε δὲ μὲ τοῦτο, ὡς φαίνεται, τὴν διὰ τοῦ Μαρτυρίου ἀνάβασιν τούτου.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ.
Πολλῶν ἱδρώτων καὶ πόνων Βησσαρίων
Πολλὰς θανὼν εὕρηκεν ἀντιμισθίας.
Τεσσαράκοντα ἡμερονύκτια ἐστάθη εἰς ἀκανθώδεις θάμνους χωρὶς νὰ κοιμᾶται, ἵνα νικήσῃ τὸν ὕπνον· διῆλθε ὅλην τὴν ζωήν του ἀταράχως καὶ ἀμερίμνως ὡς πτηνόν, χωρὶς νὰ ἀποκτήσῃ οὐδὲν πρᾶγμα γήϊνον, οὔτε βιβλίον, οὔτε ἔνδυμα, ἐκτὸς ἑνὸς μόνον καὶ αὐτοῦ ἐσχισμένου, οὔτε ὑπὸ σκέπην εἰσῆλθεν, ἀλλὰ περιπατῶν εἰς τόπους ἐρήμους καὶ ἀκατοικήτους ἔμενε πάντοτε χωρὶς σκέπην, μαχόμενος μὲ τὸ ψῦχος τοῦ χειμῶνος καὶ μὲ τὴν καῦσιν τοῦ θέρους καὶ ἀνώτερος γενόμενος τῶν ἀναγκῶν τοῦ σώματος. Ἐὰν δέ ποτε τυχὸν μετέβαινεν εἰς κατοικούμενον τόπον καὶ εἰς Μοναστήριον ἐκάθητο ἔξω τῆς θύρας καὶ ἔκλαιεν, ὡς ἄν ἤθελεν ἔχει ναυαγήσει· ἐρωτώμενος δὲ διατὶ κλαίει, ἀπεκρίνετο, ὅτι κλαίει διὰ τὸν πλοῦτον τὸν ὁποῖον ἔχασε καὶ διὰ τὴν δόξαν καὶ εὐγένειαν ἐκ τῆς ὁποίας ἐξέπεσεν. Οἱ δὲ Μοναχοί, ἐπειδὴ δὲν κατέπειθον αὐτὸν νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ νὰ φάγῃ, διὰ τοῦτο ἔδιδον ἄρτον εἰς αὐτὸν λέγοντες· «Λάβε τοῦτον τὸν ἄρτον καὶ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔχασες δυνατὸς εἶναι ὁ Θεὸς νὰ σοῦ τὰ χαρίσῃ καὶ πάλιν». Ἐκεῖνος δέ, λαμβάνων τὸν ἄρτον, ἀνεστέναζε λέγων· «Δὲν γνωρίζω ἄν θὰ δυνηθῶ νὰ εὕρω καὶ πάλιν τὰ ἀγαθὰ τὰ ὁποῖα ἔχασα, δὲν θέλω ὅμως παύσει ἀπὸ τοῦ νὰ τὰ ζητῶ, ὅσον δύναμαι». Διὰ τῶν λόγων δὲ τούτων ἠννόει ὁ μακάριος τὰ οὐράνια ἀγαθά, τῶν ὁποίων ἐστερήθημεν διὰ τὴν παράβασιν.
Πάντα ταῦτα τὰ στοιχεῖα περισυλλέξας ὁ Ἰβηρίτης Μοναχὸς Ὀνούφριος συνέταξε πλατύτερον Βίον τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος, καθὼς περὶ τούτου πληροφορεῖ ἡμᾶς ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, δυστυχῶς ὅμως οὐδαμοῦ ἀνεύρομεν τοῦτον, ἐὰν δέ που σῴζεται καλὸν εἶναι νὰ δοθῇ εἰς τύπον χάριν τῆς τῶν πολλῶν ὠφελείας.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΑΓΑΘΩΝΟΣ, Πάπα Ρώμης.
Ρώμης Ἀγάθων οἴακας διευθύνας,
Πρύμναν ἔκρουσε πρὸς νοητοὺς λιμένας.
ΑΓΑΘΩΝ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ὁ θαυματουργός, κατήγετο ἐκ τῆς Ἰταλίας, ἦτο δὲ υἱὸς γονέων εὐσεβῶν τε καὶ εὐλαβῶν, ζῶν ἐν ἔτει χν’ (650), οἱ δὲ γονεῖς του ἐμόχθησαν καὶ ἐδίδαξαν αὐτὸν ὅλην τὴν Ἁγίαν καὶ θεόπνευστον Γραφήν, ἐκ τῆς ὁποίας τόσον ὠφελήθη καὶ κατενύχθη ὁ ἀοίδιμος, ὥστε, ἀφ’ οὗ οἱ γονεῖς του ἀπέθανον, ἐσύναξεν ὅλον τὸν πλοῦτον των καὶ τὸν διένειμεν αὐθημερὸν εἰς τοὺς πτωχούς, μετὰ ταῦτα δὲ μετέβη εἰς Μοναστήριον καὶ ἔγινε Μοναχός. Ὅθεν ὑπηρέτει εἰς τὸν Θεὸν νυχθημερὸν καὶ ὑπὲρ τοῦ κόσμου προσηύχετο. Εἰς τόσην δὲ ἀρετὴν ἔφθασεν, ὥστε καὶ Χάριν ἰαμάτων παρὰ τοῦ Κυρίου ἔλαβε καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀρετὴ δὲν δύναται νὰ κρυβῇ, διὰ τοῦτο ἔγινε καὶ Πάπας τῆς Ρώμης (678-682). Καλῶς λοιπὸν διαλάμψας πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν [3].
✥ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΚΙΝΔΕΟΥ Ἐπισκόπου Πισιδίας.
Ἐκ γῆς ἐλήφθης καὶ πρὸς αὐτὴν ἐστράφης,
Γῆς δημιουργοῦ τῇ κελεύσει, Κινδέα.
✥ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΛΩΤΙΝΟΥ.
Τοῦ Κυρίου φήσαντος, ἤχθω Πλωτῖνος,
Ἄγοντες ἧκον Ἄγγελοι τὸν Πλωτῖνον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Βλέπε σχετικῶς τὴν ὑποσημείωσιν τῶν σελ. 103, ὡς καὶ τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Σαδὼθ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τῇ ιθ’ (19ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, ἐν τόμῳ Ι’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
[2] Πρόκειται, καθὼς φαίνεται, περὶ τοῦ Ἐπισκόπου Σελευκείας καὶ Κτησιφῶντος τὸν ὁποῖον διέβαλον οἱ Ἰουδαῖοι πρὸς τὸν Σαβώριον, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μελέτιος ἐν τόμῳ Α’ σελ. 343 καὶ ὅστις ἑορτάζεται τὴν ιζ’ (17ην) Ἀπριλίου (βλέπε τὸ Συναξάριον αὐτοῦ ἐν τόμῳ Δ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).
[3] Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἁγίου τούτου Ἀγάθωνος συνῆλθεν ἡ Ἁγία Ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατὰ τῶν Μονοθελητῶν ἐν ἔτει 680. Εἰς τὴν Σύνοδον ταύτην ἀπέστειλεν ὁ Ἅγιος Ἀγάθων ἐξάρχους αὐτοῦ Θεόδωρον καὶ Σέργιον τοὺς Πρεσβυτέρους καὶ Ἰωάννην τὸν Διάκονον.