ΖΗΝΟΒΙΟΣ καὶ ΖΗΝΟΒΙΑ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν ἀδελφοὶ καταγόμενοι ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν τῶν Κιλίκων [1] ἐκ πόλεως καλουμένης Αἰγαί. Οἱ γονεῖς αὐτῶν ἦσαν θεοφιλεῖς καὶ ἐνάρετοι ἄνθρωποι ἀμφότεροι, ρίζα ἀγαθὴ ἐξ ἧς τὰ καλὰ αὐτὰ βλαστήματα ἀνεβλάστησαν. Ὁ πατὴρ αὐτῶν ὠνομάζετο καὶ αὐτὸς Ζηνόβιος, ἡ δὲ μήτηρ Θέκλα. Ἀμφότεροι οἱ Ἅγιοι, ὄντες ὁμόφρονες κατὰ τὴν πίστιν, διῆγον βίον εὐσεβῆ καὶ ἐνάρετον κατὰ πάντα. Ἀποθανόντων δὲ τῶν γονέων αὐτῶν, διεμοίρασαν τὰ ὑπάρχοντά των εἰς ξένους καὶ πένητας, οὐδὲν δι’ ἑαυτοὺς κρατήσαντες. Ἦτο δὲ πεπαιδευμένος εἰς τὴν ἰατρικὴν ὁ Ζηνόβιος καὶ ἐπεμελεῖτο τοὺς ἀσθενεῖς θεραπεύων ἅπαντας ὡς εὔσπλαγχνος, ὄχι μὲ τὴν ἐπιστημονικὴν μάθησιν καὶ τὴν δύναμιν τῶν βοτάνων, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θείαν Αὐτοῦ βοήθειαν. Ὄχι δὲ μόνον δωρεὰν ἰάτρευε κατὰ τὸ δεσποτικὸν τοῦ Εὐαγγελίου πρόσταγμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐντολὴν ἐποίει τῆς ἐλεημοσύνης, μὲ τὴν πρὸς τοὺς πένητας καὶ ἀσθενεῖς ἐλεημοσύνην του καὶ συμπάθειαν, χαρίζων εἰς αὐτοὺς τὰ πρὸς συντήρησιν πλουσιοπαρόχως.
Τότε λοιπόν, ὅτε ἐπλουτίσθη ἡ χώρα τῶν Κιλίκων διὰ τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Ζηνοβίου, τοῦ συμπαθοῦς καὶ εὐσπλάγχνου, ἦτο βασιλεὺς ὁ ἄσπλαγχνος Διοκλητιανὸς ἐν ἔτει σϟ’ (290), ὁ ἀσυμπαθὴς καὶ ἐμπαθέστατος τύραννος, ὅστις ἔστειλεν εἰς τὴν Κιλικίαν ἔπαρχον ὅμοιον μὲ αὐτὸν εἰς τὴν ὠμότητα καὶ θηριωδίαν, ὁμόφρονα δὲ καὶ ὁμότροπον εἰς τὴν εἰδωλομανίαν του, δεισιδαίμονα τινά, Λυσίαν καλούμενον. Οὗτος εἶχε λύσσαν κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὁ ἄχρηστος καὶ μισόχριστος. Καὶ τόσον διωγμὸν ἐκίνησεν εἰς τὴν χώραν τοῦ Μόψου [2], ὥστε δὲν ἤθελε νὰ ἀκουσθῇ Χριστιανὸς οὐδαμοῦ ἦσαν δὲ τότε ἀπὸ τὴν Ἰσαυρίαν τρεῖς νέοι ὡραῖοι τὴν ὄψιν, Νέων, Ἀστέριος καὶ Κλαύδιος [3] ὀνομαζόμενοι, τοὺς ὁποίους ἐβασάνισεν ὁ δυσσεβὴς διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ τοὺς νικήσῃ μὲ διάφορα κολαστήρια, τοὺς ἐκάρφωσεν εἰς τὸν σταυρὸν ἔξωθεν τῆς πόλεως, ἀφήνων τὰ λείψανα αὐτῶν εἰς βρῶσιν τῶν θηρίων καὶ πετεινῶν· οὕτω λοιπὸν ὁ μὲν Λυσίας ἐλύσσα κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐμαίνετο, ὁ δὲ πρᾷος καὶ καλὸς Ζηνόβιος ἐποίμαινε τὸ τοῦ Χριστοῦ ποίμνιον, διότι ὁ Κύριος τὸν προσέταξε διὰ θαυμασίας ἀποκαλύψεως νὰ γίνῃ τῶν Κιλίκων Ἐπίσκοπος, ὅπως καὶ ἐποίησεν· ὅθεν πρῶτον μὲν ἦτο μόνον σωμάτων θεραπευτής, ὕστερον δὲ καὶ ψυχῶν ἐπεμελεῖτο θεοφιλέστατα· καὶ τὰ μὲν σώματα ἐθεράπευεν ἀπὸ διάφορα καὶ βαρέα νοσήματα, τὰς δὲ ψυχὰς ἀπὸ τὴν δεινὴν τῆς ἀσεβείας ἀσθένειαν.