✥ Τῇ ΚΖ,’ (27ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγιου Μάρτυρος ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΥ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τεσσαράκοντα ἐννέα ΜΑΡΤΥΡΩΝ.
Εἰς τὸν Καλλίστρατον·
Τμηθεὶς ὁ Καλλίστρατος αὐχένα ξίφει,
Στρατῷ συνήφθη καλλινίκων Μαρτύρων.
Εἰς τοὺς Τεσσαράκοντα ἐννέα·
Δεκὰς τετραπλῆ Μαρτύρων σὺν ἐνάδι
Διὰ ξίφους ἄθλησιν ἀθλεῖ τιμίαν.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Καλλίστρατος ἔνθεν ἀέρθη.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος ΕΠΙΧΑΡΙΤΟΣ.
Εὔτολμος Ἐπίχαρις ἦν πρὸς τὸ ξίφος,
Συλλήπτορα πλουτοῦσα τὴν θείαν Χάριν.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΙΓΝΑΤΙΟΥ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τῆς ἐπιλεγομένης τοῦ Βαθέος Ρύακος.
Τὸν Ἰγνάτιον λαμβάνει Μονὴ Πόλου,
Μονῆς προεξάρξαντα, ὡς Θεῷ φίλον.
✥ Tῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΜΑΡΚΟΥ, ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ καὶ ΖΗΝΩΝΟΣ.
Εἰς τὸν Μάρκον·
Ὁ κλῆσιν αὐχῶν Ἰωάννου καὶ Μάρκου,
Ἀποστολῆς ἦν διαπρέπων ἐν δρόμοις.
ΜΑΡΚΟΣ ὁ Ἀπόστολος, ὅστις καὶ Ἰωάννης ὀνομάζεται, καὶ τὸν ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων λέγων· «Συνιδών τε (ὁ Πέτρος) ἦλθεν εἰς τὴν οἰκίαν Μαρίας τῆς μητρὸς Ἰωάννου τοῦ ἐπικαλουμένου Μάρκου» (ιβ’, 12). Οὗτος, λέγω, χειροτονηθεὶς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους Ἐπίσκοπος τῆς Βύβλου [1], ἐφάνη δόκιμος ἐν τῇ ἐργασίᾳ τοῦ Εὐαγγελίου. Τόσον δὲ ἦτο φίλος καὶ οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ ὁ μακάριος, ὥστε ἡ σκιὰ μόνον τοῦ ἱεροῦ σώματός του ἐθεράπευε τὰς ἀρρωστείας τῶν ἀσθενῶν.
Εἰς τὸν Ἀρίσταρχον·
Ἄριστος Ἀρίσταρχος ἐν μύσταις Λόγου,
Ἄρξας ἄριστα καὶ ξένον ζήσας βίον.
ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ δὲ ὁ Ἀπόστολος ἦτο εἷς ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, τὸν ὁποῖον ἐνθυμεῖται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τόσον ἐν τῇ πρὸς Κολασσαεῖς Ἐπιστολῇ λέγων· «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἀρίσταρχος ὁ συναιχμάλωτός μου» (δ’, 10), ὅσον καὶ ἐν τῇ πρὸς Φιλήμονα, λέγων· «Ἀσπάζεταί σε … Μάρκος, Ἀρίσταρχος … οἱ συνεργοί μου» (23). Οὗτος λοιπὸν ἐφάνη ἄλλος δεύτερος Ἰωάννης Βαπτιστὴς κατὰ τὴν τροφήν. Καθότι καὶ αὐτὸς ἔτρωγεν, ὡς ἐκεῖνος, μόνον ἀκρίδας, ἤτοι ἄκρας τῶν δένδρων καὶ ἀκρόδρυα [2] καὶ μέλι, χόρτον δηλαδὴ τὸ καλούμενον μελέαγρον, ἢ κατ’ ἄλλους μέλι ἄγριον· καὶ καθότι καὶ αὐτὸς ἦτο ἐνδεδυμένος ἔνδυμα δερμάτινον. Ἔγινε δὲ οὗτος Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας τῆς ἐν Συρίᾳ καὶ ὅλους τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους ἀπίστους ἐπέστρεψεν εἰς τὴν τῆς ἀληθείας καὶ εὐσεβείας ἐπίγνωσιν.
Εἰς τὸν Ζήνωνα·
Ζήνων Θεοῦ τὸν ζῶντα κηρύττων Λόγον,
Πλείστους ἀνεζώωσε νεκροὺς τῇ πλάνῃ.
ΖΗΝΩΝ δὲ εἶναι ὁ ἴδιος νομικὸς ἐκεῖνος Ζηνᾶς, περὶ τοῦ ὁποίου γράφει ὁ μακάριος Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Τῖτον Ἐπιστολῇ λέγων· «Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον» (γ’ 13) [3]. Ἐπίσκοπος δὲ γενόμενος οὗτος ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου τῆς Διοσπόλεως (ἥτις εἶναι ἡ αὐτὴ πρὸς τὴν Λαοδίκειαν, κατὰ τὸν γεωγράφον Μελέτιον) [4] ἔγινεν οἰκητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ πολλοὺς ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν πλάνην τῆς εἰδωλολατρίας. Οὗτοι λοιπὸν καὶ οἱ τρεῖς Ἀπόστολοι καλῶς καὶ θεαρέστως ποιμάναντες τὰ ἰδικά των ποίμνια, καὶ πολλαπλασιάσαντες τὸ παρὰ Θεοῦ δοθὲν εἰς αὐτοὺς τάλαντον, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησαν, ἵνα ἀπολαύσωσι τὴν Αὐτοῦ χαρὰν καὶ μακαριότητα.
