Ἦτο δὲ εἰς ἄλλην χώραν, μακρὰν ἀπὸ τὰς Αἰγάς, εἰς τὰς ὁποίας διέτριβεν ὁ Ζηνόβιος, φύλαρχος τις, Ἰνδὸς ὀνομαζόμενος, τοῦ ὁποίου ἡ γυνὴ εἶχεν εἰς τὸ στῆθος καρκίνον, ἥτις εἶναι δεινὴ καὶ δυσίατος ἀσθένεια· ἐπειδὴ λοιπὸν συνήθροισεν ὁ Ἰνδὸς ὅλους τοὺς ἰατροὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ οὐδεὶς ἠδυνήθη νὰ θεραπεύσῃ τὴν ἠγαπημένην του ὁμόζυγον, ἠρώτα ἐπιμελῶς πάντα ἄνθρωπον, ἐὰν εὑρίσκετο εἰς ἄλλον τόπον ἰατρός τις νὰ τὴν θεραπεύσῃ. Καὶ ἀκούσας ἀπὸ πραγματευτήν τινα, ὅτι εἰς τὰς Αἰγὰς τῶν Κιλίκων εὑρίσκεται Χριστιανός τις, τὴν κλῆσιν Ζηνόβιος, ὅστις χωρὶς φαρμάκων καὶ βοτάνων πολυεξόδων, ἀλλὰ μόνον μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θεραπεύει πᾶσαν ἀσθένειαν, ἐκίνησεν εὐθὺς μὲ τὴν συμβίαν του καὶ μὲ ὅλον τὸν οἶκόν του καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν ρηθεῖσαν πόλιν, ζητῶν τὸν θαυματουργὸν Ζηνόβιον. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς τὰς Αἰγὰς εἶδεν ὁ Ἰνδὸς ὀπτασίαν θαυμάσιον, ἔξυπνος καὶ οὐχὶ κοιμώμενος, ὑπὸ τῆς ὁποίας προσετάσσετο νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν, νὰ εὕρῃ ὅ,τι ἐζήτει· ἀπελθὼν λοιπὸν εὐθὺς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὴν γυναῖκά του εὗρε τὸν Ἅγιον, ὅστις ἐδίδασκε τοὺς περιεστῶτας καὶ πεσόντες εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μὲ πολλὴν ταπείνωσιν καὶ θερμότητα ἐδέοντο παρακαλοῦντες αὐτὸν ἀμφότεροι νὰ θεραπεύσῃ τὴν δεινὴν ἐκείνην ἀσθένειαν· ἐκεῖνος δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἐὰν θέλετε νὰ ἀπαρνηθῆτε τὴν πλάνην τῶν προπατόρων σας, νὰ ἔλθητε εἰς τὴν ἀλήθειαν, θέλετε γνωρίσει τοῦ παντοδυνάμου Χριστοῦ τὴν θείαν Χάριν καὶ ταχυτάτην βοήθειαν». Οὗτοι δὲ ἔταξαν νὰ ποιήσωσι προθύμως τὸ προστασσόμενον. Τότε λέγει πρὸς τὴν ἀσθενῆ ὁ Ἅγιος· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἰάτρευσε τὴν αἱμορροοῦσαν, νὰ λυτρωθῇς καὶ σὺ ἀπὸ τὸ πάθος σου». Καὶ παρευθὺς ἐθεραπεύθη ἡ πάσχουσα καὶ ἐβαπτίσθησαν ἅπαντες, κοινωνήσαντες δὲ καὶ τῶν ἱερῶν τῶν Χριστοῦ Μυστηρίων, ἐπέστρεψαν χαίροντες.

Ἄλλη δὲ γυνὴ ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν, ἐλεήμων πολλὰ καὶ φιλάρετος, ἔπεσεν εἰς δεινὴν καὶ χαλεπωτάτην ἀσθένειαν, τὴν ὁποίαν οἱ ἰατροὶ ὀνομάζουσι φαγέδαιναν, ἤτοι καρκίνωμα, τὸ ὁποῖον εἶχεν εἰς τὸ στῆθος καὶ τῆς ἔτρωγε τὰς πέριξ αὐτοῦ σάρκας. Μὴ δυναμένη λοιπὸν νὰ εὕρῃ οὐδόλως θεραπείαν ἡ τάλαινα, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν πόλιν διὰ νυκτὸς καὶ φθάνουσα εἰς τὴν Σελεύκειαν, εἰσῆλθεν εἰς πλοῖον καὶ ἔπλευσεν εἰς τὰς Αἰγὰς μετὰ πίστεως καὶ προσπίπτουσα εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου μετὰ δακρύων ἐδέετο νὰ τὴν λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν ἀφόρητον ἐκείνην ἀσθένειαν ἢ κἂν νὰ ἀποθάνῃ τὸ συντομώτερον, νὰ μὴ ἔχῃ τοιαύτην ὀδύνην ἡ τάλαινα.