Ὁ Ἑλληνικὸς αὐτοῦ Βίος, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὃν τρόπον αἱ τῶν», σῴζεται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις. Εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν μετήνεγκε τοῦτον ὁ Ἱερὸς Ἀγάπιος ὁ Κρὴς καὶ ἐξέδωκε τύποις συμπεριλαβὼν αὐτὸν εἰς τὸ «Ἐκλόγιον», ἐξ οὗ παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν παρατίθεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

Εἰς τοὺς Ἁγίους τούτους Ἀποστόλους Ἀκύλαν καὶ Πρίσκιλλαν πλήρη Ἀκολουθίαν συνέταξεν ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Ὁσιολογιώτατος Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Ὁ Ἅγιος Ἀκύλας ἑορτάζεται καὶ ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν ιδ’ (14ην) Ἰουλίου (βλέπε ἐν τόμῳ Ζ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Ἐπίσης ἑορτάζεται μετὰ τῶν Ἑβδομήκοντα τὴν δ’ (4ην) Ἰανουαρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Α’, αὔξ. ἀρ. 2).

Τὴν πανηγυρικὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγίου τούτου Εὐλογίου ἐποίησεν ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ἥτις ἐξεδόθη ἐν τῇ «Νέᾳ Σιών».

Τὰ περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Συμεὼν βλέπε ἐν τῷ Βίῳ τοῦ υἱοῦ του Ὁσίου Σάββα, πρώτου γενομένου Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας, ἑορταζομένου κατὰ τὴν ιδ’ (14ην) Ἰανουαρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Α’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Ἐνταῦθα προσθέτομεν καὶ τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα δὲν ἀνεφέρονται ἐκεῖ. Ὁ Ὅσιος οὗτος Συμεών, τοῦ ὁποίου τὸ κατὰ κόσμον ὄνομα ἦτο Στέφανος Νεμάνια, ὑπῆρξεν ἐκ τῶν ἰσχυροτέρων ἡγεμόνων τῶν Σέρβων, τῶν ὁποίων καὶ ἀνεκηρύχθη βασιλεὺς ὑπὸ τὸ ὄνομα Στέφανος Α’ Νεμάνια. Μετὰ πολλοὺς ἀγῶνας ἐναντίον τῶν Βυζαντινῶν, εὑρισκομένων τότε εἰς δυσχερῆ θέσιν ἐξ ἄλλων αἰτιῶν, ὑπεχρεώθη τελικῶς νὰ συμφιλιωθῇ μετ’ αὐτῶν, νυμφεύσας καὶ τὸν υἱόν του Στέφανον μετὰ τῆς Εὐδοκίας, ἀνεψιᾶς τοῦ τότε αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Ἰσαακίου Ἀγγέλου καὶ θυγατέρας τοῦ διαδεχθέντος τὸν Ἰσαάκιον ἀδελφοῦ του Ἀλεξίου Γ’. Ἑδραιωθείσης οὕτω τῆς ἡγεμονίας του, ἐγένετο καὶ ἱδρυτὴς τῆς ἀπ’ αὐτοῦ καλουμένης δυναστείας τῶν Νεμανιδῶν, οἵτινες ἐβασίλευσαν ἐπὶ τοῦ Σερβικοῦ ἔθνους ἐπὶ διακόσια ἔτη (1172-1371).

Κατὰ τὸ ἔτος 1196 ὁ Στέφανος Α’ παρῃτήθη τοῦ θρόνου ὑπὲρ τοῦ υἱοῦ του Στεφάνου Β’ (1196-1228). Ὁ Στέφανος Α’ ἀνεχώρησεν εἰς Ἅγιον Ὅρος ὅπου προηγουμένως εἶχε καταφύγει ὁ νεώτερος υἱός του Ράσκο, ὅστις καὶ εἶχε καρῆ Μοναχὸς λαβὼν τὸ ὄνομα Σάββας, ὁ ἐν ἀρχῇ τῆς παρούσης ἀναφερόμενος. Εἰς τὸν κατὰ σάρκα τοῦτον υἱόν του ὑποταχθεὶς ὁ Στέφανος Α’ ἐγένετο πνευματικὸς αὐτοῦ υἱὸς καρεὶς ὑπ’ ἐκείνου Μοναχὸς καὶ λαβὼν τὸ ὄνομα Συμεών. Ἀμφότεροι ἐπολιτεύθησαν ζωὴν ὑπερθαύμαστον, διὸ καὶ τὴν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Μονὴν τοῦ Χιλιανταρίου ἵδρυσαν καὶ ἁγιωνυμίας ἠξιώθησαν. Μοναχὴ ἐπίσης ἐγένετο καὶ ἡ σύζυγος τοῦ Στεφάνου Α’. Οὐχὶ δὲ μόνον οὗτοι, ἀλλὰ καὶ ἕτεροι ἐκ τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας τῶν Νεμανιδῶν ἠκολούθησαν τὴν μοναστικὴν πολιτείαν καὶ ἀνεκηρύχθησαν Ἅγιοι. Ὁ Στέφανος Β’, ὅστις καὶ Πρωτοστεφὴς ἀποκαλεῖται, ἐπειδὴ πρῶτος αὐτὸς ἐστέφθη ἐπισήμως τῇ συγκαταθέσει τῶν Βυζαντινῶν βασιλεὺς τῶν Σέρβων, διὰ τῆς ὑποστηρίξεως τοῦ πενθεροῦ του αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Ἀλεξίου Γ’, ἐγκαταλείψας βραδύτερον τὴν βασιλείαν εἰς τὸν υἱόν του Στέφανον Γ’ ἐγένετο καὶ οὗτος Μοναχὸς, πολιτευθεὶς λίαν ἐναρέτως καὶ ἀνακηρυχθεὶς Ἅγιος.

