Τῇ ΚΑ’ (21ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Ἱερομαρτύρων ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Ἐπισκόπου, ΠΡΟΚΟΥΛΟΥ, ΣΩΣΣΟΥ καὶ ΦΑΥΣΤΟΥ Διακόνων, ΔΙΣΙΔΕΡΙΟΥ Ἀναγνώστου, ΑΚΟΥΤΙΟΥ καὶ ΕΥΤΥΧΙΟΥ.
Εἰς τὸν Ἰανουάριον·
Τὸν Ἰανουάριον ἄνδρα γεννάδαν,
Ἀπρίλιος μὴν εἶδεν ἐκτετμημένον.
Εἰς τὸν Πρόκουλον, Σῶσσον καὶ Φαῦστον·
Σὺν τῷ Προκούλῳ Σῶσσον ἀλλὰ καὶ Φαῦστον,
Πρὸ κουλεοῦ κύψαντας ἔκτεινε ξίφος.
Εἰς τὸν Ἀκούτιον καὶ Εὐτύχιον·
Φωνῆς ἀκουτίσθητι τῆς Ἀκουτίου,
Λέγοντος, Εὐτύχιε, συντμήθητί μοι.
Ἰανουαρίοιο κάρην τάμον εἰκάδι πρώτῃ.
Τὰ κατὰ τοὺς Ἁγίους τούτους ἐκτίθενται πλατύτερον εἰς τὸ ἐν συνεχείᾳ τοῦ παρόντος παρατιθέμενον λόγον εἰς τὸν Ἅγιον Ἰανουάριον, ὅστις μετὰ τῆς Ἀκολουθίας ἐξεδόθη τύποις εἰς ἰδιαίτερον τεῦχος τῷ 1776 ἐν Βενετίᾳ, ἐξ οὗ παραληφθεὶς παρατίθεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν. Τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰανουαρίου μετεκομίσθη ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἰς Νεάπολιν τῆς Ἰταλίας, ὅπου καὶ φυλάσσεται μέχρι σήμερον. Ἡ γραφὴ τῶν ὀνομάτων τῶν Ἁγίων τούτων ποικίλλει εἰς τοὺς Κώδικας. Οὕτω ὁ Ἰανουάριος γράφεται καὶ Ἰαννουάριος, ὁ Πρόκουλος γράφεται καὶ Πρόκλος, ὁ Σῶσσος γράφεται καὶ Σόσσος, ὁ Δισιδέριος γράφεται καὶ Δησιδέριος (λατινιστὶ γράφεται Desiderius, ὅπερ σημαίνει Ἔρασμος ἢ Ἐράσμιος) καὶ ὁ Ἀκούτιος γράφεται καὶ Ἀκούστιος (τοῦτον ὁ Ὑμνογράφος πατὴρ Γεράσιμος ὀνομάζει εἰς τὸ Ἀπολυτίκιον Ἀκουτίωνα).
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ἢ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑΣ τῆς βασιλίσσης καὶ τῶν θεραπόντων αὐτῆς ΑΠΟΛΛΩ, ΙΣΑΑΚΙΟΥ καὶ ΚΟΔΡΑΤΟΥ.
Εἰς τὴν Ἀλεξάνδραν·
ᾜδει μενούσης πρόξενον λαμπηδόνος,
Τὴν ἐν ζόφῳ κάθειρξιν ἡ Ἀλεξάνδρα.
Εἰς τὸν Ἀπολλὼ καὶ Ἰσαάκιον·
Λιμαγχόνην οἴσαντες ἀθληταὶ δύω,
Ψυχοκτόνον φεύγουσι δαιμοναγχόνην.
Εἰς τὸν Κοδρᾶτον·
Ζωμοὺς χύτρας σῆς τοὺς ἱδρῶτας, Κοδρᾶτε,
Ἅλατι, τμηθείς, αἱμάτων παραρτύεις [1].
