✥ Τῇ ΙΘ’ (19ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ τοῦ ἐν Πέργῃ τῆς Παμφυλίας.
Κοινωνὸς ὤφθης Θεόδωρε, τοῦ πάθους,
Τῷ καὶ ποθητῷ καὶ παθῶν ὑπερτέρῳ.
✥ Ἡ Ἁγία Μάρτυς ΦΙΛΙΠΠΑ ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου ξίφει τελειοῦται.
Φιλῶ Φιλίππαν, ὡς ἀθλητοῦ μητέρα,
Φιλῶ Φιλίππαν, ὡς ἀθλοῦσαν ἐκ ξίφους.
✥ Οἱ πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ δύο στρατιῶται Ἅγιοι Μάρτυρες ΣΩΚΡΑΤΗΣ καὶ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, λόγχῃ τελειοῦνται.
Ἔνυξε λόγχη νεκρὸν ὑψίστου πάλαι,
Νύττει δὲ καὶ νῦν Μάρτυρας ζῶντας δύο.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ἐπισκόπου Πισιδίας τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Ὁ Γεώργιος, ὡς γεώργιον μέγα,
Ἔχων ἀπῆλθεν εἶδος ἀρετῆς ἅπαν.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Ἐπίσκοπος Πισιδίας ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν εἰκονομάχων, ἀφιερωμένος ὢν παιδιόθεν εἰς τὸν Θεόν. Ἕνεκα δὲ τῆς ὑπερβολικῆς ἀρετῆς του ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Πισιδίας. Ἐπειδὴ δὲ ἐκ συνεργείας τοῦ διαβόλου ἐκινήθη εἱς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἡ αἵρεσις, τῶν εἰκονομάχων καὶ ἐπέμποντο πανταχοῦ γράμματα, ἵνα συναχθῶσι ταχέως εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς, μετέβη ἐκεῖ καὶ ὁ Ἅγιος οὗτος· ἐπειδὴ δὲ δὲν ἐδέχθη νὰ συμφωνήσῃ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἀρνηθῇ τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν, τούτου ἕνεκα κατεδικάσθη εἰς ἐξορίαν καὶ κακοπάθειαν, εἰς τὴν ὁποίαν διανύσας τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, ἵνα παρ’ Ἐκείνου λάβῃ τῆς ὁμολογίας τὸν στέφανον.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΤΡΥΦΩΝΟΣ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.
Θεὸν ποθήσας ὁ τρυφὴν μισῶν Τρύφων,
Θεοῦ παρέστη τῷ κατοικητηρίῳ.
ΤΡΥΦΩΝ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἀρχιεπίσκοπος ἔζησεν ἐπὶ τοῦ βασιλέως Ρωμανοῦ τοῦ νέου, τοῦ υἱοῦ Κωνσταντίνου Ζ’ τοῦ Πορφυρογεννήτου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ϡνθ’-ϡξγ’ (959-963), Μοναχὸς δὲ ὢν πρότερον, ἔγινε Πατριάρχης μὲ συμφωνίαν ὅτι μετὰ παρέλευσιν ὡρισμένου χρονικοῦ διαστήματος θὰ παραιτηθῇ διὰ νὰ γίνῃ Πατριάρχης ὁ Θεοφύλακτος [1], ὁ υἱὸς τοῦ βασιλέως Ρωμανοῦ. Ἐπειδὴ δὲ ἀντέστη καὶ δὲν ἠθέλησε νὰ παραιτηθῇ, διὰ δολιότητος καὶ ἀπάτης τοῦ Καισαρείας Θεοφάνους ἐξεβλήθη τοῦ θρόνου, ἀφοῦ ἐπατριάρχευσε χρόνους δύο καὶ μῆνας τινὰς (928-931). Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ΣΥΜΕΩΝ ὁ Ἡγούμενος τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου, ὁ μονοχίτων καὶ ἀνυπόδητος, ὁ καὶ κτίτωρ τῆς ἐν τῷ ὄρει τοῦ Φλαμουρίου Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ἀνυπόδητος, Συμεών, βαίνων, μάκαρ,
Τὸν πτερνίσαντα τοὺς βροτοὺς πατεῖς ὄφιν.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ τοῦ Ἐσφιγμενίτου.
Ἀγαθάγγελος τὴν τομὴν τοῦ αὐχένος
Χαίρων ὑπέστη διὰ Χριστόν· Ὤ δόξης!
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΥ τοῦ Ἱεροσολυμίτου.
Τὸν Παφνούτιον γῆς τάφῳ κεκρυμμένον
Ἀπεικός ἐστι καὶ σιγῆς κρύψαι τάφῳ.
