✥ Τῇ ΚΔ’ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Προεόρτια τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΑΡΤΕΜΟΝΟΣ Ἐπισκόπου Σελευκείας τῆς ἐν Πισιδίᾳ.
Τὴν σάρκα ρίψας ὡς ἔλυτρον Ἀρτέμων,
Οὐ γῆς ἔχων τι στέλλεται τὴν πρὸς πόλον.
Εἰκάδι ἀμφὶ τετάρτῃ ἐδέξατο Ἀρτέμον Ἐδέμ.
ΑΡΤΕΜΩΝ ὁ μακάριος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς Σελευκείας τῆς Πισιδίας, ἔνθα ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων. Ὅθεν, ὅταν ὁ μακάριος Ἀπόστολος Παῦλος περιεπάτει εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη κηρύττων τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, εὗρε τὸν Ἅγιον Ἀρτέμονα καὶ κατέστησεν αὐτὸν Ἐπίσκοπον, ποιμένα καὶ διδάσκαλον τῆς πόλεως ἐκείνης, ἐπειδὴ δὲν ἔπρεπεν ὁ λύχνος νὰ κρύπτεται ὑπὸ τὸν μόδιον.
Καλῶς λοιπὸν ποιμάνας τὸ ποίμνιόν του ὁ Ἅγιος καὶ γενόμενος εἰς πάντας τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην λιμὴν σωτηρίας, τῶν χηρῶν καὶ τῶν ὀρφανῶν προνοητὴς καὶ τῶν πτωχῶν βοηθὸς καὶ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, καὶ μὲ τοιαῦτα θεάρεστα ἔργα διελθὼν τὴν ζωήν του ὁ τρισόλβιος, εἰς γῆρας βαθὺ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΑΡΤΕΜΟΝΟΣ Πρεσβυτέρου Λαοδικείας.
Κόσμου μεταστὰς καὶ Θεῷ προσεγγίσας.
Σός εἰμι καὶ σῶσόν με, φησὶν Ἀρτέμων.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ΖΑΧΑΡΙΑΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Θεῷ πρὸς ἰσχὺν ἐξομοιωθείς, Πάτερ,
Υἱῷ Θεοῦ σύγκληρος ἐκστὰς γῆς γίνῃ.
Εἰς τὸν αὐτὸν Εὐεργετινὸν ἀναγινώσκομεν, ὅτι ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς ἠρώτησε τοῦτον τὸν Ζαχαρίαν· «Εἰπέ μοι, τί ποιήσω;». Ἀκούσας δὲ ὁ Ζαχαρίας ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἀββᾶ Μωϋσέως λέγων· «Σὺ μὲ ἐρωτᾷς, Πάτερ;». Λέγει τότε ὁ Γέρων· «Πίστευσόν μοι, τέκνον Ζαχαρία· εἶδον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον κατελθὸν ἐπὶ σὲ καὶ ἐκ τούτου ἀναγκάζομαι νὰ σὲ ἐρωτήσω». Λαβὼν δὲ ὁ Ζαχαρίας τὸ κουκούλιον αὐτοῦ, ἔθηκεν ὑπὸ τοὺς πόδας του καὶ καταπατήσας αὐτὸ εἶπεν· «Ἐὰν μὴ συντριβῇ οὕτως ὁ ἀνθρωπος, δὲν ἠμπορῆ νὰ γίνῃ Μοναχὸς» (αὐτόθι, Βιβ. Αʹ σελ. 660-661, § 6-8). Ἔλεγε δὲ περὶ αὐτοῦ ὁ πατὴρ αὐτοῦ Καρίων· «Ἐγὼ πολλοὺς κόπους ἐποίησα πλέον τοῦ υἱοῦ μου Ζαχαρίου καὶ δὲν ἔφθασα εἰς τὰ μέτρα αὐτοῦ, διὰ τὴν ταπείνωσιν καὶ τὴν σιωπὴν αὐτοῦ» (αὐτόθι, σελ. 660, §6). Ἐλθόντος δέποτε εἰς θεωρίαν τοῦ Ζαχαρίου τούτου, ἐκαίοντο ὑπὸ τῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τὰ ἐντόσθιά του. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ Καρίων, νομίζων, ὅτι ἀπὸ δαιμόνων ἦτο τὸ συμβάν, ἔδειρεν αὐτόν. Ἀπελθὼν τότε ὁ Ζαχαρίας πρὸς τὸν Ἀββᾶν Ποιμένα καὶ ἀναγγείλας εἰς τοῦτον τὸ γενόμενον, ὑπὸ τοῦ Ποιμένος δὲ πάλιν σταλεὶς εἰς ἄλλον Γέροντα, ἐπληροφορήθη παρ’ ἐκείνου, ὅτι Θεία ἦτο ἡ θεωρία· ἤκουσεν ὅμως, ὅτι πρέπει νὰ ὑποτάσσηται εἰς τὸν πατέρα του (αὐτόθι σελ. 660, § 7).
Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ τελευτήσῃ ὁ Ὅσιος Ζαχαρίας, ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ ρηθεὶς Ἀββᾶς Μωυσῆς· «Τί βλέπεις;». Ὁ δὲ Ζαχαρίας ἀπεκρίθη· «Δὲν εἶναι καλλίτερον νὰ σιωπᾷ τις, ὦ Πάτερ;». Ἀπεκρίθη ὁ Γέρων· «Ναί, τέκνον, σιώπα». Κατὰ δὲ τὴν ὥραν τοῦ θανάτου τοῦ Ὁσίου τούτου, καθήμενος ἐκεῖ ὁ ἀββᾶς Ἰσίδωρος καὶ ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανόν, εἶπεν· «Εὐφραίνου, τέκνον μου Ζαχαρία, διότι ἠνεώχθησάν σοι αἱ πύλαι τῆς τῶν οὐρανῶν Βασιλείας» (αὐτόθι, σελ. 660, § 9).
✥ Οἱ Ἅγιοι ΟΚΤΩ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οἱ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης ξίφει τελειοῦνται.
Σωτῆρος ὀκτάριθμος ἐτμήθη φάλαγξ,
Τοῦ πρὶν περιτμηθέντος ὀκταημέρου.
✥ Ὁ Ὅσιος ΜΑΡΤΙΝΟΣ ὁ Θηβαῖος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Καλῷ τραφείς, κάλλιστα γήρᾳ, Μαρτῖνε,
Θανὼν θανοῦσι προστέθεισαι πατράσι.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος ΠΑΡΘΕΝΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ͵αχνζ’ (1657), ἀγχόνῃ τελειωθέντος.
Τῷ Παρθενίῳ ἐπλάκη διπλοῦν στέφος
ὡς ἱερεῖ τε καὶ ἀθλητῇ Κυρίου.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΖΑΧΑΡΙΟΥ τοῦ Ρώσου.