ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου Β’ τοῦ βασιλέως τοῦ καλουμένου Μικροῦ, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη υη’-υν’ (408-450), κατήγετο δὲ ἐκ τῆς παλαιᾶς Ρώμης, ἐξ ἧς καὶ μετέβη εἰς Κωνσταντινούπολιν. Ἐκεῖ λοιπὸν διαλάμπων διὰ πλείστων ἀρετῶν καὶ αὐστηροῦ βίου καὶ γνωσθέντος ὅτι ἦτο ἀρκούντως εὐφυὴς καὶ πολυμαθής, ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Σισινίου, τοῦ τότε πατριαρχεύοντος (426-427).
Μετὰ δὲ τὸν θάνατον τοῦ Σισινίου ἀνελθόντος εἰς τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου (428-431) καὶ ἐκδηλώσαντος τὰς αἱρετικὰς αὐτοῦ δοξασίας, ὁ θεῖος Μαξιμιανὸς ἀντέδρασε κατὰ τοῦ Νεστορίου. Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ Νεστόριος ἐξωρίσθη, ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ ἁγιώτατος οὗτος Μαξιμιανὸς διὰ τῆς ψήφου τοῦ βασιλέως καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ.
Ἐπὶ δὲ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου τούτου Πατρὸς ὡς Πατριάρχου ἡ Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶχεν εἰρήνην. Καλῶς λοιπὸν ποιμάνας τὸ ποίμνιόν του ἐπὶ δύο ἔτη καὶ μῆνας πέντε (431-434) καὶ τὴν Ἐκκλησίαν διαφυλάξας ἀνενόχλητον ἀπὸ παντὸς σκανδάλου καὶ ταραχῆς τῶν αἱρέσεων, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τοῖς Ἁγίοις Ἀποστόλοις.