Τὸ πρωτότυπον τοῦ λόγου τούτου παρελήφθη ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας, ἔκδοσις Migne, τόμ. 89ος, στ. 1077-1116, παραθέτομεν δὲ τοῦτον ἁπλουστευμένον κατ’ ἐλευθέραν μετάφρασιν. Ἐπειδὴ δὲ καὶ ὁ λόγος οὗτος ἱκανῶς περὶ τῆς Μελλούσης Κρίσεως πραγματεύεται, οὗ ἕνεκεν καὶ ἡ κατὰ τὴν παροῦσαν ἑβδομάδα ἐπ’ Ἐκκλησίας ἀνάγνωσις αὐτοῦ ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων διατέτακται, διὰ τοῦτο καλὸν ἐκρίναμεν, ἵνα καὶ ἐν τούτῳ παραθέσωμεν ἑτέραν σκηνὴν ἐκ τῶν τοιχογραφιῶν τῆς Δευτέρας Παρουσίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους, περὶ ἧς ἐπαρκῶς ὡμιλήσαμεν ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελίδος 82. Ἐν τῇ παραστάσει ταύτῃ ἀποδίδεται ὁλόκληρος ἡ ἐν τῷ ζʹ κεφαλαίῳ τῆς Ἀποκαλύψεως περιγραφομένη σκηνὴ ἔχουσα οὕτω:

«Καὶ μετὰ τοῦτο εἶδον τέσσαρας ἀγγέλους ἑστῶτας ἐπὶ τὰς τέσσαρας γωνίας τῆς γῆς, κρατοῦντας τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τῆς γῆς, ἵνα μὴ πνέῃ ἄνεμος ἐπὶ τῆς γῆς μήτε ἐπὶ τῆς θαλάσσης μήτε ἐπὶ πᾶν δένδρον. Καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἀναβαίνοντα ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου, ἔχοντα σφραγῖδα Θεοῦ ζῶντος, καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ τοῖς τέσσαρσιν ἀγγέλοις, οἷς ἐδόθη αὐτοῖς ἀδικῆσαι τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, λέγων· μὴ ἀδικήσητε τὴν γῆν μήτε τὴν θάλασσαν μήτε τὰ δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν… Μετὰ  ταῦτα εἶδον, καὶ ἰδοὺ ὄχλος πολύς, ὃν ἀριθμῆσαι αὐτὸν οὐδεὶς ἐδύνατο, ἐκ παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου καὶ ἐνώπιον τοῦ Ἀρνίου, περιβεβλημένους στολὰς λευκάς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν καὶ κράζουσι φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ Ἀρνίῳ. Καὶ πάντες οἱ  ἄγγελοι εἱστήκεισαν κύκλῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν τεσσάρων ζῴων, καὶ ἔπεσαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου ἐπὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν, καὶ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ λέγοντες· Ἀμήν· ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. Καὶ ἀπεκρίθη εἷς ἐκ τῶν πρεσβυτέρων λέγων μοι· οὗτοι οἱ περιβεβλημένοι τὰς στολὰς τὰς λευκάς, τίνες εἰσὶ καὶ πόθεν ἦλθον; καὶ εἴρηκα αὐτῷ· Κύριέ μου, σὺ οἶδας. Καὶ εἶπέ μοι· οὗτοί εἰσιν οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, καὶ ἔπλυναν τὰς στολὰς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτὰς ἐν τῷ αἵματι τοῦ Ἀρνίου. Διὰ τοῦτό εἰσιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, καὶ λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ· καὶ ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ’ αὐτούς· οὐ πεινάσουσιν ἔτι οὐδὲ διψήσουσιν ἔτι, οὐδ’ οὐ μὴ πέσῃ ἐπ’ αὐτοὺς ὁ ἥλιος οὐδὲ πᾶν καῦμα, ὅτι τὸ Ἀρνίον τὸ ἀνὰ μέσον τοῦ θρόνου ποιμαίνει αὐτούς, καὶ ὁδηγήσει αὐτοὺς ἐπὶ ζωῆς πηγὰς ὑδάτων, καὶ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Ἀποκ. ζʹ 1-17).

Ἐν ἐπικεφαλίδι τῆς τοιχογραφίας ταύτης ἀναγράφεται τὸ χωρίον τῆς Ἀποκαλύψεως· «Καὶ μετὰ τοῦτο εἶδον τέσσαρας Ἀγγέλους…» (ζʹ1-2). Κάτωθεν τῆς ἐπιγραφῆς εἰκονίζεται ὁ ἀναβαίνων ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου Ἄγγελος, ὁ ἔχων σφραγῖδα Θεοῦ ζῶντος, κράζων πρὸς τοὺς τέσσαρας Ἀγγέλους, εἰς τοὺς ὁποίους ἐδόθη ἡ ἐξουσία νὰ ἀδικήσουν τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, νὰ μὴ τὰς ἀδικήσουν ἄχρις οὗ σφραγίσωσι τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ οἱ τέσσαρες ἄνεμοι. Εἰς τὸ μέσον τὸ πλῆθος τῶν ἐκλεκτῶν περιβεβλημένων στολὰς λευκάς. Κάτω οἱ Ἄγγελοι σφραγίζουν τοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ ἀκολουθοῦν ὅσα ἀνωτέρω ἀναγράφονται.