ΑΠΡΙΛΙΟΣ ὁ μήν, κατὰ τοὺς παλαιοὺς Ρωμαίους, ἦτο ὁ δεύτερος μὴν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Οὗτος ἐπὶ Ἰουλίου Καίσαρος εἶχεν ἡμέρας κθ’ (29), κατόπιν ὅμως ὡρίσθη νὰ ἔχῃ ἡμέρας λ’ (30). Ὠνομάσθη δὲ Ἀπρίλιος ἐκ τοῦ λατινικοῦ Aprilis, ἐκ τοῦ ρήματος aperire, ἤτοι ἀνοίγειν, διότι κατὰ τὸν μῆνα τοῦτον ἄρχεται ἡ ἄνοιξις καὶ ἀνοίγουσι τὰ ἄνθη. Ὁ μὴν οὗτος παρ’ ἀρχαίοις Ρωμαίοις ἦτο ἀφιερωμένος εἰς τὴν Ἀφροδίτην, ἐθεωροῦντο δὲ ἡ πρώτη καὶ ἡ εἰκοστὴ τρίτη ἡμέρα του ἱεραί, διότι κατὰ τὴν τελευταίαν ἑορτάζοντες τὸ ἄνοιγμα τῶν οἴνων (Vinualia priora) ἐγεύοντο τὸ πρῶτον τὸν παλαιὸν οἶνον.