Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ΣΥΜΕΩΝ ὁ Ἡγούμενος τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου, ὁ μονοχίτων καὶ ἀνυπόδητος, ὁ καὶ κτίτωρ τῆς ἐν τῷ ὄρει τοῦ Φλαμουρίου Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

ΕΙΚΟΝΑ

ΣΥΜΕΩΝ ὁ ἐν Ὁσίοις Ὁσιώτατος καὶ ἐν Ἁγίοις Ἁγιώτατος Πατὴρ ἡμῶν ὁ τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου ἡγουμενεύσας πρῴην καὶ εἶτα κτήτωρ γενόμενος τῆς ἐν τῷ ὄρει Φλαμούριον τοῦ Πηλίου καὶ πλησίον τῆς Ζαγορᾶς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ μονοχίτων καὶ ἀνυπόδητος, ὁ οὐράνιος αὐτὸς ἄνθρωπος καὶ ἐπίγειος Ἄγγελος, ἐγεννήθη εἰς τὸ χωρίον Βαθύρρευμα τὸ πλησίον τῆς Ἀγυιᾶς τοῦ Βόλου κείμενον περὶ τὸ ἔτος ͵αφ’ (1500) ἀπὸ Χριστοῦ, ἀπ’ αὐτοῦ δὲ καὶ ὡρμήθη εἰς τοὺς δι’ ἀγάπην Χριστοῦ ἀσκητικοὺς καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον ἀγῶνας, περὶ τῶν ὁποίων καταλεπτῶς ἀκούσατε.

Ὁ οὐράνιος Ἐκεῖνος σπορεύς, ἀγαπητοί μοι ἀδελφοί, ἀφ’ οὗ ἔσπειρεν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, μετὰ σαρκὸς ὢν ἐπὶ γῆς, ὅλους τοὺς καρποὺς τῆς εὐαγγελικῆς Αὐτοῦ διδασκαλίας καὶ ἀληθείας καὶ ἤναψεν ἐκεῖνο τὸ πῦρ τοῦ θείου ζήλου ἐντὸς τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀφ’ οὗ δηλαδὴ ἐκαλλιέργησε τὸν μυστικὸν καὶ πνευματικὸν Αὐτοῦ ἀμπελῶνα καὶ ἐκαθάρισεν αὐτὸν ἀπὸ ὅλα τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ καὶ μισοκάλου ἐχθροῦ καὶ ἐγκατέστησε πρὸς φύλαξιν αὐτοῦ καὶ συντήρησιν τοὺς πιστοὺς ἐργάτας καὶ κήρυκας Αὐτοῦ. Αὐτὸς δὲ ἀπεδήμησεν, εὐθὺς εἴδομεν ἅπαντες, ὤ τοῦ θαύματος! ἐκείνην τὴν ἄνικμον καὶ κατάξηρον πρότερον τῶν ἀνθρώπων φύσιν, νὰ βλαστήσῃ ἑκατονταπλάσιον καρπὸν διὰ τοῦ ὀλίγου ἐκείνου σπέρματος. Εἴδομεν τὴν ἄτεκνον νὰ γίνῃ πολύτεκνος καὶ νὰ καθίσταται περίβλεπτος, ὡς ἄλλη ἐλαία κατάκαρπος καὶ ἄμπελος εὐκληματοῦσα. Εἴδομεν δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, περικεκοσμημένην καὶ λάμπουσαν πανταχόθεν, ἀπὸ διαφόρους καρποὺς καὶ ἄνθη, ἤτοι ἀπὸ τὴν ἄμωμον καὶ στερεὰν εὐσέβειαν, ἀπὸ τὴν ἀληθινὴν καὶ μόνην σοφίαν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, ἀπὸ θείας ἐντολὰς καὶ νόμους ἀμεταθέτους καί, ἵνα δι’ ὀλίγων εἴπω, ἀπὸ ὅσα κοσμοῦσι ψυχικῶς τὸν ἄνθρωπον καὶ θεὸν αὐτόν, κατὰ χάριν, ἀπεργάζονται.

Τότε λοιπὸν ἦτο εὔκολον νὰ ἴδῃ τις τὸ ἔναυσμα ἐκεῖνο τοῦ θείου ζήλου, τὸ ὁποῖον ἀνυψώθη εἰς μέγαν πυρσὸν καὶ κατέκαυσε πᾶσαν εὔφλεκτον ὕλην τῆς ἀσεβείας, τῆς εἰδωλολατρίας καὶ πάσης κακίας. Μεταξὺ δὲ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Διδασκάλων, μεταξὺ τῶν Ἀσκητῶν καὶ τῶν Ὁσίων, μεταξὺ τῶν Μαρτύρων, τῶν Ἱεραρχῶν καὶ τῶν Μοναχῶν καὶ πάσης τάξεως, φύλου καὶ ἡλικίας ἀνθρώπων, εὔκολον ἦτο τότε νὰ ἴδῃ τις τὸν ἕνα νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ ἀντιπαλαίῃ μὲ κύνας ἀφώνους, ἀνθρώπους δηλαδή, εἰδωλολάτρας καὶ ἀσεβεῖς,


Ὑποσημειώσεις

[1] Γεν. ϛʹ 3, Ψαλμ. ρεʹ 35.

[2] Ψαλμ. ξζʹ 3.

[3] Προφανῶς ἐνταῦθα νοεῖται τὸ ὄρος Καλλίδρομον καὶ τὰ περὶ αὐτὸ ὑψώματα. Τοῦτο εἶναι ἀνατολικὸς πλόκαμος τῆς Οἴτης ἀπολήγων ἀποτόμως εἰς τὴν παρὰ τὰς Θερμοπύλας θάλασσαν. Ἀπὸ τούτου διέρχεται ἡ Ἀνόπαια στενωπός, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Ἐφιάλτης ὡδήγησε τοὺς Πέρσας εἰς τὰ νῶτα τοῦ Λεωνίδου.

[4] «Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» (Βʹ Τιμ. βʹ 5).