Ὁ δὲ Ἅγιος εὐσπλαγχνισθεὶς ἐποίησε τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς αὐτήν, ἐπικαλούμενος τὸ θεῖον καὶ σωτήριον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ πάραυτα (ὢ Θεοῦ κριμάτων, ὤ ἀνεικάστου χρηστότητος!) ἐσχίσθη τὸ πάθος καὶ ἔρρευσεν εἰς τὴν γῆν ὕλη βρωμερὰ καὶ δυσώδης ἄφθονος καὶ μείνασα ἡ γυνὴ ὅλως ὑγιὴς ἐδόξαζε τὸν Κύριον καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὴν οἰκίαν της χαίρουσα.

Ἀκούσας ὁ λυσσώδης ἔπαρχος διὰ τὸν ἱερὸν Ζηνόβιον, ὅτι κηρύττει ἕνα καὶ μόνον Θεὸν καὶ θεραπεύει εἰς τὸ ὄνομά του πᾶσαν ἀσθένειαν, δίδων καὶ ἄπειρον ἐλεημοσύνην εἰς πένητας, ἐχολώθη διὰ τὴν τοσαύτην τοῦ Ἁγίου φιλανθρωπίαν ὁ μισάνθρωπος καὶ καθίσας ἐπὶ τοῦ βήματος προσέταξε καὶ τοῦ ἔφεραν τὸν Ἅγιον καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Πολλὰ ἤκουσα διὰ σέ, Ζηνόβιε, ἀλλ’ ἐγὼ δὲν πιστεύω ποτὲ ὅσα δὲν ἴδω μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου· διὰ τοῦτο σὲ ἔφερον ἐδῶ, νὰ βεβαιωθῶ τὴν ἀλήθειαν· λοιπὸν προτίμησον ἓν ἀπὸ τὰ δύο ταῦτα τὸ συντομώτερον· ἢ νὰ ποιήσῃς τῶν βασιλέων τὸ εὐσεβὲς πρόσταγμα, νὰ θυσιάσῃς εἰς τοὺς θεοὺς μετ’ ἐμοῦ, ἵνα ἀπολαύσῃς τιμὴν μεγάλην καὶ πλοῦτον ἀμέτρητον, βίου λαμπρότητα καὶ ἄλλα ἀγαθὰ ἀναρίθμητα, ἢ νὰ κατακριθῇς εἰς πληγάς, στρεβλώσεις καὶ ἑτέρας βασάνους καὶ κολαστήρια, καὶ τέλος πάντων εἰς χαλεπὸν καὶ ὀδυνηρότατον θάνατον». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ ἕνα Θεὸν ἔχω ἀληθινόν, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, εἰς τὸν ὁποῖον πιστεύω, ὅστις μὲ ἔπλασε καὶ μοῦ ἐχάρισε τὴν ζωὴν καὶ διὰ τὸν ὁποῖον ἐπιθυμῶ καὶ διψῶ νὰ ἀποθάνω πρόσκαιρα, διὰ τὰ ζήσω μετ’ αὐτοῦ αἰώνια». Εἰς ταῦτα θυμωθεὶς ὁ ἀπάνθρωπος τύραννος ἐκρέμασεν εἰς τὸ ξύλον τὸν Ἅγιον καὶ βάλλων αὐτὸν εἰς στρέβλας ἐξέσχιζε μὲ ξεστῆρας ὅλον τὸ σῶμά του λέγων· «Ἂς ἴδωμεν, ἐὰν ἔλθῃ ὁ Χριστὸς αὐτοῦ εἰς βοήθειαν».

Καθ’ ὃν δὲ χρόνον ἐγίνοντο ταῦτα, κατέφθασε δρομαίως καὶ ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Ζηνοβία, ἥτις βλέπουσα τοῦτον εἰς το ξύλον κρεμάμενον δὲν ἐδειλίασεν, οὔτε οὐδόλως ἔδειξε γυναικείαν τινὰ ἀσθένειαν, ἀλλ’ ἤλεγξε μετὰ θάρρους τὸν ἔπαρχον λέγουσα· «Ἀλαζὼν καὶ ὑπερήφανε τύραννε, ποίαν κακουργίαν ἔπραξεν ὁ ἀδελφός μου καὶ τὸν δέρεις;». Τότε ὁ Λυσίας, ὡς δολερὸς καὶ σκαιότατος, δὲν ἔδειξε θυμόν τινα κατὰ τῆς κόρης, ἀλλὰ ἀπεκρίθη μὲ ἱλαρότητα, ἐλπίζων εἰς τὸ νὰ τὴν πλανήσῃ ὡς ἀσθενέστερον μέρος καὶ τῆς λέγει· «Θῦσον κἂν σὺ εἰς τοὺς θεούς, νὰ μὴ ἀπολεσθῇ ἡ ὡραιότης καὶ ἡ εὐγένεια τοῦ σώματός σου μὲ δαρμοὺς καὶ ἐλεεινὰ κολαστήρια, καὶ νὰ καταισχυνθῇς μὲ πολλὴν αἰσχύνην, ἥτις εἶναι βαρυτέρα πάσης παιδεύσεως».