ΑΚΥΛΑΣ καὶ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ οἱ ἔνδοξοι Ἀπόστολοι καὶ Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ κατήγοντο ἐκ τοῦ Πόντου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦσαν δὲ Ἰουδαῖοι τὸ γένος, κατὰ δὲ τὴν τέχνην σκηνοποιοί, ἤτοι κατεσκεύαζον σκηνὰς διὰ δερμάτων, ζῶντες κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κλαυδίου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη μα’-νδ’ (41-54) [1]. Ἀναχωρήσαντες δὲ ἀπὸ τὴν πατρίδα των, τὸν Πόντον, ἦλθον καὶ ἐγκατεστάθησαν εἰς τὴν Ρώμην. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Κλαύδιος ἐδίωξεν ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τοὺς Ἰουδαίους ἀπὸ τὴν Ρώμην, ἠλθον εἰς τὴν Κόρινθον, ὅπου εἰργάζοντο τὴν τέχνην των. Ἀκούσαντες δὲ διὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, ἐπῆγαν πρὸς αὐτόν, ὅταν οὗτος εὑρίσκετο εἰς τὴν Κόρινθον, ἢ μᾶλλον ὁ θεῖος Παῦλος ἐπῆγε πρὸς τὸν Ἀκύλαν, ἐν Κορίνθῳ εὑρισκόμενον. Διότι οὕτω γράφεται εἰς τὰς Πράξεις· «Μετὰ δὲ ταῦτα χωρισθεὶς ὁ Παῦλος ἐκ τῶν Ἀθηνῶν ἦλθεν εἰς Κόρινθον· καὶ εὑρών τινα Ἰουδαῖον ὀνόματι Ἀκύλαν, Ποντικὸν τῷ γένει, προσφάτως ἐληλυθότα ἀπὸ τῆς Ἰταλίας, καὶ Πρίσκιλλαν γυναῖκα αὐτοῦ, διὰ τὸ διατεταχέναι Κλαύδιον χωρίζεσθαι πάντας τοὺς Ἰουδαίους ἀπὸ τῆς Ρώμης, προσῆλθεν αὐτοῖς, καὶ διὰ τὸ ὁμότεχνον εἶναι ἔμεινε παρ’ αὐτοῖς καὶ εἰργάζετο· ἦσαν γὰρ σκηνοποιοὶ τῇ τέχνῃ» (Πράξ. ιη’ 1-3).
Ὅθεν, ἀφ’ οὗ ὁ θεῖος Ἀκύλας συνεσχετίσθη μὲ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, ἐβαπτίσθη ὑπ’ αὐτοῦ αὐτός τε καὶ ἡ γυνή του Πρίσκιλλα, ὑπηρέτουν δὲ εἰς τὸ ἑξῆς τὸν Ἀπόστολον Παῦλον καὶ ἠκολούθουν, συγκινδυνεύοντες μετ’ αὐτοῦ, εἰς ὅλους τοὺς πειρασμοὺς ὅσοι ἐγίνοντο εἰς αὐτόν. Τοσοῦτον δὲ ἠγάπησε τοὺς δύο τούτους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διὰ τὴν ἀρετήν των καὶ ἀφ’ ἑτέρου διὰ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν των, ὥστε ἀναφέρει περὶ αὐτῶν εἰς τρεῖς ἐπιστολάς του, διότι ἐν τῇ πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῇ γράφει· «Ἀσπάσασθε Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν» (Ρωμ. ιϛ’ 3). Ὁμοίως καὶ ἐν τῇ πρώτῃ πρὸς Κορινθίους (ιϛ’ 19) καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ πρὸς Τιμόθεον (δ’ 19). Μὲ τοιαύτην λοιπὸν πολιτείαν εὐηρέστησαν οἱ μακάριοι οὗτοι τὸν Χριστὸν καὶ τὸν μακάριον Παῦλον καὶ ἐποίησαν πολλὰ θαύματα· ὕστερον δὲ συλληφθέντες ὑπὸ τῶν ἀπίστων ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ οὕτω στεφανηφόροι μετέβησαν ἐκ τῆς γῆς εἰς τοὺς οὐρανούς.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἐν ἁπάσαις ταῖς προγενεστέραις ἐκδόσεσι τῶν Συναξαριστῶν γράφεται ἐνταῦθα ἐσφαλμένως ἐν ἔτει σξη’ (268). Τὸ σφάλμα περιέχεται καὶ ἐν τῷ Συναξαριστῇ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, ὀφείλεται δὲ εἰς ἐσφαλμένην ἀναγραφὴν τοῦ πίνακος τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων ἐν τῇ «Ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορίᾳ» τοῦ Μελετίου, ἐξ ἧς ἐλήφθησαν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, αἱ τεθεῖσαι κατὰ τὸ παρελθὸν χρονολογίαι