Τὸν Βίον αὐτῆς συνέγραψεν Ἑλληνιστὶ ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Βασιλεύοντος Δεκίου» (σῴζεται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Τοῦτον μετενεγκὼν εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν Ἀγάπιος ὁ Κρὴς ἐξέδωκε τύποις ἐν τῷ «Ἐκλογίῳ», ἐξ οὗ παραληφθεὶς καταχωρίζεται ἐνταῦθα δεόντως διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν. Περὶ τῆς Ἁγίας ταύτης Παρθενομάρτυρος Ἀγάθης γράφει ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος ἐν τῷ β’ βιβλίῳ τοῦ Κεκραγαρίου, ἤτοι ἐν κεφαλαίῳ κβ’ τῶν Μονολογίων, ὅπου ἀναφέρει, ὅτι ἡ θεία γλυκύτης ἅπασαν τὴν παροῦσαν τοῦ κόσμου πικρίαν ἀνταναιρεῖ. Τί δὲ λέγει περὶ αὐτῆς; «Ταύτης σου τῆς ὑπεραφράστου γλυκύτητος, Κύριε, κἀκείνη ἀπεγεύσατο ἡ παρθένος (ἡ Ἀγάθη αὕτη δηλαδή), ἣν ἀναγινώσκομεν χαίρουσάν τε καὶ μεγαλοφρονοῦσαν ἀπελθεῖν εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς δὴ κεκλημένην πρὸς ἑστίασιν». Σημείωσαι, ὅτι περιττῶς ἐγράφετο ἐδῶ παρὰ τοῖς παλαιοῖς Συναξαρισταῖς ἡ Μνήμη καὶ τὸ Συναξάριον τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Θεοδούλης, διότι τοῦτο προεγράφη εἰς τὴν δεκάτην ὀγδόην Ἰανουαρίου.

Βλέπε περὶ τούτου εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, τόμος β’ σελ. 352. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ἐν τῷ Χειρογράφῳ Συναξαριστῇ προστίθεται, ὅτι ὁ Πολύευκτος οὗτος εἶναι ὁ νέος, διὰ τοῦτο ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειοῖ ἐνταῦθα, ὅτι ἴσως οὗτος εἶναι Πολύευκτος ὁ ἐπὶ τοῦ βασιλέως Ἰωάννου τοῦ Τσιμισκῆ ἀκμάσας ἐν ἔτει ϡξθ’ (969), ὅστις μετὰ τὴν ἀνάρρησιν τοῦ Τσιμισκῆ ἔζησε μόνον τριάκοντα πέντε ἡμέρας (βλέπε ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορία τοῦ Μελετίου, τόμος β’ σελ. 367).