Ὀκτωβρίου Λ’ (30η)

Τῇ Λ’ (30ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ αὐταδέλφων ΖΗΝΟΒΙΟΥ καὶ ΖΗΝΟΒΙΑΣ.

Συγκαρτερεῖ σοι, Ζηνόβιε, πρὸς ξίφος,
Ἡ καρτερόφρων, κἂν γυνή, Ζηνοβία,
Τμήθη Ζηνοβίη καὶ ἀδελφεὸς ἐν τριακοστῇ.

Τὸν Ἑλληνικὸν Βίον τούτων συνέγραψεν ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Αἰγαὶ πόλις ἐστὶ» (σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν μετηνέχθη ὑπὸ Ἀγαπίου τοῦ Κρητός, ὑφ’ οὗ καὶ ἐξεδόθη τύποις συμπεριληφθεὶς εἰς τὸν «Νέον Παράδεισον». Ἐκ τούτου παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν παρατίθεται ἐνταῦθα διασκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ Ἐπισκόπου Συρακουσῶν, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου.

Χριστοῦ τὸν εὔνουν Μαρκιανὸν οἰκέτην,
Διὰ βρόχου κτείνουσιν οἱ χριστοκτόνοι.

ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ὁ Μάρτυς ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον καὶ ἀπεστάλη Ἐπίσκοπος εἰς τὰς Συρακούσας τῆς Σικελίας. Καταπλήξας δὲ ὅλους τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους, μὲ τὰ θαύματα καὶ σημεῖα ὅσα ἐτέλεσε καὶ κατακρημνίσας μὲ μόνην τὴν προσευχήν του τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων, ἐποίησεν ὅλους υἱοὺς φωτὸς διὰ τῆς θεογνωσίας καὶ διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ὅθεν οἱ Ἰουδαῖοι, ἀπὸ τὸν φθόνον κινούμενοι καὶ μὴ ὑποφέροντες τὴν παρρησίαν τοῦ Ἁγίου, ἐθανάτωσαν αὐτὸν μὲ βίαιον θάνατον καὶ οὕτως ἐκομίσατο ὁ μακάριος τὸν τῆς ἀθλήσεως ἀμάραντον στέφανον.

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΚΡΟΝΙΩΝΟΣ, ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, ΜΑΚΑΡΙΟΥ καὶ ἑτέρων δεκατριῶν.

Εἰς τὸν Ἀλέξανδρον καὶ Κρονίωνα·

Σὺν Ἀλεξάνδρῳ τῆς τιτάνου τὸ ζέον,
Φέρει Κρονίων, υἱὸν οὐ σέβων Κρόνου.

Εἰς τὸν Ἰουλιανὸν καὶ Μακάριον·

Ἰουλιανὸς καὶ Μακάριος ξίφει,
Ζωὴν ἐφεῦρον τὴν μακαριωτάτην.

Εἰς τοὺς δεκατρεῖς·

Οὐ πῦρ ἀναφθέν, οὐ ξίφος θηχθέν, Λόγε,
Δὶς πέντε καὶ τρεῖς ἄνδρας ἐκ σοῦ χωρίσει.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Ἅγιοι Μάρτυρες ἤθλησαν κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου τοῦ βασιλέως, κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἐν ἔτει σν’ (250). Πρῶτος δὲ ὁ Ἀλέξανδρος ὡδηγήθη εἰς τὸ κριτήριον καὶ μὴ δυνάμενος νὰ σταθῇ ὄρθιος, ἐπειδὴ ἔπασχεν ἀπὸ ποδαλγίαν, διὰ τοῦτο αὐτὸς μετὰ τοῦ Κρονίωνος, ὅστις ἦτο ἄνθρωπος ἰδικός του, πομπεύονται εἰς τὸ μέσον τῆς ἀγορᾶς, ἀναβιβασθέντες ἐπάνω εἰς καμήλους. Ἔπειτα κρεμασθέντες δέρονται καὶ τελευταῖον ἐχύθη ἐπ’ αὐτῶν ἄσβεστος ἀνημμένη καὶ βράζουσα καὶ οὕτως οἱ μακάριοι μὲ τὴν τιμωρίαν ταύτην παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ.

Ὁ δὲ Ἰουλιανὸς καὶ ὁ Μακάριος, ἀφ’ οὗ ἔλαβον πολλὰς τιμωρίας, ὕστερον ἀπεκεφαλίσθησαν. Ἐκ δὲ τῶν λοιπῶν δεκατριῶν, ἄλλοι μὲν κατεξεσχίσθησαν μὲ διαφόρους βασάνους, ἄλλοι δὲ ἐκάησαν καὶ ἄλλοι ἀπεκεφαλίσθησαν, χωρὶς νὰ ἀρνηθῶσι τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Καὶ οὕτως ὅλοι ὁμοῦ ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἁγία Μάρτυς ΕΥΤΡΟΠΙΑ ξίφει τελειοῦται.

Τὴν Εὐτροπίαν, οἷα νύμφην, λαμπάδες
Προὔπεμπον οἴκῳ τοῦ νοητοῦ νυμφίου.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

 

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου ΚΛΕΩΠΑ καὶ τοῦ Ἁγίου ΙΩΣΗΦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Εἰς τὸν Κλεώπαν·

Οὐχ ὡς τὸ πρὶν βλέπει σε Κλεώπας, Λόγε,
Ἀλλὰ τρανῶς νῦν ἐντρυφᾷ σου τῇ θέᾳ.

Εἰς τὸν Ἰωσήφ·

Ἐν Πατριάρχαις Ἰωσὴφ λάμψας μέγα,
Σὺν Πατριάρχαις οὐρανὸν σκηνὴν ἔχει.

Τοῦ μὲν Ἁγίου Ἀποστόλου Κλεώπα τὴν Ἀκολουθίαν συνέγραψεν ὁ Ὑμνογράφος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Περὶ δὲ τοῦ Ἰωσὴφ τούτου γράφει ὁ Μελέτιος ἐν σελ. 123 τοῦ βʹ τόμου τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας» αὐτοῦ, ὅτι ἐπατριάρχευσε μετὰ τὸν Γερμανὸν Γʹ ἐν ἔτει ͵ασξηʹ (1268) ἐπὶ τῆς βασιλείας Μιχαὴλ τοῦ Παλαιολόγου, τοῦ λατινόφρονος τοῦ καὶ Ἀζυμίτου καλουμένου, ἦτο δὲ γέρων μὲ πολυχρόνιον ἄσκησιν καὶ ἀπράγμονα βίον, διατρίβων εἰς τὸ Γαλήσιον ὄρος (βλ. σχετ. ὑποσημείωσιν ἐν σελ. 604 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου). Ἦτο δὲ πάντῃ ἀμέτοχος παιδείας Ἑλληνικῆς καὶ ἁπλοῦς τὸν τρόπον, διὰ τοῦτο ὁ βασιλεὺς Μιχαὴλ πνευματικῶς ὡμίλει μὲ αὐτὸν καὶ τοὺς λογισμούς του ἐξωμολογεῖτο. Ὅθεν καὶ ὅταν ἐτέλει μετ’ ἄλλων Ἀρχιερέων τὴν πρώτην πατριαρχικὴν Λειτουργίαν, προσελθὼν ὁ βασιλεὺς πρηνὴς εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος ἐξωμολογεῖτο ὅτι ὑπέπεσεν εἰς δύο ἁμαρτήματα, τῆς παραβάσεως τῶν ὅρκων, τοὺς ὁποίους ἐποίησε, καὶ τῆς τυφλώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ βασιλέως καὶ δι’ αὐτὰ ἐζήτει συγχώρησιν. Πρῶτος λοιπὸν ὁ Πατριάρχης οὗτος Ἰωσὴφ ἰδὼν τὸν βασιλέα πρηνῆ κατακείμενον καὶ ὑποκεκλιμένον, ἀνέγνωσεν εἰς αὐτὸν ἔγγραφον συγχωρητικὴν εὐχὴν καὶ ἀκολούθως ἀνέγνωσαν ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τῶν Ἀρχιερέων τὸν τῆς συγχωρήσεως λόγον· καὶ οὕτως ἐξῆλθεν ὁ βασιλεὺς χαίρων, νομίζων ὅτι μὲ τὴν συγχώρησιν τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν Ἀρχιερέων ἔμελλε νὰ καταστήσῃ καὶ τὸν Θεὸν ἵλεων καὶ εὐμενῆ. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἰωσὴφ οὗτος δὲν ἐδέχθη τὴν ἕνωσιν, τὴν ὁποίαν διεπραγματεύθη ὁ Μιχαὴλ μὲ τὸν Ρώμης Γρηγόριον τὸν Ιʹ, παρῃτήθη τοῦ θρόνου καὶ μετέβη εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ καλούμενον Βόσπορον, ἵνα διέλθῃ ἐν ἡσυχίᾳ τὸ λοιπὸν τῆς ζωῆς του. Ἀντὶ δὲ τούτου ἔγινε Πατριάρχης ὁ λατινόφρων Ἰωάννης ὁ Βέκκος, ἐν ἔτει ͵ασοδʹ (1274), ἀφ’ οὗ δὲ ἀνεχώρησεν ὁ Βέκκος, πάλιν ἔγινε Πατριάρχης ὁ θεῖος οὗτος Ἰωσήφ, ἐπὶ τῆς βασιλείας Ἀνδρονίκου τοῦ Παλαιολόγου. Καταβεβλημένος δὲ ὢν ὑπὸ τοῦ γήρατος καὶ τῆς ἀσθενείας, τρεῖς μῆνας μόνον ἐπατριάρχευσε· καὶ ἀναχωρήσας ἀπὸ τὸν θρόνον διὰ τὴν τότε συμβᾶσαν στάσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν, ὀλίγον ὕστερον ἀπέθανε (βλέπε ὑποσημείωσιν ἐν σελ. 605).