Τῇ δ’ ἐνάτῃ δεκάτῃ Παφνούτιον ἔνθεον ἄειραν.
Προσθέτει δὲ ἐνταῦθα ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι «Ὁ Ὅσιομάρτυς Παφ-νούτιος ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος Ἀββᾶς Παφνούτιος, περὶ τοῦ ὁποίου γράφει ὁ «Εὐεργετινὸς» (ἡμετέρα ἔκδοσις, τόμ. Γʹ, σελ. 47 καὶ 59 § 24) ὅτι περιπατῶν παρεπλανήθη καθ’ ὁδὸν καὶ ἔφθασε πλησίον χωρίου τινός, ἐκεῖ δὲ ἔτυχε νὰ ἴδῃ ἄνδρα πορνεύοντα γυναῖκα, ἀντὶ δὲ νὰ τοὺς κατακρίνῃ, εὐθὺς παρεκάλεσε τὸν Θεὸν διὰ τὰς ἁμαρτίας του. Καὶ ἰδοὺ ἐστάθη ἔμπροσθεν αὐτοῦ Ἄγγελος Κυρίου, κρατῶν μάχαιραν, ὅστις καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Παφνούτιε, ὅλοι ἐκεῖνοι οἵτινες κατακρίνουσι τοὺς ἀδελφούς των μέλλουν νὰ θανατωθῶσι μὲ τὴν μάχαιραν ταύτην. Ἐπειδὴ ὅμως σὺ δὲν κατέκρινας, ἀλλ’ ἐταπεινώθης ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ, ὡς νὰ εἶχες κάμει σὺ τὴν ἁμαρτίαν, διὰ τοῦτο ἐγράφη τὸ ὄνομά σου εἰς τὸ Βιβλίον τῆς ζωῆς».
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Θεοφύλακτος ὑπῆρξεν ἐκ τῶν ἀναξιωτέρων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως. Ἦτο υἱὸς τοῦ αὐτοκράτορος Ρωμανοῦ Αʹ τοῦ Λεκαπηνοῦ (920-944), δεκαεξαετὴς δὲ ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον κατόπιν ἀνεντίμου πράξεως τοῦ πατρός του αὐτοκράτορος Ρωμανοῦ κατὰ τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Τρύφωνος, εἰς τὴν ὁποίαν συνήργησεν ἢ μᾶλλον ἐπρωτοστάτησεν ὁ Καισαρείας Θεοφάνης. Οὗτος ἐξηπάτησεν ἐντέχνως τὸν ἁπλοῦν τοὺς τρόπους Πατριάρχην ἀποσπάσας ὑπογραφὴν αὐτοῦ ἐπὶ λευκοῦ χάρτου ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔγραψε μετὰ ταῦτα τὴν δῆθεν παραίτησιν τοῦ Τρύφωνος. Ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς Θεοφάνης τόσον ποταπὸς ἐθεωρεῖτο παρὰ τῷ λαῷ ὥστε προσωνομάζετο «χοῖρος» διὰ τὴν κτηνώδη δίαιταν αὐτοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεοφύλακτος κακίστην ζωὴν ἔζησε καὶ οὐκ ὀλίγον προσῆψε μῶμον εἰς τὸν εὐκλεέστατον καὶ σεπτὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως Πατριαρχικὸν θρόνον. Κυριωτέρα μέριμνα τοῦ Θεοφυλάκτου ὑπῆρξεν ἡ διατήρησις πολυτελοῦς καὶ ἀξιολόγου ἱπποστασίου, ἀποτελουμένου ἐξ ἵππων δρομώνων. Ἔτρεχε δὲ εἰς τοὺς ἀγῶνας καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Πατριάρχης, ὅστις καὶ κακὸν ἔλαβε τέλος ἀντάξιον τῆς κακίας του. Διότι τρέχων ἀτάκτως μετὰ τοῦ ἵππου του ἡμέραν τινὰ ἐπέπεσεν ἐπὶ τῶν θαλασσίων τειχῶν τῆς πόλεως, συνεπείᾳ δὲ τῆς πτώσεως αὐτῆς τοσοῦτον ἐτραυματίσθη, ὥστε ἐνοσηλεύετο ἐπὶ δύο ἕτη καὶ τέλος εὗρε τὸν θάνατον τὴν 27ην Φεβρουαρίου 956, ἀφοῦ ἐπατριάρχευσεν χρόνους 25. Παρὰ ταῦτα ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του προσῆλθον εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ οἱ Οὗγγροι, ἐχειροτόνησε δὲ ὁ Θεοφύλακτος τὸν πρῶτον αὐτῶν Ἐπίσκοπον Ἱερόθεον κατὰ τὸ ἔτος 951.