Ὁ Ἅγιος οὗτος Συμεὼν ἑορτάζεται καὶ κατὰ τὴν λʹ (30ὴν) Ἰουνίου μετὰ τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων (βλέπε ἐν τόμῳ Ϛʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Γράφεται δὲ ἐκεῖ ὅτι ὁ Συμεὼν οὗτος ὀνομάζεται καὶ Κλεώπας καὶ ὅτι ἐπειδὴ ἦτο συγγενὴς τοῦ Κυρίου, κατεδικάσθη ὑπὸ τοῦ βασιλέως Δομετιανοῦ ἐν ἔτει πβʹ (82ῳ) νὰ πίῃ δηλητήριον, τὸ ὁποῖον ἐξήγαγον ἐκ σκορπίων, ὄφεων, φαλαγγίων καὶ ἄλλων φαρμακερῶν ἑρπετῶν. Ὅμως οὐδὲν κακὸν ἔπαθε. Σημειοῦμεν δὲ ἐνταῦθα ὅτι ἄλλος εἶναι οὗτος ἀπὸ τὸν Σίμωνα τὸν Ἀπόστολον, τὸν καλούμενον Ζηλωτήν, ἢ ἄλλως Κανανίτην, ὅστις ἑορτάζεται τὴν ιʹ (10ην) Μαΐου (βλέπε ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Λέγεται δὲ παρ’ ἄλλων, ὅτι οὗτος ἦτο υἱὸς τοῦ Κλεώπα καὶ τῆς Μαρίας, τῆς πρώτης ἐξαδέλφης τῆς Παναγίας καὶ εἶναι, κατὰ τὸν Δοσίθεον, Ναζαρηνός. Μετὰ δὲ τὴν ἅλωσιν τῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν ὑπὸ τοῦ Τίτου γενομένην καὶ τὴν ἐπακολουθήσασαν καταστροφὴν ἐπιστρέψαντες πάλιν οἱ πιστοὶ εἰς τὴν ἁγίαν Σιών, κατέστησαν δεύτερον Ἐπίσκοπον Ἱεροσολύμων τὸν Συμεῶνα τοῦτον (πρῶτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων ἐχρημάτισεν ὡς γνωστὸν ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος). Εἶχε δὲ καὶ ὁ Συμεὼν οὗτος ἀναχωρήσει μετὰ τῶν ἄλλων Χριστιανῶν εἰς τὴν Πέλλαν, ἐπειδή, ὅσοι παρέμειναν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐφονεύθησαν ὑπὸ τοῦ στρατηγοῦ Κεστίου Φλώρου. Περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Συμεὼν λέγεται ἀκόμη ὅτι ἐπειδὴ ὅταν ἐσταυρώθη ὑπὸ τοῦ ὑπάτου Ἀττικοῦ, ἐπὶ Τραϊανοῦ, ἦτο ἑκατὸν εἴκοσιν ἐτῶν, συμπεραίνεται, ὅτι ἦτο γεγεννημένος πρὸ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔτη δέκα (βλέπε σελ. 6 τῆς «Δωδεκαβίβλου»). Ἐπατριάρχευσε δὲ οὗτος ἔτη εἴκοσι ἕξ, ἢ κατ’ ἄλλους εἴκοσι τρία. Περὶ τούτου Νικηφόρος ὁ Κάλλιστος εἰς τὸ τρίτον κεφάλαιον τῆς Ἱστορίας του λέγει, ὅτι ἦτο υἱὸς τοῦ Κλωπᾶ ἢ Κλεώπα καὶ συνεπῶς ἀνεψιὸς τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ τὸν Κλωπᾶν, ἀδελφὸν τοῦ Ἰωσὴφ ἱστορεῖ ὁ Ἡγήσιππος. Κατ’ ἄλλους πάλιν ἡ γενεαλογία αὐτῶν ἔχει οὕτως. Κλεώπας (ὅστις καὶ Ἀλφαῖος ἐκαλεῖτο) καὶ Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ ἦσαν ἀδελφοί, ἡ δὲ Παρθένος Μαρία καὶ ἡ ἄλλη Μαρία ἡ γυνὴ τοῦ ρηθέντος Κλεώπα ἢ Ἀλφαίου ἦσαν ἀδελφαί, ἢ πρωτεξαδέλφαι. Ἐκ τοῦ Κλεώπα λοιπὸν καὶ τῆς συζύγου του Μαρίας ἐγεννήθη ὁ ἐλάσσων Ἰάκωβος, ἤτοι ὁ Ἀδελφόθεος καὶ ὁ Συμεὼν καὶ Ἰούδας, ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος. Ἑπομένως κατ’ αὐτοὺς οὗτοι ἦσαν ἀνεψιοὶ τῆς Παρθένου καὶ τοῦ Ἰωσήφ, πρωτεξάδελφοι δὲ τοῦ Χριστοῦ (βλέπε ἐν τῇ «Ἑκατονταετηρίδι» σελ. 233, καὶ τῷ Δοσιθέῳ ὡς ἀνωτέρω). Καὶ ταῦτα μὲν ἐκεῖνοι λέγουσιν· ὁ δὲ Συναξαριστὴς ἱστορεῖ ταῦτα ὡς ἐν τῷ παρατιθεμένῳ Συναξαρίῳ γράφεται. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου τούτου, πλὴν τῆς ἐν τοῖς Μηναίοις, ποίημα Θεοφάνους, εὕρηται ἐν τοῖς Παρισινοῖς Κώδιξι 1564, 1575, 1580 καὶ 1619. Ἐν τοῖς παλαιοτέροις Μηναίοις ἀναγράφεται ἡ μνήμή τοῦ Ἁγίου τούτου καὶ κατὰ τὴν ιηʹ (18ην) Σεπτεμβρίου.

Εἰς τοὺς παλαιοτέρους Συναξαριστὰς οὐδὲν Ὑπόμνημα παρετίθετο εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Εὐλόγιον τὸν Ξενοδόχον. Τὰ κατ’ αὐτὸν ὅμως ἦσαν γνωστὰ ἐξ ἄλλων πηγῶν. Πρὸς πλήρωσιν τοῦ κενοῦ ἐκρίναμεν καλὸν νὰ παραθέσωμεν ἐνταῦθα τὴν περὶ τούτου ἱστορίαν, ἣν καὶ παρελάβομεν ἐκ τοῦ «Ἐκλογίου» τοῦ ἱεροῦ Ἀγαπίου τοῦ Κρητός. Ἐνταῦθα παρατίθεται διεσκευασμένη κατὰ τὴν φράσιν.

Περιττῶς μετὰ τὸν Ἅγιον τοῦτον Μάρτυρα Λολλίωνα γράφεται παρὰ τοῖς Μηναίοις τὸ Συναξάριον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀριστάρχου, Μάρκου καὶ Ζήνωνος, διότι τοῦτο εἶναι κατακεχωρισμένον εἰς τὴν κζʹ (27ην) τοῦ Σεπτεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).