✥ Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ Ἐπισκόπου καὶ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΝΟΥ.
Χριστὸν φιλῶν φιλοῦντα Φιλήμων θύτης,
Φουρτουνιανῷ συναθλεῖ φιλουμένῳ.
✥ Ἡ Ἁγία Μάρτυς ΓΑΪΑΝΗ τὰ νῶτα φλεχθεῖσα τελειοῦται.
Γαϊανὴ τὰ νῶτα φλεχθῆναι δίδου,
Ὡς ἄν φλογίνῃς νῶτα ρομφαίας ἴδῃς.
✥ Μνήμη τῶν Ἁγίων δεκαπέντε ΜΑΡΤΥΡΩΝ, οἳ ἐν πλοίῳ κατὰ θάλασσαν ἐμβληθέντες, τοῦ πλοίου τρυπηθέντος, ἀπεπνίγησαν.
Ὁ τριπλοπεντάριθμος ἀθλητῶν στόλος
Καὶ πυθμένος κατῆρε μέχρι ποντίου.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἁγία Νεομάρτυς ΑΚΥΛΙΝΑ ράβδοις συνθλασθεῖσα τελειοῦται ἐν ἔτει 1764.
Τὴν φύσιν οὖσαν θῆλυ ἡ Ἀκυλῖνα,
Ἀνὴρ ἐδείχθη γεννάδας πρὸς βασάνους.
✥ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΣΑΒΒΑΤΙΟΥ τοῦ ἐν Σολοβέτσκη Ρώσου.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ Βύβλος, κατὰ τὸν γεωγράφον Μελέτιον, εἶναι πόλις ἀρχαιοτάτη, κτίσμα Κρόνου, ἥτις ἐκλήθη οὕτω ἐκ τοῦ «ἐκ πάσης ἀρχαίας βίβλου φυλακὴν ἀσινέα ἐν ταύτῃ γενέσθαι». Εἶναι δὲ τετιμημένη μὲ θρόνον Μητροπολίτου, ὑποκειμένου εἰς τὸν Ἀντιοχείας. Νῦν ὀνομάζεται κοινῶς Γιβλὲτ ἢ Τζιμπελέτ, ὀλίγον ἀπέχουσα τῆς θαλάσσης. Λέγει ὁ Βαρῖνος, ὅτι ἡ βίβλος ἢ τὸ βιβλίον οὐδετέρως, ὀνομάζεται ἀπὸ τοῦ φυτοῦ τῆς Βύβλου κατ’ ἐναλλαγὴν τοῦ γράμματος υ εἰς ι. Ἐπίσης βιβλίον γράφεται διὰ τοῦ ι ἀττικῶς, διὰ δὲ τοῦ υ ἰωνικῶς. Ὁ αὐτὸς λέγει, ὅτι βυβλίον καὶ βιβλίον διαφέρουσιν, βυβλίον μὲν λέγεται τὸ ἄγραφον, ὡς τὸ «Ἐπὶ τῷ βυβλίῳ σου πάντες γραφήσονται», βιβλίον δέ τὸ γεγραμμένον. Ἀδιάφορον ὅμως εἶναι, εἴτε διὰ τοῦ ι γράφεται, εἴτε διὰ τοῦ υ, τὸ αὐτὸ σημαινόμενον ἔχει.
[2] Σημείωσαι ὅτι τινὲς λέγουσιν, ἐξ ὧν εἶναι καὶ ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἔτρωγε καὶ ἀκρίδας, τὰ πέτοντα ταῦτα ζῳΐφια, καθότι καὶ αὐτὰ καθαρὰ ὀνομάζει ἡ Γραφή καὶ συγχωρεῖ νὰ τὰ τρώγουν οἰ ἄνθρωποι. Ὡς γράφεται ἐν τῷ Λευϊτικῷ· «Καὶ ταῦτα φάγεσθε ἀπ’ αὐτῶν, τὸν βροῦχον καὶ τὰ ὅμοια αὐτῷ· καὶ τὸν ἀττάκην καὶ τὰ ὅμοια αὐτῷ … καὶ τὴν ἀκρίδα καὶ τὰ ὅμοια αὐτῇ» (Λευϊτ. ιαʹ 22). Εἶναι δὲ καὶ βοτάνη ἀκρὶς ὀνομαζομένη, κατὰ τὸ «Καὶ ἀνθήσῃ τὸ ἀμύγδαλον, καὶ παχυνθῇ ἡ ἀκρίς, καὶ διασκεδασθῇ ἡ κάππαρις». (Ἐκκλησιαστής, ιβʹ 5). Ἁρμοδιώτερον δὲ εἰναι νὰ νοῶμεν ὅτι ὁ λιτὸς καὶ ἀπέριττος Βαπτιστὴς τοῦ Κυρίου ἔτρωγε τὰ ἀκρόδρυα, ἢ τὰς βοτάνας ἀκρίδας, ὡς τροφὴν λιτὴν καὶ ἀπέριττον, παρὰ νὰ νοῶμεν ὅτι ἔτρωγε τὰ ζωύφια ἀκρίδας.
[3] Οὗτος συνέγραψε τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου, βλέπε εἰς τὴν κεʹ (25ην) τοῦ Αὐγούστου ἐν τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
[4] Ὁ δὲ Δοσίθεος ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ λέγει ὅτι Διόσπολις ὠνομάζετο ἡ Λύδδα, ἥτις ἀπέχει ἓξ ὥρας μακρὰν ἀπὸ τὴν Ἐμμαούς, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τοῦ ὁποίου τὰ ἐγκαίνια ἑορτάζομεν κατὰ τὴν γʹ (3ην) Νοεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ ΙΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).