Περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Ἀντωνίου τοῦ Νέου γράφονται εἰς τὸν Εὐεργετινὸν (ἡμετέρα ἔκδοσις, βίβλ. Αʹ, ὑποθ. ΛΓʹ, διδ. 3), ὅτι οὗτος ἔχων πρότερον ἀρχοντικὸν ἀξίωμα, ὕστερον ἔγινε Μοναχὸς καὶ ζήσας ἐν ἡσυχίᾳ ἔτη πολλά, ἐποίησεν ἀγῶνας ὑπερφυσικούς. Ἀναγινώσκων δέ ποτε τὸν περὶ ὑπακοῆς λόγον Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, εὗρεν εἰς τὸ τέλος τοὺς λόγους τούτους· «ὅστις καθ’ ἡσυχίαν καθήμενος, ἐπέγνω τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν καὶ ἀπελθὼν πέπρακεν ἑαυτὸν ὑπακοῇ, οὗτος τυφλὸς ὤν, ἀκόπως πρὸς Χριστὸν ἀνέβλεψεν». ῞Οθεν ἀφήσας τὴν ἡσυχίαν παρέδωκε τὸν ἑαυτόν του εἰς ἓν Κοινόβιον, τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο εἰς τὴν Κίον, τὴν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ τῶν Βιθυνῶν.

Γενόμενος δὲ δεκτὸς ἀπὸ τὸν Ἡγούμενον τοῦ Κοινοβίου, πρῶτον μὲν διωρίσθη νὰ ὑπηρετῇ εἰς τὴν ᾽Εκκλησίαν, βαρυτάτης οὔσης ταύτης τῆς ὑπηρεσίας· καὶ ἐπιμείνας εἰς αὐτὴν ἐπί τινα χρόνον, ἐζήτησε βαρυτέραν διακονίαν. Ὁ δὲ Ἡγούμενος παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν ἀρχιεργάτην τῶν ἀμπελώνων, διὰ νὰ κλαδεύῃ αὐτούς· ἐπειδὴ ὅμως ἦτο ἄπειρος τῆς τοιαύτης ὑπηρεσίας, ἔκοπτε πολλάκις τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν του. Παραμείνας δὲ εἰς τὸ διακόνημα αὐτὸ μέχρι τῆς σκαφῆς καὶ τοῦ τρυγητοῦ τῶν ἀμπελώνων, ὕστερον ἀνέλαβε νὰ ὑπηρετῇ εἰς τὴν τράπεζαν τῶν Μοναχῶν. Κατεξεσχίσθησαν δὲ τὰ ἐνδύματά του καὶ κατετρίβησαν τὰ ὑποδήματά του· ὅθεν ὑπὸ τοῦ κρύου ἐπάγωνεν ὁ ἀοίδιμος καὶ οἱ πόδες του ἐσχίζοντο ἀπὸ τὴν ψυχρότητα τῶν μαρμάρων. Ὁ δὲ Ἡγούμενος δὲν ἔδιδεν εἰς αὐτὸν οὔτε ἐνδύματα, οὔτε ὑποδήματα, δοκιμάζων τὴν ὑπομονήν του.

Δόκιμος λοιπὸν γενόμενος ὁ ῞Οσιος διὰ τὴν μεγάλην αὐτοῦ ἐν τῷ Κοινοβίῳ ὑπομονὴν καὶ ἀποκαμὼν ἀπὸ τοὺς κόπους, ἔλεγε πρὸς τὸν Θεὸν μὲ τὰ κρύφια χείλη τῆς καρδίας του· «Ἴδε, Κύριε, τὴν ταπείνωσίν μου καὶ τὸν κόπον μου καὶ ἄφες πάσας τὰς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. κδʹ 18). ῞Οθεν νύκτα τινὰ βλέπει εἰς τὸν ὕπνον του ἄνδρα τινὰ ἔνδοξον, βαστάζοντα ζυγόν· καὶ εἰς μὲν τὸ ἀριστερὸν μέρος αὐτοῦ ἦσαν ὅλα τὰ ἀπὸ νεότητος ἁμαρτήματά του, εἰς δὲ τὸ δεξιὸν ἦτο ἡ ἀξίνη μὲ τὴν ὁποίαν ἐξερρίζωνε τὰ ἄγρια χόρτα τῶν ἀγρῶν τοῦ Κοινοβίου· βαρύνασα δὲ ἡ ἀξίνη τὸ δεξιὸν μέρος τῆς ζυγαρίας, διεσκόρπισε τὰ εἴδη τῶν ἁμαρτιῶν του. Τότε ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος ἀνὴρ εἶπεν εἰς τὸν Ἀντώνιον· «Ἰδοὺ ἐδέχθη ὁ Κύριος τοὺς κόπους σου καὶ ἔγινεν ἵλεως ἐπὶ τῶν ἁμαρτιῶν σου».

Βλέπων ὁ Ἡγούμενος τὴν μακροχρόνιον ὑπομονήν του καὶ ὅτι ἀπεφάσισεν εἰς τὸν λογισμόν του νὰ ὑπομείνῃ μεγαλοψύχως πᾶν κοπιαστικὸν καὶ θλιβερὸν ἔργον τοῦ Κοινοβίου, προσεκάλεσεν αὐτὸν κατ’ ἰδίαν καὶ τοῦ λέγει· «Ὁ Θεός, Πάτερ, νὰ πληρώσῃ τὸν μισθόν σου, διὰ τὰς ψυχὰς ὅσας ὠφέλησας μὲ τὸν εἰς ἡμᾶς ἐρχομόν σου καὶ τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν σου, ἐπειδὴ οἱ ὑποκείμενοι εἰς ἐμὲ ἀδελφοὶ ὑπ’ οὐδενὸς ἄλλου πράγματος ὠφελήθησαν τόσον, ὅσον ἀπὸ τὴν ἰδικήν σου θεόπεμπτον παρουσίαν καὶ τελείαν ὑπακοήν». Ἔδωκε δὲ εἰς αὐτὸν ἐνδύματα καὶ ὑποδήματα καὶ ὅ,τι ἄλλο ἦτο χρειῶδες. Καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ὅ,τι ἔβλεπεν ὁ Ἡγούμενος ὅτι εἶχεν ἀνάγκην, τὸ ἀπέθετε κρυφίως εἰς τὸν τόπον τῆς κλίνης του· ὁ δὲ Ἀντώνιος ἐπιστρέφων εἰς τὴν κλίνην του, τὸ εὕρισκε καὶ τὸ μετεχειρίζετο εἰς τὴν ἀνάγκην τοῦ σώματος.

Ὁ Βίος αὐτοῦ ἐλήφθη ἐκ τοῦ «Παραδείσου», Ἀγαπίου τοῦ Κρητός, παρατίθεται δὲ ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν. Ἀκολουθίαν δὲ αὐτοῦ τελείαν ἐφιλοπόνησεν ὁ ἀείμνηστος διδάσκαλος Χριστοφόρος ὁ Προδρομίτης, ὁ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ ἐν τῇ Σκήτῃ τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀσκήσας.

Περὶ τῆς Ἐφέσου, βλέπε ἐκτενὴ ὑποσημείωσιν ἐν τόμῳ ΙΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», εἰς τὸν βίον τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Λαζάρου τοῦ ἐν τῷ Γαλλησιῷ ὄρει ἀσκήσαντος, τῇ ζʹ (7ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου.