ΜΑΫΣΙΜΑΣ ὁ Ὅσιος ἐχρημάτισεν εἰς τὴν Κῦρον, τὴν ἐν Ἀντιοχείᾳ εὑρισκομένην. Οὗτος Συριακὴν γλῶσσαν λαλῶν, ἀγροίκως μὲν καὶ χωρικῶς ἀνετράφη κατὰ τὴν ζωήν, διέλαμψεν ὅμως εἰς τὰς ἀρετάς. Εἶχεν ἓν μόνον ἔνδυμα καὶ ὅταν αὐτὸ ἐπαλαιοῦτο δὲν τὸ ἀπέρριπτεν, ἀλλ’ ἐπάνω εἰς τὰ σχισμένα μέρη τοῦ παλαιοῦ συνέρραπτεν ἄλλα ἐμβαλώματα καὶ δι’ αὐτῶν ἐσκέπαζε τὴν γύμνωσιν τοῦ σώματός του. Τόσον δὲ πολλὰ ἐπεμελεῖτο καὶ ἐφιλοξένει ὁ ἀοίδιμος τοὺς ξένους καὶ πτωχούς, ὥστε ἤνοιγεν εἰς ὅλους τὴν θύραν τοῦ κελλίου του. Λέγουσι δέ, ὅτι εἶχε δύο πίθους, τὸν μὲν ἕνα γεμᾶτον σῖτον, τὸν δὲ ἄλλον γεμᾶτον ἔλαιον, ἐκ τῶν ὁποίων ἔδιδε μὲν εἰς ὅλους τοὺς χρειαζομένους, ἀνέβλυζον δὲ αὐτὰ πάντοτε καὶ ποτὲ δὲν ἐκενοῦντο, διότι ὁ Θεὸς «πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν», κατὰ τὸν Παῦλον (Ρωμ. ι’ 12), αὐτὸς καθὼς προσέταξε τὴν ὑδρίαν καὶ ἀποθήκην, καὶ τὸ ἐλαιοδοχεῖον τῆς Σαραφθίας χήρας, νὰ ἀναβλύζωσιν ἄλευρον καὶ ἔλαιον, δίδων εἰς αὐτὴν πλούσιον καρπὸν τῶν σπερμάτων τῆς πρὸς τὸν Ἡλίαν φιλοξενίας της, οὕτω, λέγω, ὁ αὐτὸς ἐχάρισε καὶ εἰς τὸν θαυμάσιον τοῦτον καὶ φιλόξενον Μαϋσιμᾶν τὴν δόσιν τῶν ἀγαθῶν, ἰσόμετρον μὲ τὴν προθυμίαν του.
Οὗτος ὁ Ὅσιος Μαϋσιμᾶς εἶχε λάβει παρὰ Θεοῦ τὴν χάριν τῶν θαυμάτων· ὅθεν καὶ ἕνα υἱὸν κατὰ πολλὰ νέον μιᾶς γυναικός, ἀσθενήσαντα, διὰ προσευχῆς του ἰάτρευσεν. Ἀλλὰ καὶ ὁ τοῦ χωρίου ἐκείνου αὐθέντης Λητώϊος, ἐπειδὴ τυραννικῶς καὶ ὑποχρεωτικῶς ἐζήτει ἀπὸ τοὺς γεωργοὺς τοὺς καρπούς, διὰ τοῦτο ἐδίδασκεν αὐτὸν ὁ Ὅσιος νὰ εἶναι φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων εἰς τοὺς ἀδελφούς· ἐκεῖνος δὲ ἔγινε σκληρὸς καὶ ἀμετάθετος· ὅθεν ἐδέησε νὰ γνωρίσῃ τῆς ἀπειθείας καὶ σκληρότητός του τὴν βλάβην, διότι ὅτε αὐτὸς ἔμελλε νὰ ἀναχωρήσῃ, ἐστάθησαν ἀκίνητοι οἱ τροχοὶ τῆς ἁμάξης του, καὶ οἱ ἡμίονοι δὲν κατώρθωναν νὰ τὴν σύρωσι. Τότε εἷς ἀπὸ τοὺς φίλους του εἶπεν εἰς αὐτόν, ὅτι τοῦτο συνέβη εἰς αὐτὸν διότι καταρᾶται αὐτὸν ὁ Ὅσιος. Ὅθεν πηδήσας ἀπὸ τὴν ἅμαξαν ἐπῆγεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας του καὶ καταφιλῶν τὰ ρυπαρὰ ἱμάτιά του, παρεκάλει αὐτὸν νὰ καταπραΰνῃ τὸν θυμόν. Ὁ δὲ Ὅσιος τὴν παράκλησιν δεχθείς, ἔλυσε τοὺς ἀοράτους δεσμοὺς τῶν τροχῶν τῆς ἁμάξης, καὶ οὕτω πάλιν ἤρχισε τὸν δρόμον της. Καλῶς λοιπὸν οὗτος καὶ ὁσίως διανύσας τὸν τῆς ζωῆς του καιρόν, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.