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Μαξιμιανὸς οὐχ ὁ παμφάγος λύκος,
Ἀλλ’ ὁ τροφεὺς τέθνηκε τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν οὗτος Μαξιμιανὸς ἔν τισι χειρογράφοις, τὸ πρωτοτυπωθέντι Συναξαριστῇ Μαξίμου τοῦ Μαργουνίου καὶ παλαιοῖς τισι τετυπωμένοις Μηναίοις καλεῖται Μάξιμος. Πρόκειται ὅμως περὶ συγχύσεως. Ὁ Πατριάρχης Μάξιμος ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιζʹ (17ην) Νοεμβρίου μετὰ τοῦ ἐπίσης Πατριάχου Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Γενναδίου (βλέπε σχετικῶς ἐν τόμῳ ΙΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, ἀσχοληθεὶς μὲ τὸ θέμα, κατέληξεν εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ Μαξιμιανοῦ, διὸ καὶ ἐπέφερε τὴν σχετικὴν διόρθωσιν, ἥτις ἔκτοτε ἐτηρήθη ὑπὸ πάντων τῶν μεταγενεστέρων. Μαξιμιανὸν ὀνομάζει αὐτὸν καὶ ὁ Μελέτιος (Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τόμ. βʹ σελ. 22). Ὁ Λεοντουπόλεως Σωφρόνιος («Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» σελ. 290), ἐρειδόμενος ἐπὶ ἀρχαίων Κωδίκων, τοὺς ὁποίους ἀναφέρει (Πατμιακὸς Κώδιξ 266, Παρισινὸς 1573 φ. 247 καὶ ἄλλους) διατυπώνει τὴν ἄποψιν, ὅτι ὁ αὐτὸς Μαξιμιανὸς ἔφερε καὶ τὸ ὄνομα Μάξιμος, ἐξ οὗ καὶ προῆλθεν ἡ σύγχυσις. Τὴν ἐκλογὴν τοῦ θείου Μαξιμιανοῦ ὡς Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρει καὶ ἡ Ἁγία Γʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἰς τὸ τρίτον μέρος τῶν πρακτικῶν της. Μαξιμιανὸν ὀνομάζει τὸν Ἅγιον τοῦτον καὶ ὁ Κώδιξ 53, τοῦ ΙΕʹ αἰῶνος τῆς Μονῆς Βλατέων. Τὸν Μαξιμιανὸν ἀπελθόντα εἰς Κύριον διεδέχθη ὁ μαθητὴς τοῦ θείου Χρυσοστόμου Πρόκλος (434-446). Περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Μαξιμιανοῦ ὁ Ἐφραίμιος εἰς τὸ χρονικὸν αὐτοῦ (στ. 9703) γράφει· «Μαξιμιανὸς Ὀρθοδοξίας βάσις».
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ τοῦ Σιναΐτου.
Ἀναστάσιος ἐν Σινᾷ Μωσῆς νέος,
Καὶ πρὶν τελευτῆς τὸν Θεὸν βλέπειν ἔχει.
Ὅπως καὶ ἐν ταῖς σημειώσεσι τῶν σελίδων 384-387 ἀναφέρομεν, ὁ Ὅσιος οὗτος Πατὴρ ἡμῶν Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης συγχέεται ὑπὸ πολλῶν μετὰ καὶ ἄλλων συνωνύμων του Ἁγίων Σιναϊτικῆς προελεύσεως καὶ δὴ μετὰ τῶν πατριαρχευσάντων τῆς Ἀντιοχείας Ἀναστασίου Αʹ (559-570 καὶ 593-599) καὶ Ἀναστασίου Βʹ (599-609) τῶν Σιναϊτῶν, μετὰ τῶν ὁποίων καὶ ταυτίζεται. Ἡ ταύτησις ὅμως αὕτη, ὅπως ἐπαρκῶς ἐν ταῖς προρρηθείσαις σημειώσεσιν ἐπεξηγοῦμεν, δὲν εὐσταθεῖ. Ὁ Ὅσιος οὗτος Ἀναστάσιος, ὅστις ὑπῆρξε μεταγενέστερος τῶν δύο ἐκείνων συνωνύμων Πατριαρχῶν, ἀκμάσας κατὰ τὸ βʹ ἥμισυ τοῦ Ζʹ αἰῶνος, εἶναι βέβαιον, ὅτι δὲν ἔγινεν Ἐπίσκοπος. Πιθανολογεῖται μόνον ὅτι ἔγινεν Ἡγούμενος τοῦ Σινᾶ, χωρὶς ὅμως καὶ τοῦτο νὰ εἶναι ἐξηκριβωμένον. Λεπτομέρειαι ἀπὸ τὴν ζωήν του δὲν εἶναι γνωσταί, οὔτε καὶ ὁ ἀκριβὴς χρόνος τῆς ζωῆς