✥ Τῇ Η’ (8ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα ΑΓΑΒΟΥ, ΡΟΥΦΟΥ, ΦΛΕΓΟΝΤΟΣ καὶ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΥ.
Εἰς τὸν Ἄγαβον·
Ψυχὴν Ἀγάβου τοῦ Προφηταποστόλου
Ὁ ψυχοσώστης προσκαλεῖται Δεσπότης.
Εἰς τὸν Ροῦφον·
Παῦλος καλεῖ σε, Ροῦφ’, Ἀπόστολος μέγας,
Ἐκλεκτὸν ὄντως· ὤ ἐπαίνου ἀξίου!
Εἰς τὸν Φλέγοντα·
Σβέσας πλάνης φλέγουσαν ὁ Φλέγων φλόγα,
Οὓς Δαβὶδ εἶπε, πῦρ φλέγον, βλέπει Νόας.
Εἰς τὸν Ἀσύγκριτον·
Ἀσύγκριτον δὲ πᾶς ἐπαινέσει μάλα,
Τοῦτον γὰρ ἠσπάσατο Παύλου τὸ στόμα.
ΑΓΑΒΟΣ ὁ Ἅγιος οὗτος Ἀπόστολος ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα εἶναι ὁ ἀναφερόμενος ὑπὸ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν Ἀποστόλων, ὅστις λαβὼν τὴν ζώνην τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἔδεσεν αὐτοῦ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας καὶ προεφήτευσε περὶ αὐτοῦ ταῦτα: «Τάδε λέγει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Τὸν ἄνδρα, οὗ ἐστιν ἡ ζώνη αὕτη, οὕτω δήσουσιν εἰς Ἱερουσαλὴμ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ παραδώσουσιν εἰς χεῖρας ἐθνῶν» (Πράξ. κα’ 11). Ἐξεπληρώθη δὲ ἡ προφητεία αὕτη καὶ διὰ τῶν ἔργων, διότι ὄχι μόνον ἔδεσαν τὸν Παῦλον οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ καὶ ἐπεχείρησαν νὰ τὸν θανατώσωσιν [1]. Οὗτος λοιπὸν ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος κηρύξας τὸ Εὐαγγέλιον εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο τῆς οἰκουμένης, εἰς τὸν ὁποῖον ἐκληρώθη, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
ΡΟΥΦΟΣ Ἀπόστολος καὶ οὗτος ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα· τοῦτον ἀναφέρει ὁ θεῖος Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῇ λέγων: «Ἀσπάσσασθε Ροῦφον τὸν ἐκλεκτὸν ἐν Κυρίῳ καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἐμοῦ» (Ρωμ. ιϛ’ 13). Οὗτος ἔγινεν Ἐπίσκοπος Θηβῶν τῆς Ἑλλάδος.
ΦΛΕΓΩΝ καὶ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ, Ἀπόστολοι καὶ οὗτοι ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα. Οὗτοι κηρύττοντες τὸ Εὐαγγέλιον εἰς διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, ἐπέστρεψαν πολλοὺς ἀπίστους εἰς τὴν ἀληθῆ Πίστιν, μὲ διαφόρους δὲ τιμωρίας βασανισθέντες ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων, ἐτελειώθησαν τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ καὶ οὕτως ἔλαβον παρὰ Κυρίου τὰ οὐράνια ἀγαθὰ τῆς ἀϊδίου μακαριότητος.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΥ Πάπα Ρώμης.
Τὸ χάσμα καὶ σέ, παμμάκαρ Κελεστῖνε,
Χοροῦ διϊστᾷ μὴ μεμακαρισμένου.
ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΣ Α’ ὁ μακάριος Πατὴρ ἡμῶν ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου Β’ τοῦ μικροῦ, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη υη’-υν’ (408-450). Ἦτο δὲ ο μακάριος οὗτος καλῶς ἀνατεθραμμένος ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ. Ὅθεν διὰ τὰς ἀρετάς του ταύτας ἠξιώθη νὰ ἀναβῇ ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης (423-432), διαδεχθεὶς τὸν τελευτήσαντα Πάπαν Βονιφάτιον Α’ (418-423), ὅστις Βονιφάτιος εἶχε διαδεχθῆ τὸν Πάπαν Ζώσιμον (417-418) καὶ οὗτος πάλιν τὸν μέγαν Ἰννοκέντιον Α’ (402-417). Οὗτος λοιπὸν ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν εἰς τὴν Ἁγίαν Γ’ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, τὴν συγκροτηθείσαν ἐν ἔτει υλα’ (431), ἠγωνίσθη διὰ τὰς ἀποστολικὰς καὶ πατρικὰς παραδόσεις καὶ δι’ ἐπιστολῆς του συνῄνεσεν εἱς τὴν καθαίρεσιν τοῦ δυσσεβοῦς Νεστορίου, τοῦ ὁποίου ἤλεγξε καὶ ἀπεκήρυξε τὰς θεομισήτους βλασφημίας. Συνειργάσθη δὲ διὰ τὴν καθαίρεσιν τοῦ Νεστορίου καὶ μετὰ τοῦ θεσπεσίου Κυρίλλου, ὅστις ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γ’ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ πλὴν ἑαυτοῦ κατεῖχε καὶ τὴν θέσιν τοῦ θείου τούτου Κελεστίνου καὶ ἀντὶ τούτου προεκάθητο τῆς Ἁγίας ἐκείνης Συνόδου. Πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα μνήμης ἄξια ποιήσας ὁ μακάριος, ἀπῆλθεν ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον.
✥ Ὁ Ἅγιος ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ὁ Παυσίλυπος γῆς λιπὼν παροικίαν,
Εἰς παυσίλυπον ἔρχεται κατοικίαν.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ναύκληρος, ὁ ἐν τῇ Κῷ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αχξθ’ (1669), πυρὶ τελειοῦται.
Πλεύσας θάλασσαν ἐν πυρὶ τὴν τοῦ βίου,
Ναύκληρ’ ἔφθασας εἰς γαληνοὺς λιμένας.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΝΗΦΩΝΟΣ τοῦ Ρώσσου, Ἐπισκόπου Νοβογοροδίας ἐν τῷ Σπηλαίῳ, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Ἅγιος οὗτος Ἀπόστολος Ἄγαβος προεφήτευσε καὶ ὅτι μέλλει νὰ ἐπέλθῃ πεῖνα μεγάλη εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, ὡς γράφεται εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι δὲ τὸ κείμενον τῆς προφητείας ταύτης τὸ ἑξῆς: «Ἐν ταύταις ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων Προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν, ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἄγαβος ἐσήμαινε διὰ τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ’ ὅλην τὴν οἰκουμένην, ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος» (Πράξ. ιαʹ 27-28). Ἡ δὲ πεῖνα, τὴν ὁποίαν προεφήτευσεν ὁ Ἄγαβος, ἐνέσκηψεν κατὰ τὸ μδʹ (44ον) ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ, διὸ καὶ οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ Χριστιανοὶ ἐπροθυμοποιήθησαν νὰ συλλέξωσιν ἐλεημοσύνας, τὰς ὁποίας καὶ ἀπέστειλαν εἰς τοὺς ἐν Ἱεροσολύμοις Χριστιανοὺς διὰ χειρὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Βαρνάβα καὶ Σαύλου, ὡς καὶ τοῦτο ἀναφέρεται ἐν ταῖς Πράξεσι (ιαʹ 30). Τὴν πεῖναν ταύτην, τὴν ἐπὶ Κλαυδίου γενομένην, ἀναφέρουσι καὶ οἱ ἔξω ἱστορικοί, δηλαδὴ ὁ Σουετώνιος εἰς τὸν Κλαύδιον (κεφ. ιηʹ) καὶ ὁ ἀρχαιολόγος Ἰώσηπος (βιβλ. κʹ κεφ. βʹ). Διηγοῦνται δὲ οὗτοι, ὅτι τόσον συνεταράχθη ὁ λαὸς ἕνεκα τῆς πείνης καὶ τόσους βλασφήμους λόγους ἤκουσε παρὰ τοῦ λαοῦ ὁ Αὐτοκράτωρ ἐν τῇ ἀγορᾷ, ὥστε ἠναγκάσθη νὰ καταφύγῃ εἰς τὸ παλάτιον καὶ νὰ φροντίσῃ περὶ τῆς ἀσφαλείας του.