ΑΝΤΩΝΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ὁ Νέος [1] κατήγετο ἀπὸ τὴν Βέροιαν τῆς Μακεδονίας, γεννηθεὶς δὲ ἀπὸ γονεῖς ἐναρέτους καὶ εὐτυχεῖς, ἀνετράφη ἐλευθέρως καὶ ὡδηγήθη ὑπ’ αὐτῶν εἰς ἀρετήν· προτοῦ δὲ ἀκόμη νὰ διέλθῃ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, ἐτρώθη ὁ ἀοίδιμος ὑπὸ θείου ἔρωτος. Ὅθεν ἀφήσας πᾶσαν τρυφὴν καὶ ματαιότητα τῆς ζωῆς ταύτης, ἐπῆγεν εἰς τὸ Μοναστήριον, τὸ εὑρισκόμενον εἰς τόπον Περαίαν καλούμενον, τοῦ ἐκεῖσε τρέχοντος ποταμοῦ, τὸ ὁποῖον Μοναστήριον κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἤκμαζεν ἀπὸ πλῆθος Μοναχῶν καὶ ἀπὸ ἐργασίαν ἀρετῆς. Ἐκεῖ λοιπὸν ἀποταξάμενος ὅλα τὰ τοῦ βίου πράγματα καὶ ἐνδυθεὶς τὸ σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ἐποίει ἀόκνως πᾶσαν ὑπηρεσίαν, τὴν ὁποίαν προσετάττετο, γενόμενος εἰς ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς κανὼν καὶ παράδειγμα τῆς ἀρετῆς. Ἐπειδὴ δὲ ἐπεθύμησεν ὁ Ὅσιος ν’ ἀποκτήσῃ ὑψηλοτέραν ζωήν, παρεκάλεσε τὸν Ἡγούμενον καὶ ἄφησεν αὐτὸν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ ἐκεῖ πλησίον ὄρος διὰ νὰ ζήσῃ ἡσύχως καὶ ἀναχωρητικῶς.
Ὅθεν ἐρευνήσας ὃλον τὸν τόπον τοῦ ὄρους, εὗρε κρημνῶδές τι καὶ ἄβατον σπήλαιον πλησίον εἰς τὸ χεῖλος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ἐκεῖ κατῴκησεν ὁ γενναῖος τῆς ἀρετῆς ἀγωνιστής. Οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος ἤξευρεν αὐτόν, εἰμὴ μόνον εἷς Ἱερεύς, ὅστις εἰς διωρισμένον καιρὸν ἔφερεν εἰς τὸν Ὅσιον δι’ ἑνὸς ἀδήλου καὶ στενοῦ δρόμου τὰ Ἅγια Μυστήρια καὶ τὸν μετελάμβανεν. Ἐκεῖ λοιπὸν διέτριψεν ὁ Ἅγιος χρόνους ὁλοκλήρους πεντήκοντα, ἄλλο δέ τι δὲν ἔτρωγεν εἰμὴ μόνον τὰ χόρτα, ὅσα ἐφύτρωνον πέριξ τοῦ σπηλαίου· οὐδὲ ἄλλο τι ἔπινεν, εἰμὴ μόνον τὸ τοῦ ποταμοῦ ὕδωρ. Πολλοὺς δὲ καὶ μεγάλους πειρασμοὺς ἔλαβεν ἀπὸ τοὺς δαίμονας ὁ μακάριος, καθὼς διηγήθη αὐτοὺς ὁ τοῦτον μεταλαμβάνων Ἱερεύς, διότι ποτὲ μὲν οἱ δαίμονες ἐρχόμενοι πρὸς τὸν Ὅσιον ὡς λησταὶ ἔδερον αὐτὸν ἕως θανάτου, ποτὲ δὲ ἐφαίνοντο εἰς αὐτὸν ὡς φοβερὰ καὶ ἀλλόκοτα θηρία καὶ ἄλλοτε κατὰ φαντασίαν ἐφούσκωνον τὸ ὕδωρ τοῦ ποταμοῦ, τὸ ὁποῖον ἐφαίνετο ὃτι θὰ καταποντίσῃ τὸ σπήλαιον καὶ τὸν Ἅγιον. Οἱ μὲν λοιπὸν δαίμονες, μὴ δυνηθέντες νὰ μετακινήσωσι τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὸν τόπον του, ἔφυγον κατῃσχυμμένοι, ὁ δὲ Ὅσιος, ζήσας περισσότερον τῶν ἐνενήκοντα ἐτῶν, ἐτελεύτησεν ἐκεῖ εἰς τὸ ἴδιον σπήλαιον εἰς τὸ ὁποῖον ἠγωνίσθη. Ἔγινε δὲ τότε τὸ ἑξῆς θαυμάσιον.