του, πάντως εἶναι σύγχρονος καὶ ὀλίγον νεώτερος τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ (580-662) τοῦ ἑορταζομένου κατὰ τὴν καʹ (21ην) Ἰανουαρίου (βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Αʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»), ὅπως τοῦτο ἀπορρέει ἐκ τῶν ἐξηκριβωμένων συγγραμμάτων του, ἅπερ καὶ ἀκολουθοῦν εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ὁσίου Μαξίμου. Τοῦτο μάλιστα δύναται νὰ θεωρηθῇ καὶ ἀσφαλὲς κριτήριον προσδιορισμοῦ τῶν ἀνηκόντων εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον συγγραμμάτων, δεδομένου ὅτι ἅπαντα τὰ ἐπ’ ὀνόματι Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου γνωστὰ συγγράμματα δὲν ἀνήκουσιν εἰς τὸν αὐτὸν Ἀναστάσιον, καθότι, ὡς ἀνωτέρω ἀναφέρομεν, τρεῖς ὑπῆρξαν Ἀναστάσιοι Σιναΐται, οἵτινες κατέλιπον σπουδαῖα συγγράμματα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἐκ τούτων εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον Ἀναστάσιον ἀνήκουσιν ἐξηκριβωμένως τὰ ἑξῆς: 1) «Ὁδηγός», ἐκδοθὲν ἐν Βενετίᾳ. Τοῦτο στρέφεται κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν, καταδεικνύεται δὲ ἐξ αὐτοῦ ἡ πεῖρα τὴν ὁποίαν ἀπέκτησεν ὁ Ὅσιος ἐκ τῶν ἀνὰ τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Συρίαν περιοδειῶν του. 2) «Ἐρωτήσεις καὶ ἀποκρίσεις περὶ διαφόρων κεφαλαίων ἐκ διαφόρων προσώπων». 3) «Θεωρίαι ἀναγωγικαὶ εἰς τὴν ἑξαήμερον». 4) «Περὶ τοῦ κατ’ Εἰκόνα» (κατὰ τῶν Μονοθελητῶν). 5) «Δογματικὸν ἀνθολόγιον». 6) «Περὶ βλασφημίας» καὶ 7) «Λόγοι καὶ χρήσεις διάφοροι». 8) «Τόμος δογματικὸς» (ἀπολεσθέν). 9) «Τόμος Ἀπολογητικὸς» (ἀπολεσθέν). 10) «Σύνταγμα κατὰ Νεστορίου» (ἀπολεσθέν).
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ἀπαρνηθεὶς τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ ἐπ’ ὤμων ἀναλαβών, κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου (Ματθ. ιϛ’ 24, Μάρκ. η’ 34, Λουκ. θ’ 23), ἠκολούθησε προθύμως τὸν Χριστὸν καρεὶς Μοναχός. Γενόμενος δὲ ἐραστὴς τῶν μεγαλυτέρων ἀγώνων τῆς ἀρετῆς, μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ἀφ’ οὗ προσεκύνησε τοὺς Ἁγίους καὶ σεβασμίους Τόπους ἐπορεύθη εἰς τὸ Σίναιον Ὄρος. Εὑρὼν δὲ ἐκεῖ Μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διέτριβον ἐν ἀσκητικῇ πολιτείᾳ ἔμεινε μετ’ ἐκείνων ὑποτασσόμενος καὶ ὑπηρετῶν αὐτούς. Ὅθεν ἐπειδὴ ἐγένετο πολὺ ταπεινόφρων, ἔλαβε παρὰ Θεοῦ δωρεὰς γνώσεως καὶ σοφίας πολλῆς, διὰ τῆς ὁποίας συνέγραψε Βίους Ἁγίων Πατέρων καὶ συνέθεσε ψυχωφελεῖς λόγους. Φθάσας δὲ εἰς βαθύτατον γῆρας πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.
✥ Τῇ ΚΒ’ (22ᾳ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΘΕΟΔΩΡΟΥ τοῦ Συκεώτου Ἐπισκόπου Ἀναστασιουπόλεως.
Καὶ Θεοδώρῳ καὶ νεκρῷ Θεοδώρου
Τὸ θαυματουργεῖν δῶρον ἐκ Θεοῦ μέγα.
Εἰκάδι δευτερίῃ Συκεώτην τύμβος ἔκρυψεν.
