Τότε ἤκουσαν φωνὴν ὅλοι οἱ περιεστῶτες, ἥτις προσεκάλεσε τοὺς Μάρτυρας εἰς ἐκεῖνα τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ τοὺς ὑπέσχετο αἰώνιον ἀγαλλίασιν καὶ πολλοὶ πιστεύσαντες εἰς τὸν Χριστὸν προσέπεσαν εἰς τὴν γῆν μετὰ δακρύων, ἐκζητοῦντες τὸ ἔλεος τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ τὰ παράδοξα τὰ ὁποῖα ἤκουσαν.
Ἔκοψαν λοιπὸν οἱ δήμιοι τῇ λ’ (30ῇ) τοῦ Ὀκτωβρίου μηνὸς τὰς κεφαλὰς τῶν Μαρτύρων κατὰ τὸ πρόσταγμα· τὰ δὲ τούτων ἱερὰ καὶ τίμια σώματα ἔκειντο ἐρριμμένα ἔξωθεν τῆς πόλεως. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον ἐπῆγαν δύο Πρεσβύτεροι, Ἑρμογένης καὶ Γάϊος καλούμενοι, οἵτινες ἔλαβον κρυφίως αὐτὰ καὶ τὰ ἔφερον εἰς τὸ σπήλαιον εἰς τὸ ὁποῖον καὶ ἐκεῖνοι ἐκρύπτοντο, ἐκεῖ δὲ ἐνεταφίασαν καὶ τὰ δύο λείψανα ὁμοῦ. Ὅθεν ἐφυλάχθησαν εἰς αὐτοὺς τοὺς μακαρίους ἕως τέλους κοινὰ τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθοῦς ἀδελφότητος καὶ καθὼς κοινοὺς εἶχον τοὺς γονεῖς καὶ κοινὴν τὴν διαβίωσιν, οὕτω καὶ κοινὴν τὴν ἄθλησιν γενναίως ἐτέλεσαν, καὶ κοινῆς τῆς ἐνταφιάσεως ἠξιώθησαν, καὶ πάλιν μία σκηνὴ καὶ κατοικία αἰώνιος ἡτοιμάσθη δι’ αὐτοὺς εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐξ ἧς ὑμνολογοῦσιν ἀγαλλιώμενοι τὴν ἀδιαίρετον Τριάδα καὶ ὁμοούσιον, τὸν ἕνα Θεόν· ᾦ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.