ΙΓΝΑΤΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἦτο ἀπὸ τῆς δευτέρας ἐπαρχίας τῶν Καππαδοκῶν, κατὰ τοὺς χρόνους Νικηφόρου Β’ τοῦ Φωκᾶ ἐν ἔτει ϡξγ’-ϡξθ’ (963-969) καὶ Ἰωάννου Α’ τοῦ Τσιμισκῆ, ἐν ἔτει ϡξθ’-ϡος’ (969-976). Ἐκ νεαρᾶς δὲ ἡλικίας ἀφιερωθεὶς εἰς τὸν Θεὸν ὡς ἄλλος Σαμουήλ, ἐπῆγεν εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ καλούμενον τοῦ Βαθέος Ρύακος, καὶ ἔμαθεν ὅλην τὴν ἀσκητικὴν ἀκρίβειαν ἀπὸ τὸν Ὅσιον Βασίλειον [1], τὸν Ἡγούμενον καὶ κτίτορα τῆς Μονῆς ταύτης. Ἐπειδὴ δὲ ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς ἀρετῆς, διὰ τοῦτο χειροτονεῖται βαθμηδὸν Ἀναγνώστης, Ὑποδιάκονος, Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος. Ἔπειτα προβάλλεται καὶ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου τούτου. Ὅθεν διὰ τῆς καλῆς του διοικήσεως ηὔξησε τὸ Μοναστήριον καὶ ἐπλήθυνεν αὐτό, τόσον εἰς τὰ εἰσοδήματα, ὅσον καὶ εἰς τὰς λοιπὰς βελτιώσεις. Ἔκτισε δὲ καὶ ναοὺς διαφόρους, τοῦ Ταξιάρχου Μιχαήλ, τοῦ Θεόπτου Ἠλιοὺ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἰς ἓν μετόχιον τοῦ Μοναστηρίου. Ἔκτισεν ἐπίσης καὶ περιτείχισμα εἰς τὴν ἐκεῖσε εὑρισκομένην τότε Μονὴν τῶν Καλογραιῶν δυνατὸν καὶ ὡραιότατον.
Οὗτος ὁ Ὅσιος ἤλεγξε καὶ κατῄσχυνε μὲ παρρησίαν καὶ γενναιότητα τοὺς ἄρχοντας, τοὺς ὁποίους διώρισεν ὁ τότε τύραννος, ὀνόματι Σκληρός. Ὅτε δὲ ἐσηκώθη ἀπὸ τοῦ μέσου ὁ Σκληρὸς οὗτος, τότε ἐπῆγεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ὁ Ὅσιος, ἔνθα κατασκευάσας ἱερὰ κειμήλια, καὶ ἓν σίγνον ἤτοι σημεῖον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ [2], ὁμοίως καὶ ἓν περιηργυρωμένον Εὐαγγέλιον, ἔπεμψεν αὐτὰ ὅλα εἰς τὸ Μοναστήριον. Ἐκεῖ δὲ εἰς Κωνσταντινούπολιν εὑρισκόμενος ἠσθένησεν ἀπὸ ἀσθένειαν δυσεντερίας, διὸ καὶ ἐσπούδαζε νὰ φθάσῃ μίαν ὥραν ταχύτερον εἰς τὸ Μοναστήριόν του. Φθάσας δὲ εἰς τὸ Ἀμόριον [3], ἐτελείωσε τὴν παροῦσαν ζωήν· ὅθεν καὶ θάπτεται ἐκεῖ εἰς ἕνα σεβάσμιον οἶκον. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν ἓν ἔτος, ἠθέλησαν οἱ Πατέρες τοῦ Μοναστηρίου νὰ κάμωσιν ἀνακομιδὴν τοῦ λειψάνου του. Καὶ ἀνοίξαντες τὸν τάφον εὗρον τὸ λείψανόν του σῷον καὶ ὁλόκληρον, καὶ γεμᾶτον ἀπὸ πνευματικὴν εὐωδίαν. Τοῦτο δὲ φέροντες εἰς τὸ Μοναστήριον ἀπεθησαύρισαν εἰς τὸν νάρθηκα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Οὗτος ὁ Ὅσιος ἑορτάζεται κατὰ τὴν πρώτην τοῦ Ἰουλίου, βλέπε ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
[2] Ἡ λέξις σίγνον εἰναι ἐξελληνισμένη ἡ λατινικὴ λέξις signum (σημεῖον), ἦτο δὲ τὸ σίγνον τοῦ Κυρίου ὅπερ κατεσκεύασεν ὁ θεῖος οὗτος Ἰγνάτιος ὁ Σταυρός, ἤτοι τὸ σημεῖον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, περὶ οὗ καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγει· «Τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ματθ. κδʹ 30).
[3] Περὶ τῆς Μονῆς τοῦ Βαθέος Ρύακος πολλάκις ἀναγράφεται ἐν τῷ Συναξαριστῇ ὅτι κατὰ τὴν γνώμην τῶν πολλῶν ἔκειτο πλησίον τῶν Μουδανιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας· ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὅμως ὁ Ἁγιορείτης, σχολιάζων εἰς τὰς ὑποσημειώσεις του τὸ ἐνταῦθα γραφόμενον διερωτᾶται λέγων· «Ἐὰν ἡ Μονὴ αὕτη εὑρίσκετο παρὰ τὰ Μουδανία, ὁ δὲ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἐκίνησεν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν διὰ νὰ ὑπάγῃ είς τὸ Μοναστήριόν του, ταὐτὸν εἰπεῖν, διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς Μουδανία, πῶς κατήντησεν εἰς τὸ Ἀμόριον, ὅπερ εἶναι πόλις εὑρισκομένη εἰς τὴν μεγάλην Φρυγίαν ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Συννάδων;». Πρὸς λύσιν τῆς ἀπορίας ταύτης λέγομεν ἡμεῖς, ὅτι ἡ μὲν Μονὴ τοῦ Βαθέος Ρύακος εὑρίσκετο πράγματι πλησίον τῆς Τριγλίας, ἤτοι τῶν σημερινῶν Μουδανιῶν, ἐκεῖνο δὲ ποὺ ἐσφαλμένως ἀναφέρεται ἐκ λάθους τῶν ἀντιγραφέων εἶναι τὸ Ἀμόριον, ἐνῷ τὸ πραγματικὸν εἶναι τὸ Ἀργανθώνιον ὄρος, τὸ ὁποῖον ὑπέρκειται τοῦ κόλπου τῆς Προύσης καὶ τὸ ὁποῖον παρέπλεον ἐρχόμενοι ἀπὸ Κωνσταντινουπόλεως εἰς Τριγλίαν. Ἴσως δὲ Ἀμόριον νὰ ὀνομάζεται ἐδῶ τὸ νῦν ὑπὸ τῶν Τούρκων λεγόμενον Πόρτο-Ἀρμουτλί, ὅπερ εἶναι λιμὴν ἐκεῖ πλησίον εὑρισκόμενος. (Βλέπε καὶ τὴν ὑποσημείωσιν ἐν σελ. 172 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).