Τὸν Βίον τοῦ Ὁσίου τούτου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Συκεώτου συνέγραψεν ὁ μαθητὴς αὐτοῦ Γεώργιος, ὅστις ἀναφέρων τὰ κατ’ αὐτὸν ἐν τῷ αὐτῷ τοῦ Ἁγίου Βίῳ οὕτως αὐτοβιογραφεῖται· «Ταῦτα δὲ πάντα (τὰ τοῦ βίου καὶ τῆς ἀσκήσεως τοῦ Ὁσίου) ἐγὼ ἐξεθέμην ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος αὐτοῦ δοῦλος Ἐλεύσιος, ὁ καὶ Γεώργιος ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου ἐπονομασθείς, ὃς οὐκ ἄμοιρος τῶν αὐτοῦ εὐεργετιῶν γέγονα, ἀλλὰ καὶ μειζόνως μετέσχον τούτων. Τῶν γὰρ ἐμῶν γονέων ἐκ τοῦ χωρίου Ἀδιγερμαρῶν ὁρμωμένων, ἱκανοὺς χρόνους ζησάντων ἀλλήλοις καὶ παιδοποιΐας ἐστερημένων, ἐλθόντων πρὸς τὸν Ἅγιον καὶ εὐχῶν παρ’ αὐτοῦ λαβόντων καὶ τὰς ζώνας εὐλογηθέντων, διὰ τῆς εὐχῆς αὐτοῦ συλληφθεὶς ἐτέχθην· καὶ νήπιος προσενεχθεὶς αὐτῷ, ἐν τῇ ἁγίᾳ Μονῇ αὐτοῦ ἀνετράφην καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἡγουμένου ἐδιδάχθην τὰ πρὸς τὴν χρείαν γράμματα, τὴν ὑπὲρ ἐμοῦ ἀντεισαγωγὴν τῶν ἐμῶν γονέων ἕτερον υἱὸν εἰληφότων, διὰ τῆς εὐχῆς τοῦ Ἁγίου, ὃν τῆς αὐτοῦ ἐπωνυμίας ἠξίωσαν. Ἐμαθητεύθην δὲ τῷ Ἁγίῳ καὶ θεράποντι τοῦ Χριστοῦ τούτῳ, ἰδοὺ δωδέκατον ἔτος, ἐν οἷς ἠξιώθην καὶ πολλῶν θαυμάτων αὐτοῦ αὐτόπτης γενέσθαι. Τὰ ἐν τοῖς πρώτοις αὐτοῦ καὶ μέσοις χρόνοις γεγονότα, φιλοπονήσας ἔμαθον παρὰ τῶν κατ’ ἐκείνους τοὺς καιροὺς αὐτῷ διακονησάντων καὶ αὐτοπτῶν γεγονότων καὶ ἑτέρων τῶν τῇ πείρᾳ τὴν ἴασιν δεξαμένων, ἐξ ὧν τὰ μὲν ἔλαβον, τὰ δὲ ὄκνῳ παρέδραμον διὰ τὴν ἐμαυτοῦ μικροψυχίαν ἐκθέμενος ἐκ τῶν πολλῶν ὀλίγα. Εἰ γάρ τις ἅπαντα ἱστορῆσαι θελήσοι, οὐδ’ αὐτὸν οἶμαι τὸν συγγραφέα ἐπαρκέσαι πρὸς τὴν ἐξήγησιν, ἀλλ’ ἐπιλείψει αὐτῷ ὁ χρόνος διηγουμένῳ».
Διὰ τοῦ συγγράμματός του τούτου ὁ ἐν λόγῳ Γεώργιος ἀναδεικνύεται σπουδαῖος βιογράφος, πολλῶν ἐπαίνων καὶ εὐγνωμοσύνης παρὰ τῶν ἐπιγενομένων ἄξιος ὄχι μόνον διότι διέσωσε διὰ τούτου τόσον πολυτίμους πληροφορίας περὶ τῆς ἁγίας ζωῆς τοῦ μακαρίου Θεοδώρου, ἀλλὰ καὶ διότι παρέχει συγχρόνως δι’ αὐτοῦ πληθώραν πάσης φύσεως εἰδήσεων σχετικῶν μὲ τὴν ζωήν, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους, ἔτι δὲ καὶ πλείστας ἄλλας γεωγραφικὰς καὶ ἱστορικὰς εἰδήσεις, ὧν ἡ γνησιότης καὶ ἡ ἀκρίβεια ἀποδεικνυομένη ἐκ τῶν πραγμάτων ἀναβιβάζει εἰς περίοπτον ὕψος τὴν ἀξίαν τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου. Τοῦτο ἀνακαλύψας κατὰ τὰς ἐν ταῖς Βιβλιοθήκαις τῆς Βενετίας ἀναδιφήσεις του ὁ διδάκτωρ τῆς Φιλολογίας, Ἱεροδιάκονος τότε, Ἰωάννης Θεοφίλου, καὶ δεόντως ἐκτιμήσας τὴν ἀξίαν αὐτοῦ, ἐξέδωκε τύποις συμπεριλαβὼν αὐτὸ εἰς τὸ βιβλίον του «Μνημεῖα Ἁγιολογικά», ἐκδοθὲν ἐν Βενετίᾳ κατὰ τὸ ἔτος 1884 ἐκ τῶν τυπογραφείων τοῦ Φοίνικος. Ὁ ἐκδότης παρέδωκεν αὐτούσιον καὶ ἐν ὅλῃ του τῇ ἐκτάσει τὸ περιεχόμενον τοῦ κειμένου, ὡς εὗρε τοῦτο εἰς τὴν Βιβλιοθήκην τῆς Βενετίας, ἑτέρα ὅμως ἔρευνα διεξαχθεῖσα ἐσχάτως ἐν τῇ Βιβλιοθήκῃ τῆς Πάτμου ἔφερεν εἰς φῶς τὸν αὐτὸν Βίον ἔτι ἐκτενέστερον περιλαμβανόμενον εἰς τὸν ὑπ’ ἀριθμὸν 254 Κώδικα.
