✥ Τῇ Ε’ (5ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου ΖΑΧΑΡΙΟΥ πατρὸς τοῦ Προδρόμου.
Θεῖον δι’ ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ Ζαχαρίας,
Ὥσπερ τις ἀμνὸς σφάττεται Ναοῦ μέσον.
Πέμπτῃ Ζαχαρίαν δαπέδῳ σφάξαν παρὰ νηοῦ.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ΑΒΔΑΙΟΣ Ἐπίσκοπος, ἐν τοῖς βασάνοις τελειοῦται.
Ράβδων ἀκάνθας Μάρτυς Ἀβδαῖος φέρει,
Στεφθέντα τιμῶν ταῖς ἀκάνθαις Δεσπότην.
ΑΒΔΑΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου μὲν τοῦ Μικροῦ, βασιλέως Ρωμαίων, Ἰσδιγέρδου δὲ βασιλέως τῶν Περσῶν ἐν ἔτει υιβ’ (412)· κρατηθεὶς δὲ ἀπὸ τὸν ἀρχιμάγον, ἐβιάσθη νὰ προσκυνήσῃ τὸν ἥλιον καὶ τὸ πῦρ· ὅθεν ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθη, τύπτεται εἰς ὅλον τὸ σῶμα μὲ ραβδία ἐκ ροδῆς, πλήρη ἀκανθῶν καὶ ρόζων τόσον πολύ, ὥστε ἔγινεν οἱονεὶ νεκρός. Ὅθεν ὑποστηριζόμενος ἀπὸ τοὺς δημίους ἐφέρθη εἰς τὸν οἶκόν του καὶ μετ᾽ ὀλίγην ὥραν παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.
✥ Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΜΕΔΙΜΝΟΥ, ΟΥΡΒΑΝΟΥ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ καὶ τῶν σὺν αύτοῖς ὀγδοήκοντα Ἱερέωνἅμα καὶ Λευϊτῶν (ἤτοι Διακόνων), κατὰ τὴν θάλασσανἐν πλοίῳ πυρποληθέντων καὶ τελειωθέντων.
Εἰς τὸν Μέδιμνον·
Ὕδωρ διελθὼν ψαλμικῶς καὶ πῦρ ἅμα,
Λέγει Μέδιμνος, εἰς ἀναψυχὴν φθάνω.
Εἰς τὸν Οὐρβανὸν καὶ Θεόδωρον·
Σὺν Οὐρβανῷ δὲ καὶ Θεόδωρος μέγας
Ἆθλον τὸν αὐτὸν ἐκτελεῖ τῷ Μεδίμνῳ.
Εἰς τοὺς ὀγδοήκοντα Ἱερεῖς καὶ Λευΐτας·
Ὀκτὰς δεκαπλῆ τῶν καθιερωμένων
Πρὸς πῦρ ὕδωρ τε καρτερῶς ἐκαρτέρει.
ΜΕΔΙΜΝΟΣ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Ἅγιοι ἐδιώχθησαν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ κακόφρονος καὶ Ἀρειανοῦ Οὐάλεντος τοῦ βασιλέως ἐν ἔτει τξδ’ (364) καὶ ἀφοῦ ὑπέφεραν πολλὰ βάσανα καὶ τιμωρίας, τελευταῖον ἐτέθησαν μέσα εἰς πλοῖον ἄνευ ἕρματος [1], τὸ ὁποῖον ἀφέθη εἰς τὸ πέλαγος καὶ ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸν κόλπον τὸν καλούμενον Ἀστακηνόν, ἔστειλαν οἱ Ἀρειανοὶ τινὰς ὁμόφρονάς των ὁμοῦ μὲ λέμβον, οἵτινες ἔθεσαν πῦρ εἰς τὸ πλοῖον· ὅθεν οἱ Ἅγιοι πολεμοῦντες μὲ πῦρ καὶ ὕδωρ ἐκάησαν ὁμοῦ μὲ τὸ πλοῖον καὶ εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης παρεδόθησαν, οὕτω δὲ ἐν Κυρίῳ ἐτελειώθησαν [2].
✥ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου ΠΕΤΡΟΥ τοῦ ἐν τῷ Ἀθήρᾳ.
Πολλὰ χρεὼν τιμᾶν σε τὸν μέγαν Πέτρον,
Ὡς πολλὰ τιμήσαντα Χριστὸν Δεσπότην.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἕρμα· βάρος, ἡ σαβούρα τοῦ πλοίου.
[2] Σημείωσαι ὅτι τὸ διήγημα τοῦτο ἀναφέρει καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν πρὸς Ἥρωνα τὸν φιλόσοφον λόγον του, καλλωπίζων μὲ ὅλα τὰ κάλλη τῆς ρητορικῆς εὐγλωττίας· πλὴν δὲν λέγει τοῦτο ὡς περὶ πολλῶν Πρεσβυτέρων, ἀλλ’ ὡς περὶ ἑνός καὶ βουλόμενος ἂς ἀναγνώσῃ αὐτὸν εἰς τὸν 35ον τόμον τῆς ἐκδόσεως Migne.