Σημείωσαι ὅτι Κοσμᾶς ὁ Βεστίτωρ ἐγκώμια δύο ἔχει εἰς τὴν ἐπάνοδον τοῦ λειψάνου τοῦ θείου Χρυσοστόμου, ὢν τοῦ μὲν ἑνὸς ἡ ἀρχή ἐστιν αὕτη· «Ἧκεν ἡμῖν ἡ λαμπρὰ καὶ χαρμόσυνος», τοῦ δὲ ἑτέρου αὕτη· «Ἀλλὰ πῶς ἄν τις αἰτίας καὶ μώμων» (σῴζονται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ Διονυσίου καὶ ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων). Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζονται προσέτι καὶ ἄλλοι δύο λόγοι εἰς τὴν αὐτὴν ἑορτήν, ὧν τοῦ μὲν ἑνὸς ἡ ἀρχή ἐστιν αὕτη· «Δεῦτε ἀκούσατε καὶ διηγήσομαι ὑμῖν», τοῦ δὲ ἑτέρου αὕτη· «Ἤκουσται πάντως ὑμῖν, ὦ φιλόχριστος πανήγυρις». Ὡσαύτως εἰς τὴν Ἀνακομιδὴν τοῦ λειψάνου τοῦ θείου τούτου Χρυσοστόμου ἐγκώμιον ἐφιλοπόνησεν ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅστις καὶ Παρακλητικὸν Κανόνα συνέθεσεν εἰς αὐτόν. Ἐπίσης κδ’ (24) οἴκους εἰς τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον ἐποίησεν ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Ἡ κυρίως μνήμη τοῦ θείου Χρυσοστόμου ἐπιτελεῖται τὴν ιγ’ (13ην) Νοεμβρίου ἐν ᾗ βλέπε τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ. (Ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Τόμος ΙΑ’).

Πέτρος ὁ Ὅσιος οὗτος ἴσως εἶναι ὁ ἐν τῷ «Παραδείσῳ τῶν Πατέρων» ἀναφερόμενος, ὁ τοῦ Ἀββᾶ Λὼτ μαθητής. Τοῦτον τὸν Πέτρον ἠρώτησεν εἷς ἀδελφὸς λέγων· «Ὅταν εἶμαι μόνος εἰς τὸ κελλίον μου, ἐν εἰρήνῃ εὑρίσκεται ἡ ψυχή μου; ὅταν δὲ ἔλθῃ εἰς ἐμέ τις τῶν ἀδελφῶν καὶ εἴπῃ εἰς ἐμὲ λόγια τῶν ἔξωθεν ἀνθρώπων, τότε ἡ ψυχή μου ταράσσεται». Ἀπεκρίθη δὲ εἰς αὐτὸν ὁ Ἀββᾶς Πέτρος ὅ,τι ἔλεγεν ὁ Ἀββᾶς Λὼτ ὁ ἐκείνου Γέρων· «Τὸ κλειδίον σου ἀνοίγει τὴν θύραν». Λέγει ὁ ἀδελφός· «Τί θὰ εἴπῃ ὁ λόγος αὐτός, Ἀββᾶ;». Ὁ Πέτρος εἶπεν· «Ἐὰν ἔλθῃ ἀδελφὸς εἰς σέ, ἐρωτᾷς σὺ αὐτόν· «Πῶς ἔχεις; πόθεν ἦλθες; πῶς ἔχουσιν οἱ ἀδελφοί; σὲ ἐδέχθησαν μὲ περιποίησιν ἢ ὄχι;» καὶ οὕτω μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἀνοίγεις σὺ πρῶτος τὴν θύραν διὰ νὰ ὁμιλήσῃ ὁ παραγενόμενός σοι ἀδελφὸς καὶ οὕτω ἀκούεις ἐκεῖνα ὅσα δὲν θέλεις καὶ δι’ ὧν ταράττεται ἡ ψυχή σου». Ἀπεκρίθη εἰς αὐτὸν ὁ ἀδελφός· «Οὕτως ἔχει ἡ ἀλήθεια. Τί λοιπὸν πρέπει νὰ κάμῃ τις, ὅταν τύχῃ νὰ ἔλθῃ εἰς αὐτὸν ἀδελφός;». Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπεν· «Ὅταν ἔχῃ τις τὸ πένθος, τότε αὐτὸ γίνεται διδαχὴ εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ διδάσκει αὐτὸν τί πρέπει νὰ κάμῃ. Ὅταν δὲ τὸ πένθος δὲν ἔχῃ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φυλαχθῇ». Ἀπεκρίθη ὁ ἀδελφός· «Ὅταν εὑρίσκωμαι εἰς τὸ κελλίον μου, τότε εὑρίσκεται καὶ τὸ πένθος μαζί μου, ὅταν δὲ ἐξέλθω τοῦ κελλίου μου, τότε καὶ τὸ πένθος ἀναχωρεῖ ἀπ’ ἐμοῦ». Ὁ δὲ Γέρων εἶπεν εἰς αὐτόν· «Καθὼς ὁ γνήσιος υἱὸς δὲν ἀφήνει τὸν πατέρα του, τοιουτοτρόπως καὶ τὸ πένθος, ὅταν γίνῃ ἕξις εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ κατασταθῇ ὡσὰν υἱός του γνήσιος, δὲν ἀναχωρεῖ πλέον ἀπ’ αὐτοῦ, ἀλλ’ ὁποίαν ὥραν ζητήσῃ αὐτό, τὸ εὑρίσκει». Οὗτος ἠρωτήθη μίαν φοράν· «Τίς εἶναι δοῦλος Θεοῦ;» καὶ ἀπεκρίθη· «Ἐν ὅσῳ δουλεύει τις εἰς οἱονδήποτε πάθος, δὲν λογίζεται δοῦλος Θεοῦ, ἀλλ’ εἶναι δοῦλος ἐκείνου τοῦ πάθους ὑπὸ τοῦ ὁποίου κυριεύεται· ἐν ὅσῳ δὲ αὐτὸς κυριεύεται, δὲν δύναται νὰ διδάξῃ τοὺς ἄλλους, οἵτινες κυριεύονται ὑπὸ τῶν ἰδίων παθῶν, ἐπειδὴ ἐντροπὴ εἶναι εἰς αὐτὸν νὰ διδάξῃ πρὸ τοῦ αὐτὸς νὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τοῦ πάθους ἐκείνου, περὶ τοῦ ὁποίου διδάσκει».

Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ἐλήφθη ἐκ τοῦ «Νέου Μαρτυρολογίου», καταχωρίζεται δὲ ἐνταῦθα διεσκευασμένον φραστικῶς. Ἄλλοι δὲ λέγουσιν, ὅτι κατὰ τὸ ἔτος ͵αψπε’ (1785) ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος οὗτος.