ΙΩΝΑΣ καὶ ΒΑΡΑΧΗΣΙΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς ἀθλήσαντες κατήγοντο ἐκ τῆς Περσίας, ἤκμαζον δὲ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως τῶν Ρωμαίων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (307-337) καὶ Σαβωρίου βασιλέως τῶν Περσῶν τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τκε’-τοθ’ (325-379). Ἦσαν δέ οἱ Ἅγιοι Ἰωνᾶς καὶ Βαραχήσιος Μοναχοὶ μονάζοντες εἴς τινα Μονήν, διὰ δὲ τὸν διωγμὸν τὸν ὁποῖον ἐξαπέλυσε κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὁ Σαβώριος ἀφήσαντες οὗτοι τὸ Μοναστήριον των μετέβησαν εἰς κώμην τινὰ καλουμένην Μαρμιαβώχ. Εὑρόντες δὲ ἐκεῖ κεκλεισμένους, εἰς τὴν φυλακὴν ἐννέα Ἁγίους Μάρτυρας, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ἦσαν Ζανιθᾶς, Λάζαρος, Μαρουθᾶς, Ναρσῆς, Ἠλίας, Μάρης, Ἄβιβος, Συμεήθης καὶ Σάββας παρεθάρρυναν αὐτοὺς νὰ ἐπιμείνωσιν εἰς τὴν Πίστιν καὶ Ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ ἀκλόνητοι μέχρι τέλους οἵτινες καὶ ἐπιμείναντες πράγματι ἔλαβον τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου. Ὅθεν ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης συλληφθέντες οὗτοι, ἐφέρθησαν εἰς τοὺς τρεῖς ἄρχοντας Μασδράθ, Σιρὼ καὶ Μαρμισῆν, οἱ ὁποῖοι συνεβούλευσαν καὶ συγχρόνως ἠπείλησαν τοὺς Ἁγίους, ἵνα ἀρνηθῶσι μὲν τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, προσκυνήσωσι δὲ τὸν ἥλιον, τὸ πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ· ἀλλ’ οἱ Ἅγιοι οὐδόλως ἐπείσθησαν.
Πρῶτον λοιπὸν ὁ Ἰωνᾶς δένεται κατὰ τὸν περσικὸν νόμον, κατὰ τὸν ὁποῖον, ὅταν οἱ Πέρσαι θέλουν νὰ δείρωσί τινα, τὸν καθίζουσι πρῶτον κατὰ γῆς καὶ ἔπειτα δένουσι τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας του εἰς ξύλον. Τοιουτοτρόπως ὁ δεθείς, μένων ἀκίνητος ὡς λίθος, δέχεται τοὺς ραβδισμούς, ἐπειδὴ διὰ τὸ πολὺ καὶ σφιγκτὸν δέσιμον δὲν δύναται νὰ σαλεύσῃ ἢ νὰ κινηθῇ καθόλου. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν τοιουτοτρόπως ἔδειραν ἀνηλεῶς τὸν Ἅγιον μὲ ράβδους τραχείας, ἔδεσαν τοὺς πόδας του μὲ σχοινία καὶ ἔσυραν αὐτὸν ἔξω εἰς τόπον ἀστέγαστον, ἵνα ταλαιπωρῆται καθ’ ὅλην τὴν νύκτα καὶ παγώσῃ ὑπὸ τοῦ ψύχους καὶ τοῦ παγετοῦ. Ἔπειτα παρέλαβον τὸν Ἅγιον Βαραχήσιον καὶ ἀφοῦ ἐπύρωσαν βώλους χαλκοῦς, ἔθεσαν αὐτοὺς ὑπὸ τὰς μασχάλας του. Ἔπειτα ἔβρασαν μόλυβδον καὶ τὸν ἔχυσαν ἐντὸς τῶν βλεφάρων, τῆς ρινὸς καὶ τοῦ λάρυγγος καὶ τῶν δύο Ἁγίων. Εἶτα, τὸν μὲν Βαραχήσιον ἔδεσαν ἐκ τῶν ποδῶν καὶ ἐκρέμασαν ἀνάποδα, τοῦ δὲ Ἰωνᾶ ἔκοψαν τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν καὶ ἐκδείραντες τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς καὶ κόψαντες τὴν γλῶσσάν του, ἔθηκαν αὐτὸν ἐντὸς ἀγγείου πλήρους πίσσης· ἀλλ’ ἐκ τῶν μαρτυρίων τούτων ἔμεινεν ἀβλαβής, Χάριτι Χριστοῦ. Ἔπειτα ἔσφιγξαν αὐτὸν εἰς σιδηρᾶν παγίδα καὶ οὕτω τὸν ἔρριψαν ἐντὸς λάκκου βαθυτάτου, ἔνθα ἐτελείωσε καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.