ΠΑΡΑΙΝΕΣΙΣ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περιέχει εἰς τὸν ἕκτον Ψαλμὸν ὡς πρέπουσαν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπόθεσιν τῆς ἀρχῆς τῶν Νηστειῶν τὴν διδασκαλίαν περὶ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας. Διὰ τοῦ Ψαλμοῦ δηλαδὴ αὐτοῦ διδασκόμεθα κατὰ ποῖον τρόπον θὰ ἐξιλεώσωμεν τὸν Θεόν, διότι περιέχει τὴν πραγματικῶς ἀληθινὴν ταπείνωσιν τῶν μετανοούντων· τὴν ἐξομολόγησιν· τὰ δάκρυα· τὸ πένθος· τὴν ἐπιστροφήν· τὸν στεναγμόν· τὴν ταραχὴν τῆς συνειδήσεως· τὴν ἀσθένειαν· τὴν συντριβὴν ἀπὸ ἀναρίθμητα παραπτώματα· τὴν σωτηρίαν ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ· τὴν συναίσθησιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἡ ὁποία πολλάκις μᾶς ἔρχεται ὅταν εὑρισκώμεθα εἰς τὴν κλίνην, καὶ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία γίνεται διὰ τῆς συναισθήσεως ταύτης καὶ διὰ τῶν δακρύων. Διδασκόμεθα ἀκόμη ὄχι μόνον ὅτι ταῦτα (τὰ δάκρυα) εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀπόδειξις τῆς μετανοίας, ἀλλὰ καὶ ὅτι ταῦτα γίνονται ἡ αἰτία ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τῆς τελείας συγχωρήσεως καὶ τῆς πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς ἐπιτιμήσεως καὶ τῆς δυνάμεως τῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ εὐχῆς, καὶ τῆς καταισχύνης ἡ ὁποία προξενεῖται εἰς τοὺς δαίμονας ἐξ αὐτῆς καὶ τῆς ἀναπλάσεως καὶ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἐπαλαιώθη μέσα εἰς τὴν ἁμαρτίαν.

Ἡ ἐπιγραφὴ τοῦ ἕκτου Ψαλμοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ· ὑπὲρ τῆς ὀγδόης». Ὀγδόην ἀσφαλῶς ὀνομάζει ἡ Γραφὴ τὴν ζωὴν καὶ διαγωγὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, τὴν μετὰ τὴν ἑβδόμην τοῦ παρόντος αἰῶνος, τὴν ὁποίαν προεμήνυσε καὶ ἡ ὀκταήμερος Περιτομὴ τοῦ Κυρίου. Περὶ τῆς ὀγδόης μᾶς συμβουλεύει καὶ ὁ σοφὸς Σολομὼν λέγων· «δὸς μερίδα τοῖς ἑπτά, καί γε τοῖς ὀκτώ» (Ἐκκλ. ια’ 2) ὡς ἐὰν θέλῃ νὰ εἴπῃ: φρόντισον εἰς τὴν ζωὴν ταύτην τῶν ἑπτὰ χιλιετηρίδων νὰ ἐξασφαλίσῃς μερίδα ἀγαθὴν εἰς τὴν μέλλουσαν καὶ αἰώνιον ζωήν. Ἀλλ’ ἂς ἀναλύσωμεν τώρα τὸ προοίμιον τοῦ Ψαλμοῦ τούτου. «Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με». Μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ νοός του ὁ Προφήτης, ὡς γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος εὑρισκόμενος ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου Δικαστηρίου, καὶ ἐγγίζων αὐτοὺς τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, καὶ ὅπως ὁ στερούμενος παρρησίας, ὁ κατηφής, ὁ μὴ ἔχων πρόσωπον νὰ ἐμφανισθῇ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ μὴ δυνάμενος νὰ προβάλῃ καμμίαν δικαιολογίαν διὰ τὰ ἁμαρτήματά του, τίποτε τὸ σπουδαῖον δὲν τολμᾷ νὰ ζητήσῃ παρὰ τοῦ Δικαστοῦ, παρὰ μόνον τοῦτο, λέγων· «Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με».