ἐν τῷ Συναξαριστῇ. Τινὲς νομίσαντες ὡς μόνον σφάλμα τὴν ἀναγραφὴν τοῦ ἀριθμοῦ σ’ (200) πρὸ τοῦ ἀριθμοῦ ξη’ (68) ἐξήλειψαν τὸ σ’ καὶ ἀφῆκαν τὸ ξη’ (68), ὡς ἔτος βασιλείας τοῦ Κλαυδίου. Ταῦτα δὲ πάντα διότι διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ Μελετίου ὁ Κλαύδιος οὗτος καὶ ἀναφέρεται ὑπ’ αὐτοῦ μόνον ὁ Κλαύδιος ὁ κατὰ τὰ ἔτη 268-270 βασιλεύσας. Ὅθεν ἀπορῶν εἰς τοῦτο ὁ Ὅσιος Νικόδημος καὶ μὴ ὑποπτευόμενος τὴν παράλειψιν ὑποσημειοῖ ἐν τῷ Συναξαριστῇ αὐτοῦ τὰ ἑξῆς· «Οὕτως ἀριθμοῦνται τὰ ἔτη, καθ’ ἃ ἐβασίλευσεν ὁ Κλαύδιος, ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορίᾳ τοῦ πρώτου τόμου τοῦ Μελετίου. Πολὺ δὲ ἐκτείνονται τὰ ἔτη ταῦτα, καθ’ ἃ συμπεραίνεται ὅτι ἔζη ὁ Παῦλος ἐπὶ Κλαυδίου, κατὰ τὰς Πράξεις, διότι ἀπίστευτον εἶναι ὅτι ἔζη ὁ Παῦλος εἰς τὰ σξη’ (268) ἔτη ἀπὸ Χριστοῦ, καὶ ἂν παραδεχθῇ τις ὅτι ἔζησεν ὑπὲρ τὰ ἑκατὸν ἔτη· ἐπειδὴ ἐπίστευσε δύο ἔτη μετὰ τὴν Ἀνάληψιν, ἢ τρία, κατὰ τοὺς ἀκριβεστέρους, ἤτοι κατὰ τὸ τριακοστὸν ἕκτον ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ, καὶ ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι ὁ Παῦλος, ὅταν ἐπίστευσεν, ἦτο τριάκοντα πέντε ἐτῶν (νεανίαν γὰρ αὐτὸν αἱ Πράξεις γράφουσιν), ἕως εἰς τὰ διακόσια ἑξήκοντα ὀκτὼ ἀπὸ Χριστοῦ πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ ζήσῃ; ἂς τὸ συμβιβάσωσιν οἱ κριτικοί. Παρὰ τῷ Ὡρολογίῳ ὅμως γράφεται, ὅτι ὁ Ἀκύλας ἦτο ἐν ἔτει ξε’ (65). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀοίδιμος Δοσίθεος ὁ Ἱεροσολύμων λέγει ὅτι τὸ τρίτον ἔτος τῆς βασιλείας Κλαυδίου ἦτο ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ τεσσαρακοστὸν δεύτερον, ἐν δὲ τῷ ἐνάτῳ ἔτει τῆς βασιλείας του ἐδίωξε τοὺς Ἰουδαίους ἐκ τῆς Ρώμης, ἤτοι ἐν τῷ τεσσαρακοστῷ ὀγδόῳ ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ (σελ. 1118 τῆς Δωδεκαβίβλου), ὥστε καλῶς ἠπόρησα ἐγὼ ἀνωτέρω. Ἐσφαλμένα λοιπὸν εἶναι τὰ ἔτη τοῦ Κλαυδίου παρὰ τῷ Μελετίῳ, προσθήκην ἔχοντα διακοσίων καὶ ἐπέκεινα ἐτῶν».
Ἡ ἀπορία λύεται διαπιστωθέντος τοῦ λάθους τοῦ Μελετίου καὶ τοῦ γεγονότος ὅτι δύο Κλαύδιοι ἐβασίλευσαν εἰς Ρώμην, ἐξ ὧν ὁ πρῶτος κατὰ τὰ ἔτη 41-54 καὶ ὁ δεύτερος κατὰ τὰ ἔτη 268-270. Ὁ Κλαύδιος Α’ ἦτο ὁ πατρυιὸς καὶ προκάτοχος τοῦ Νέρωνος (54-68). Ὑπῆρξε τόσον εὐήθης, ὥστε ἤγετο καὶ ἐφέρετο ὑπὸ τρίτων καὶ μάλιστα ὑπὸ τῶν κατὰ καιροὺς συζύγων του. Τρίτη σύζυγος αὐτοῦ ὑπῆρξεν ἡ παροιμιώδης διὰ τὰ ὄργια της Μεσσαλίνα, ἡ ὁποία πλὴν τῶν ἄλλων ἐξωφρενικῶν ὀργίων της ἐτόλμησε ζῶντος τοῦ Κλαυδίου νὰ ὑπανδρευθῇ ἐπισήμως καὶ μεγαλοπρεπῶς τὸν ὡραιότερον νέον τῆς Ρώμης, τὸν ὁποῖον ἠράσθη, οὗ ἕνεκα καὶ ἐφονεύθη. Ἀλλὰ καὶ ἡ τετάρτη σύζυγος τοῦ Κλαυδίου, ἡ ἐπίσης διεφθαρμένη Ἀγριππίνα, ἥτις ἦτο καὶ ἀνεψιά του, τοσοῦτον ἔσυρεν αὐτὸν ὥστε τὸν ἔπεισε νὰ ὁρίσῃ διάδοχόν του τὸν ἐξ ἄλλου συζύγου υἱὸν αὐτῆς Νέρωνα, ἀντὶ τοῦ ἐκ τῆς Μεσσαλίνας υἱοῦ του Βρεττανικοῦ. Τούτου γενομένου ἡ Ἀγριππίνα ἐδηλητηρίασε τὸν Κλαύδιον καὶ ἐβασίλευσε τὸ ἀνθρωπόμορφον τέρας ὁ υἱός της Νέρων, ὅστις δὲν ἐβράδυνε καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν μητέρα του νὰ φονεύσῃ ἀνταποδίδων τὴν πρὸς αὐτὸν εὐεργεσίαν ἐκείνης.