Ὁ κατὰ πλάτος Βίος τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀντωνίου συνεγράφη Ἑλληνιστὶ καὶ ἐστάλη πρὸς τοὺς ἐν Αἰγύπτῳ Μοναχοὺς ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἄρχεται δὲ οὕτως· «Ἀγαθὴν ἅμιλλαν ἐνωτίσασθε». Τοῦτον ἀντέγραψε Συμεὼν ὁ Μεταφραστής, ἐξ οὗ παραλαβὼν Ἀγάπιος ὁ Κρὴς μετέφρασεν ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ εἰς τὸ ἁπλοῦν καὶ κατεχώρησεν εἰς τὸν ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέντα «Παράδεισον». Ἐκ τούτου παραληφθεὶς καταχωρίζεται ἐνταῦθα διασκευασθεὶς κατὰ τὴν φράσιν. Ἐπίσης ἐγκώμιον αὐτοῦ συνέθετο ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Μακάριος ὁ Πάτμιος ὃ καὶ παραλαβόντες ἐκ τῆς «Εὐαγγελικῆς Σάλπιγγος» καταχωρίζομεν ἐν σελίδι 380 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου.

Σημειοῦμεν δὲ ἐνταῦθα ἕνα θαυμαστὸν ἔπαινον διὰ τὸν Μέγαν τοῦτον Ἀντώνιον, ὅς τις γράφεται παρὰ τῷ «Εὐεργετινῷ» Βιβλίον Δ’, ὑποθέσει Δ’, ὅτι δηλαδή, γέρων τις διακριτικὸς παρεκάλεσε τὸν Θεὸν ὅπως ἴδῃ τοὺς κοιμηθέντας Ὁσίους Πατέρας καὶ εἶδεν αὐτοὺς πλὴν τοῦ Ἀββᾶ Ἀντωνίου. Ὅθεν εἶπεν εἰς τὸν Ἄγγελον, ὅστις ἐδείκνυε πρὸς αὐτὸν τοὺς Πατέρας· «Ποῦ εἰναι ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος;» ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς αὐτὸν ὅτι ὁ Ἀντώνιος εὑρίσκεται εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ὁποὺ εἶναι ὁ Θεός· διατὶ δὲ ὁ Ἀντώνιος ἠξιώθη τοσαύτης δόξης ὑπὲρ τοὺς ἄλλους Πατέρας; Ἐπειδὴ ἠγάπησε τὸν Θεὸν ὑπὲρ ἐκείνους. Προσῆλθε δέ ποτε ὁ Ὅσιος Ἀμμοῦν ὁ Νιτριώτης εἰς τὸν Ἀββᾶν τοῦτον Ἀντώνιον καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν: «Ἐγὼ περισσότερον κόπον καταβάλλω εἰς τὴν ἄσκησιν ἀπὸ σὲ καὶ πῶς τὸ ἰδικόν σου ὄνομα ἐμεγαλύνθη εἰς τοὺς ἀνθρώπους περισσότερον ἀπὸ τὸ ἰδικόν μου;». Ἀπεκρίθη ὁ Μέγας Ἀντώνιος·

«Ἐπειδὴ ἐγὼ ἠγάπησα τὸν Θεὸν περισσότερον ἀπὸ σέ»· ὅθεν καὶ συνείθιζεν ὁ ἀοίδιμος νὰ λέγῃ· «Ἐγὼ οὐκέτι φοβοῦμαι τὸν Θεόν, ἀλλ’ ἀγαπῶ Αὐτόν. Διότι ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀββᾶς Σισώης ὁ κατοικῶν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου πρὸς τὸν εἰπόντα ἀδελφόν· «Δὲν ἔφθασας, πάτερ, εἰς τὰ μέτρα τοῦ Ἀντωνίου;» ἀπεκρίθη· «Ἐὰν εἶχον ἕνα ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τοῦ Ἀντωνίου, ἤθελον γίνει ὅλος ὡς πῦρ». (Βλέπε «Εὐεργετινὸς» Βιβλίον Α’, ὑπόθ. ΜΕ’). Τοσοῦτον ὑπερέβη τοὺς ἄλλους ἀσκητὰς ὁ Ἀντώνιος.