Παρὰ τὴν μεγάλην ἀναμφισβητήτως ἀξίαν τοῦ διὰ τῶν ὡς ἄνω Κωδίκων καὶ ἐκδόσεων παραδιδομένου πλατυτέρου Βίου τοῦ Ἁγίου δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ συμπεριληφθῇ οὗτος ὡς ἔχει ἐνταῦθα διά τε τὸ μῆκος αὐτοῦ καὶ τὸ δυσνόητον τῆς φράσεως, διὸ καὶ ἐπιτομὴν τούτου ποιήσαντες καὶ γλωσσικῶς διασκευάσαντες ἐπὶ τὸ ἁπλούστερον, ἵνα καὶ εὐληπτότερος καθίσταται καὶ ἀκόπως ἀναγινώσκεται καὶ κατ’ ἀκολουθίαν ἔτι πλουσιωτέραν τὴν ὠφέλειαν παρέχῃ, παραθέτομεν ἐνταῦθα. Ἐγκώμιον εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον Θεόδωρον λίαν ἐκτεταμένον ἐποίησεν ὁ Μοναχὸς καὶ Σκευοφύλαξ Νικηφόρος, ὅπερ ἐξεδόθη τύποις ὑπὸ C. Kirch ἐν Analecta Bollandiana, XX (1901), σ. 252-272. Τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ὁσίου συνέθεσεν ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος, εὕρηται δὲ αὕτη εἰς τοὺς Κώδικας Λαυρεωτικὸν Θʹ 87 καὶ Παρισινὸν 1564 φ 47 β. Ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγίου τούτου ἐλλιπῆ ἐξέδωκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος Παπαδόπουλος-Κεραμεὺς ἐν τῇ «Ἐκκλησιαστικῇ Ἀληθείᾳ» ἔτος Κʹ (1890) σελ. 391-395.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ Ἐπίσκοπος Ἀναστασιουπόλεως, ἐγεννήθη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ Α’ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη φκζ’-φξε’ (527-565) εἰς χωρίον τῆς Γαλατίας Συκεοὶ καλούμενον, ἐξ οὗ καὶ Συκεώτης ἀπεκλήθη. Γονεῖς του ὑπῆρξαν ὁ βασιλικὸς ἀποκρισάριος Κοσμᾶς καὶ πόρνη τις γυνὴ ὀνόματι Μαρία. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι ὁ μακάριος οὗτος ἀνὴρ ὑπῆρξε νόθος υἱὸς τοιούτων γονέων, αὐτος ἀνῆλθεν εἰς τὴν ἀνωτάτην βαθμίδα τῆς ἀρετῆς καὶ ἠξιώθη ὄχι μόνον νὰ γίνῃ Ἐπίσκοπος καὶ νὰ διαπρέψῃ εἰς τὸν ἔντιμον βίον, ἀλλὰ καὶ νὰ καταταγῇ μετὰ τῶν Ἁγίων διὰ τὰς πολλὰς αὐτοῦ ἀρετάς τε καὶ χάριτας. Ἀκούσατε ὅμως τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ, ἵνα πολλὴν τὴν ὠφέλειαν λάβητε.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Τὸ ἴδιον τοῦτο δίστιχον εὑρίσκεται παρὰ τοῖς Μηναίοις καὶ εἰς τὸν κατὰ τὴν ζʹ (7ην) τοῦ Μαΐου ἑορταζόμενον συνώνυμον τούτου Ἅγιον Κοδρᾶτον καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ. Σημαίνει δὲ τὸ δίστιχον τοῦτο ὅτι τοὺς ζωμοὺς τῆς ἰδικῆς σου χύτρας, ἤτοι τοὺς ἱδρῶτας τῆς σαρκός σου, τοὺς ἤρτυσας μὲ τὸ ἅλας τῶν αἱμάτων σου καὶ οὕτω προσεφέρθης εἰς τὸν Θεόν.
