Τὸν Ἅγιον τοῦτον ἀξίως ἐτίμησαν μὲ ἐπιτάφια καὶ θρηνητικὰ ἐγκώμια ὅ τε θεῖος Χρυσόστομος, οὗ ἡ ἀρχή· «Πανταχοῦ τῆς Ἱερᾶς ταύτης ἀγέλης», καὶ ὁ θεῖος Νύσσης Γρηγόριος οὗ ἡ ἀρχή· «Ηὔξησεν ἡμῖν τὸν ἀριθμὸν τῶν Ἀποστόλων», τὰ ὁποῖα σῴζονται ἐν τοῖς ἐκδιδομένοις. Ἐν τῷ προρρηθέντι ἐγκωμίῳ του ὁ θεῖος Γρηγόριος ὀνομάζει τὸν Ἱερὸν Μελέτιον νέον Ἀπόστολον συγκαταψηφισθέντα μετὰ τῶν Ἀποστόλων. Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Ἐπιταφίῳ εἰς Πλακιδίαν τὴν βασίλισσαν λέγει περὶ αὐτοῦ· «Τῶν ἀγαθῶν ἡ ἁρμονία, ὁ τῆς Πίστεως ζῆλος, ὁ τῆς Ἐκκλησίας στῦλος, ὁ τῶν θυσιαστηρίων κόσμος» κ.λ.π. Τὴν Ἀκολουθίαν αὐτοῦ, καθὼς πληροφορεῖ ἡμᾶς ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀνεπλήρωσε καὶ ἐποίησε τελείαν ὁ σύγχρονος αὐτοῦ Ἱεροδιδάσκαλος Χριστόφορος ὁ Προδρομίτης. Ταύτης ὅμως μὴ σῳζομένης, ἐποίησε συμπλήρωσιν τῆς ἐν τῷ Μηναίῳ ὑπαρχούσης μετὰ β’ Κανόνος ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Ὁσιολογιώτατος Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀκολουθῶν τὸν ἱστορικὸν Μελέτιον, ὑποσημειοῖ τὰ ἑξῆς· «Οὗτος φαίνεται νὰ εἶναι οὐχὶ ὁ Ἀντώνιος Β’ ὁ Καυλέας, ὁ Πατριάρχης χρηματίσας Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, ἐν ἔτει 893

καὶ ἀρχιερατεύσας ἔτη ἑπτά, ἀλλ’ Ἀντώνιος Γ’ ὁ Στουδίτης, ὁ ἐπὶ τῆς βασιλείας Ἰωάννου τοῦ Τσιμισκῆ ἐν ἔτει 969, ὅστις καὶ ἔγινεν Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Στουδίου, ὡς ἀναφέρει ὁ Μελέτιος εἰς σελ. 367 τοῦ Β’ τόμου». Παρὰ ταῦτα ἀρκετὰ πιθανὴ φαίνεται καὶ ἡ παρ’ ἄλλων ὑποστηριζομένη ἐκδοχὴ ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ Ἀντωνίου Β’ τοῦ ἐπιλεγομένου Καυλέα, πατριαρχεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη 893-895, καὶ διαγαγόντος ζωὴν ὁσίαν. Διότι σῴζεται ἐπιτάφιον εἰς αὐτὸν ἐγκώμιον ὅπερ συνέθεσε Νικηφόρος ὁ Γρηγορᾶς, ὅστις ἔγραψε καὶ τὸν Βίον αὐτοῦ σῳζόμενον ἐν τῇ Ἑλληνικῇ Βιβλιοθήκῃ τοῦ Φαβρικίου (ἔκδ. Harles, Ι’ σ. 197). Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀντώνιος Γ’ (974-979) ἀγγελικὴν διήγαγε ζωήν. Οὗτος ἐμόναζεν εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Στουδίου, ὅτε ἐξελέγη Παριάρχης, ποθῶν δὲ τὴν ἡσυχίαν παρῃτήθη τοῦ θρόνου καὶ ἀπῆλθε καὶ πάλιν εἰς τὴ Μονὴν τοῦ Στουδίου, ὅπου ἔζησε ὁσιακῶς μέχρι τοῦ θανάτου του ἐπισυμβάντος ἐν ἔτει 983. Διῴκησε τὴν Ἐκκλησίαν μετὰ μεγάλου ζήλου καὶ συνέσεως, κατ’ ἐντολὴν δὲ τούτου συνελέγησαν οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἀπετέλεσαν τὸ πρῶτον ἕν ἐνιαῖον σύνολον.

Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ συνέγραψεν ὁ ἐκ Σκοπέλου πολυγραφώτατος λόγιος Μοναχὸς τοῦ ΙΗ’ αἰῶνος Καισάριος Δαπόντες (1714-1784). Ὑφ’ ἡμῶν παρελήφθη ἐκ τοῦ «Νέου Μαρτυρολογίου», παρατίθεται δὲ ἐνταῦθα διεσκευασμένον κατὰ τὴν φράσιν.