✥ Τῇ ΚΓ’ (23ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Ἐπισκόπου Ἀγκύρας καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ.
Ἀγαθαγγέλου καὶ Κλήμεντος αἱμάτων
τὸ τοῦ ξίφους δίψαιμον [1] ἐπλήσθη στόμα.
Εἰκάδι δι ἐτμήθητε τρίτῃ, Ἀγαθάγγελε, Κλήμη.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΕΥΣΕΒΙΟΥ.
Δεῦρο πρὸς ἡμᾶς εἰς τὰ τερπνὰ τοῦ Πόλου,
Εὐσεβίῳ λέγουσιν οἱ τερπνοὶ νόες.
ΕΥΣΕΒΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἦτο κεκλεισμένος ἐντὸς κελλίου λίαν μικροῦ καὶ σκοτεινοῦ, ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανὲν παράθυρον, καὶ ἐκεῖ μετεχειρίζετο πᾶσαν σκληραγωγίαν καὶ ἄσκησιν. Ὕστερον δέ, κατὰ πολλὰ παρακινηθεὶς ὑπὸ ἑνὸς ἀδελφοῦ, Ἀμμιανοῦ ὀνόματι, ἐπῆγεν εἰς Μοναστήριον, διὰ νὰ δεχθῇ τὴν προστασίαν καὶ Ἡγουμενίαν τῶν ἀδελφῶν [2]. Ὅθεν ἐπολιτεύετο μὲ πρᾳότητα καὶ ταπεινοφροσύνην καὶ μὲ πᾶσαν κακοπάθειαν τοῦ σώματος, διότι ἀνὰ τρεῖς ἢ τέσσαρας ἡμέρας ἔτρωγεν ὁ ἀοίδιμος· εἶχε δὲ ζώνην σιδηρᾶν εἰς τὴν μέσην του, καὶ ἅλυσιν βαρυτάτην εἰς τὸν λαιμόν του.
Βλέπων δέ τις τὸν Ὅσιον κύπτοντα πρὸς τὰ κάτω λόγῳ τοῦ βάρους τῆς ἁλύσεως, τὸν κατηγόρησεν [3]. Ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐγὼ κάμνω τοῦτο, διὰ νὰ ἀντιπολεμήσω τας μηχανὰς τοῦ διαβόλου, ὅστις μὲ πολεμεῖ, ἐπειδὴ δηλαδὴ ἐκεῖνος μὲ πολεμεῖ διὰ νὰ μὲ ὑστερήσῃ μεγάλων πραγμάτων καὶ ἀρετῶν, σωφροσύνης, λέγω, καὶ δικαιοσύνης, καὶ νὰ μὲ ρίψῃ εἰς μεγάλα κακά, τούτου χάριν καὶ ἐγὼ εἰς τὰ μικρὰ ταῦτα κακοπαθήματα ἔστησα τὸν πόλεμον εἰς τὰ ὁποῖα, ἐὰν μὲν μὲ νικήσῃ ὁ διάβολος, δὲν θὰ ὑπερηφανευθῇ πολύ, ἐὰν ὅμως νικηθῇ ὑπ’ ἐμοῦ, θὰ εἶναι ἄξιος γέλωτος, ἐπειδὴ οὐδὲ εἰς τὰ μικρὰ ἠδυνήθη νὰ μὲ νικήσῃ». Μὲ τοιαύτην λοιπὸν πολιτείαν θεάρεστον ζήσας ὁ ἀοίδιμος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
✥ Ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΜΑΫΣΙΜΑΣ ὁ Σύρος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Γλῶσσαις λαλῶν πρὶν Μαϋσιμᾶς τῶν Σύρων,
Γλῶσσαις λαλεῖ νῦν Ἀγγέλων πρὸς Ἀγγέλους.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΣΑΛΑΜΑΝΟΥ τοῦ Ἡσυχαστοῦ.
Οἴχῃ χαμερποῦς καὶ χαμαιζήλου βίου,
Ὑψηλὲ πράξει τε λόγῳ Σαλαμάνη.
✥ Οἱ Ἅγιοι δύο ΜΑΡΤΥΡΕΣ οἱ ἐν τῷ Παρίῳ βληθέντες ἐν λάκκῳ τελειοῦνται.
Ἔνδον βόθρου χωροῦσι Μάρτυρες δύο,
θείου πόθου βάλλοντος ἔξω τὸν φόβον.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ὁ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ἐν σαρκὶ ὡς ἄσαρκος ἔζησας, Πάτερ,
καὶ τοῖς ἀσάρκοις νῦν συνευφραίνει νόοις.
Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου τούτου πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ ἐν τῷ Συναξαριστῇ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου σημειοῦται εἰς τὴν κδ’ (24ην) τοῦ παρόντος Ἰανουαρίου. Εἰς τὴν αὐτὴν κδ’ (24ην) σημειοῦται ἡ μνήμη αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ Συναξαριστῇ τοῦ Κ. Δουκάκη καὶ ἐν τῷ «Νέῳ Παραδείσῳ» τοῦ Ἀγαπίου. Καὶ ἐν τούτοις μὲν οὕτω σημειοῦται. Ἐν τῇ ἐν Ὀλύμπῳ ὅμως Μονῇ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου, κατὰ τὴν ἀπ’ ἀρχῆς παράδοσιν, ἡ μνήμη αὐτοῦ ἐπιτελεῖται κατὰ τὴν παροῦσαν κγ’ (23ην) Ἰανουαρίου, διότι κατ’ αὐτὴν σημειοῦται ὅτι ἐτελεύτησεν ὁ Ἅγιος. Ἀλλὰ καὶ αἱ μέχρι σήμερον ἐκδοθεῖσαι ἰδιαίτεραι αὐτοῦ Ἀκολουθίαι εἰς τὴν παροῦσαν κγ’ (23ην) τάττουν τὴν μνήμην αὐτοῦ. Εἶναι δὲ αὗται αἱ ἑξῆς· 1) ἡ ἐν Βενετίᾳ ἐκδοθεῖσα ἐν ἔτει ͵αψκη’ (1728), 2) ἡ ἐν Βενετίᾳ ἐπιμελῶς διορθωθεῖσα παρὰ Γεωργίου Κωνσταντίνου ἐξ Ἰωαννίνων, ἐν ἔτει ͵αψνϛ’-͵αψνζ’ (1756-1757), 3) ἡ ἐν Βενετίᾳ τῷ ͵αψπα’ (1781), 4) ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ Πατριαρχικοῦ Τυπογραφείου ἐν ἔτει ͵αωιϛ’ (1816), 5) ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει ͵αϡα’ (1901) καὶ β) ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ ἐκδοθεῖσα διατριβὴ ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἡ Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ», ἐν ἔτει 1917.
Τούτων οὕτως ἐχόντων συνάγεται ὅτι λελανθασμένως ἐσημειώθη ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Διονυσίου κατὰ τὴν κδ’ (24ην), τοῦ σφάλματος λαβόντος χώραν τὸ πρῶτον ἐν τῷ «Νέῳ Παραδείσῳ», ἐξ αὐτοῦ δὲ παρασυρθέντες καὶ οἱ ὑπόλοιποι Συναξαρισταὶ ἠκολούθησαν σημειοῦντες κατ’ αὐτὴν τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου. Ἐπανορθοῦντες ὅθεν τὸ γενόμενον σφάλμα, σημειοῦμεν νῦν τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου κατὰ τὴν σήμερον κγ’ (23ην) Ἰανουαρίου καὶ καταχωρίζομεν ἐνταῦθα κανονικῶς τὸν Βίον αὐτοῦ. Οὗτος παρελήφθη ἐκ τοῦ «Νέου Παραδείσου» Ἀγαπίου τοῦ Κρητὸς καὶ καταχωρίζεται διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν, διορθωθείσης καὶ τῆς ἡμερομηνίας ὡς εἴρηται. Ἡ ᾀσματικὴ Ἀκολουθία αὐτοῦ εὑρίσκεται τετυπωμένη ἐν ἰδίᾳ φυλλάδι. Συνέταξε δὲ εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον εἴκοσι τέσσαρας οἴκους ὁ Ὑμνογράφος Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἤτοι τὸ στόμα τοῦ ξίφους ὅπερ διψᾷ αἷμα, κατὰ προσωποποιΐας σχῆμα, τὸ καὶ εἰς ἄψυχα καὶ ἀναίσθητα ψυχὴν καὶ αἴσθησιν περιτεθέν· διότι ἐμψύχων εἶναι τὸ διψᾶν.
[2] Ὁ Κύρου Θεοδώρητος προσθέτει εἰς τὸ βιβλίον του, ὅτι ὁ Ἀμμιανὸς ἔκτισε μὲν τὸ Μοναστήριον ἐκεῖνο καὶ ἐσύναξε πολλοὺς ἀδελφούς, διὰ ταπεινοφροσύνην του ὅμως δὲν ἤθελε νὰ γίνῃ Ἡγούμενος εἰς αὐτούς, ἂν καὶ ἦτο ἄξιος καὶ δὶς τόσους νὰ διοικῇ. Ὅθεν παρεκάλεσε τὸν Ὅσιον Εὐσέβιον, καὶ ἡγουμένευσεν εἰς αὐτούς. Λέγει δὲ ὅτι ὁ Ὅσιος διώρισεν εἰς τοὺς ὑπ’ αὐτὸν Μοναχοὺς νὰ τρώγωσι μίαν φορὰν τὴν ἡμέραν καὶ νὰ προσεύχωνται νοερῶς πάντοτε εἰς τὸν Θεὸν καὶ ποτὲ νὰ μὴ μένωσιν ἄνευ τῆς τοιαύτης πνευματικῆς ἐργασίας.
[3] Οὕτω γράφεται ἐν τῷ Συναξαρίῳ, ὁ δὲ Κύρου Θεοδώρητος δὲν λέγει ὅτι τὸν κατηγόρησεν, ἀλλ’ ὅτι τὸν ἠρώτησαν ποίαν ὠφέλειαν λαμβάνει μὴ θέλων νὰ βλέπῃ τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ θεωρῇ τὴν πεδιάδα ἐκείνην, ἥτις ἦτο ὑποκάτω τῆς κέλλης του, οὔτε νὰ περιπατῇ εἰς ἄλλον πλατύτερον δρόμον, παρὰ εἰς ἐκεῖνον τὸν στενόν· ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη ὡς ἀνωτέρω.