Μοναχὸς ἐπίσης ἐγένετο καὶ ὁ Στέφανος Γ’ καὶ ἄλλα ἐξέχοντα μέλη τῆς δυναστείας τῶν Νεμανιδῶν, οἱ ὁποῖοι γενικῶς ἀνεδείχθησαν εὐσεβέστατοι περὶ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Τούτων ἀπόγονος ὑπῆρξε καὶ ὁ εὐσεβέστατος κράλης (βασιλεὺς) Στέφανος Μιλιούτιν (Μιλουτῖνος) ἀποθανὼν τὸ ἔτος 1822, καὶ ἀνακηρυχθεὶς Ἅγιος, ἑορταζόμενος κατὰ τὴν λ’ (30ὴν) Ὀκτωβρίου. Τούτου τὸ ἅγιον λείψανον σῴζεται ἀκέραιον ἄχρι τοῦ νῦν εἰς τὴν Σόφιαν. Ἀλλὰ καὶ ὁ Στέφανος Δουσὰν (1331-1355), ὁ ἐνδοξότερος βασιλεὺς τῶν Σέρβων, Νεμανίδης ὑπῆρξεν. Οὗτος μεταξὺ ἄλλων εἶχε καταλάβει καὶ τὴν Θεσσαλίαν καὶ εἶχεν ἀνακηρυχθῆ αὐτοκράτωρ Σέρβων καὶ Ἑλλήνων. Μετὰ τὸν θάνατόν του τὸ βασίλειόν του διῃρέθη καὶ εἰς μὲν τὴν Σερβίαν ἔμεινε βασιλεὺς ὁ υἱός του Στέφανος Ε’, εἰς δὲ τὴν Θεσσαλίαν ἀνεκηρύχθη βασιλεὺς ὁ ἀδελφὸς τοῦ Δουσὰν Συμεὼν Οὔρεσης. Υἱὸς καὶ διάδοχος τούτου ὑπῆρξεν ὁ Ὅσιος Ἰωάσαφ ὁ Μετεωρίτης, ὁ ἑορταζόμενος κατὰ τὴν 20ὴν Ἀπριλίου. Οὗτος ἐγκαταλείψας τὰ βασίλεια ἠσκήτευσεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ τὰ Μετέωρα, κατὰ δὲ τὸ ἔτος 1382 διεδέχθη εἰς τὴν διοίκησιν τοῦ Μετεώρου τὸν ἱδρυτὴν αὐτοῦ Ὅσιον Ἀθανάσιον τὸν Μετεωρίτην, ἡγουμένευσε δὲ μέχρι τοῦ θανάτου του ἐπισυμβάντος περὶ τὸ ἔτος 1404. Ὑπῆρξαν δὲ οἱ Νεμανίδαι καὶ ἀπόγονοι τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων ἐκ γυναικῶν, ὡς προείπομεν, διὸ καὶ ὁ προαναφερθεὶς Ὅσιος Ἰωάσαφ ἔφερε, κατὰ κόσμον, τὸ ὄνομα Ἰωάννης Οὔρεσης, Νεμάνια, Ἄγγελος, Κομνηνός, Δούκας, Παλαιολόγος. Τοιοῦτοι ὑπῆρξαν ἐπὶ διακόσια καὶ ἐπέκεινα ἔτη οἱ Νεμανίδαι οἱ τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ὁσίου Συμεὼν ἀπόγονοι.