Καὶ τοῦτο δὲ σημειοῦμεν, ὅτι οἱ παλαιοὶ Ὅσιοι Πατέρες, οἱ ἐν τοῖς Μοναστηρίοις εὑρισκόμενοι, εὐθὺς ἅμα ἐτέλουν τῆν ἑορτὴν τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου ἀνεχώρουν ἀπὸ τὰ Μοναστήριά των καὶ ἐξήρχοντο εἰς τὰς ἐρήμους καὶ ὄρη καὶ σπήλαια, ἐκεῖ δὲ ἔμενον μέχρι τῆς ἑβδομάδος τῶν Βαΐων κατὰ μίμησιν τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, μᾶλλον δέ, κατὰ μίμησιν τοῦ Κυρίου, ὅστις μετὰ τὸ Βάπτισμα, ὅπερ ἐγένετο κατὰ τὸν μῆνα Ἰανουάριον, ἐπῆγεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἐκεῖ ἐνήστευσε τεσσαράκοντα ἡμέρας. Κατὰ δὲ τὴν ἑβδομάδα τῶν Βαΐων συνηθροίζοντο πάλιν εἰς τὰ Μοναστήριά των καὶ τῇ Κυριακῇ τῶν Βαΐων ἔπρεπε νὰ εὑρεθῶσιν ὅλοι συνηθροισμένοι. Διὰ τοῦτο καὶ εἰς τὰ τροπάρια τῆς ἑβδομάδος ταύτης τῶν Βαΐων συχνάκις ἀναφέρονται τὰ λόγια ταῦτα, προσκαλοῦντα τοὺς Ὁσίους οὕτως: «Οἱ ἐν ταῖς ἐρήμοις καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις, ἥκατε, ἀθροίσθητε σὺν ἡμῖν βαϊοφόροι, ὑπαντῆσαι τῷ Βασιλεῖ καὶ Δεσπότῃ» (τῇ Παρασκευῇ). Ὁμοίως καὶ τὸ πρῶτον τροπάριον τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ταύτην τὴν σύναξιν τῶν Πατέρων ἀναφέρει λέγον· «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε καὶ πάντες αἴροντες τὸν σταυρόν σου λέγομεν..». Διότι ἐσήκωνον οἱ τρισόλβιοι Πατέρες οὗτοι τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς ὤμους των διὰ τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων καὶ τῶν θλίψεων τῆς μοναδικῆς πολιτείας· μόνος δὲ ὁ Ἅγιος Σάββας προσέμενεν ἕως οὗ ἐτέλει τὴν ἑορτὴν τοῦ γέροντός του Μεγάλου Εὐθυμίου καὶ τότε ἀπήρχετο εἰς τὴν ἔρημον.

Περὶ τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου γράφει ὁ Μελέτιος ἐν Τόμῳ Β’ σελ. 403 καὶ ὁ Δοσίθεος ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ σελ. 246.

Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ἐλήφθη ἐκ τῆς δευτέρας ἐκδόσεως τοῦ «Νέου Μαρτυρολογίου» ἐκδοθέντος ἐν Ἀθήναις τὸ ἔτος 1856 διὰ δαπάνης Κωνσταντίνου Σκαθάρου, εἰς ὃ περιλαμβάνονται τὰ Μαρτύρια τῶν μαρτυρησάντων Νεομαρτύρων μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1794-1838, δεδομένου ὅτι ἡ πρώτη αὐτοῦ ἔκδοσις ἐγένετο ἐν Βενετίᾳ τὸ ἔτος 1794. Τοῦτο διεσκευάσθη κατὰ τὴν φράσιν. Εἰς τὸν Νεομάρτυρα τοῦτον Γεώργιον τὸν ἐξ Ἰωαννίνων συνέταξε πανηγυρικὴν Ἀκολουθίαν μετὰ Παρακλητικοῦ Κανόνος ὁ πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.