Τὸ Μαρτύριον τῶν ἐνδόξων τούτων Ἁγίων Μαρτύρων συνέγραψεν ὁ Κύρου Θεοδώρητος ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ αὐτοῦ Ἱστορίᾳ (Βιβλ. Γʹ, κεφ. ζʹ). Περὶ δὲ τῆς Ἀρεθούσης τῆς ὁποίας Ἐπίσκοπος ὑπῆρξεν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος, εἰς ἁπάσας τὰς προηγηθείσας ἐκδόσεις τῶν Συναξαριστῶν σημειοῦται ἐν τῇ θέσει ταύτη, καθὼς παρελήφθη ἀπὸ τοῦ Συναξαριστοῦ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὅτι ἦτο πόλις τῆς Μακεδονίας μετονομασθεῖσα ὕστερον Ρενδίνα καὶ τιμηθεῖσα μὲ θρόνον Ἐπισκόπου ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης. Τῆς Ἐπισκοπῆς ταύτης ἐχρημάτισεν Ἐπίσκοπος καὶ ὁ κατὰ τὸν ΙϚʹ (16ον) αἰῶνα ἀκμάσας συγγραφεὺς τοῦ «Θησαυροῦ» Δαμασκηνὸς ὁ Στουδίτης, πρότερον Ὑποδιάκονος, ὅστις πρὶν ἢ καταστῇ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἄρτης, ἔφερε τὸν τίτλον τοῦ Ἐπισκόπου Λιτῆς καὶ Ρενδίνης. Ἡ Ἐπισκοπὴ αὕτη ὑπῆρξε πράγματι ἐν τῇ περιοχῇ ἐκείνῃ τῆς Μακεδονίας, ὡς τοποθετεῖται ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, ἄλλη δὲ ἦτο αὕτη ἀπὸ τὴν ὁμώνυμον ποτὲ Ἐπισκοπὴν τῆς περιοχῆς τῶν Ἀγράφων Λιτῆς καὶ Ρενδίνης, μετὰ τῆς ὁποίας συγχέεται ὑπὸ πολλῶν καὶ ἡ ὁποία πρὸς ἀποφυγὴν τῶν συγχύσεων μετωνομάσθη κατὰ τὸν ΙϚʹ (16ον) αἰῶνα ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εἰς Ἐπισκοπὴν Λιτζᾶς καὶ Ἀγράφων, ἀποκατασταθείσης οὕτω παλαιοτέρας ὀνομασίας, τῆς ἐν λόγῳ Ἐπισκοπῆς.

Καὶ ταῦτα μὲν καθ’ ὅσον ἀφορᾷ τὴν Ἐπισκοπὴν Λιτῆς καὶ Ρενδίνης καὶ ὅτι ἡ νῦν Ρεντίνα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἡ ἀρχαία Ἀρέθουσα. Ὅμως ἡ Ἀρέθουσα αὕτη δὲν εἶναι δυνατόν, καθ’ ἡμᾶς, νὰ ἔχῃ σχέσιν μὲ τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἱερομάρτυρα Μᾶρκον. Καθ’ ἡμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὑπῆρξεν Ἐπίσκοπος Ἀρεθούσης τῆς ἐν Συρίᾳ, διότι ὑπῆρξε πόλις Ἀρέθουσα καὶ ἐν Συρίᾳ. Ἐκ τῆς διηγήσεως δὲ τοῦ Κύρου Θεοδωρήτου (περὶ ἧς βλέπε ἀνωτέρω), ἀληθοφανέστερον φαίνεται, ὅτι περὶ τῆς Ἀρεθούσης τῆς Συρίας πρόκειται.