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΑΣΤΕΡΙΟΥ, ΚΛΑΥΔΙΟΥ, ΝΕΩΝΟΣ καὶ τῆς ἀδελφῆς αὐτῶν ΝΕΟΝΙΛΛΗΣ.

Εἰς τὸν Ἀστέριον, Κλαύδιον καὶ Νέωνα·

Κλαύδιος, Ἀστέριος, ἀλλὰ καὶ Νέων,
Ἄθλῳ ξίφους ὤφθησαν ἀστέρες νέοι.

Εἰς τὴν Νεονίλλαν·

Ἐπὶ ξύλου ταθεῖσα ἡ Νεονίλλα,
Ξύλου παλαιὰν ἐξερεύγεται βλάβην.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα ΤΕΡΤΙΟΥ, ΜΑΡΚΟΥ, ΙΟΥΣΤΟΥ τοῦ καὶ ΙΗΣΟΥ λεγομένου καὶ ΑΡΤΕΜΑ.

Εἰς τὸν Τέρτιον·

Ὑπογραφεὺς σὺ τῶν λόγων τῶν τοῦ Παύλου,
Ἐγὼ δὲ σός, Τέρτιε, συγγραφεὺς νέος.

Εἰς τὸν Μάρκον·

Ὑπηρέτην σε τῶν Ἀποστόλων ἔγνων,
Ἀλλ’ αὖθις οἶδα καὶ συνεργάτην, Μάρκε.

Εἰς τὸν Ἰησοῦν·

Εὑρὼν Ἰησοῦν Ἰησοῦς σωτηρίαν,
Σωτὴρ ἐδείχθη τοῖς ἄλλοις φερωνύμως.

Εἰς τὸν Ἀρτεμᾶν·

Δόξης μετέσχεν Ἀρτεμᾶς τῆς τῶν νόων,
Τὸν νοῦν φυλάξας ἄρτιον τῷ Κυρίῳ.

Περὶ τῶν Ἁγίων τούτων Ἀποστόλων βλέπε καὶ εἰς τὴν δʹ (4ην) Ἰανουαρίου, ὅτε οὗτοι ἑορτάζονται μετὰ τῶν Ἑβδομήκοντα, ἐν τόμῳ Αʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (Τέρτιος §60, Μάρκος §39, Ἰοῦστος §28, Ἀρτεμᾶς §11).

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

   

Οἱ Ἅγιοι Ἐννέα ΜΑΡΤΥΡΕΣ πυρὶ τελειοῦνται.

Πρὸς τὴν κάμινον θαρσύνει τοὺς ἐννέα,
Θείου πόθου κάμινος ἐκκεκαυμένη.

 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς ΜΑΝΟΥΗΛ ξίφει τελειοῦται.

Ξίφει χεθύτω, κἂν κοτύλη, φησί μοι,
Ὁ Μανουὴλ πέφυκεν αἵματος μία.

 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς ΔΟΜΕΤΙΟΣ ξίφει τελειοῦται.

Νῦν καταφέρει τὴν σπάθην Δομετίου,
Ὁ δεινὸν οὗτος εἰσορῶν σπαθηφόρος.

 

ΔΗΜΙΟΣ τις τὸν Χριστὸν ἐπιγνούς, καὶ ἐν ζοφώδει φυλακῇ βληθείς, τελειοῦται.

Εἱρκτὴν σκοτεινὴν δήμιος κατεκρίθη,
Γνοὺς Χριστὸν ἐξάγοντα φῶς ἀπὸ σκότους.

  

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