ὡς υἱόν σου μὲ ἐνηγκαλίσθης καὶ μὲ ἐφίλησες, μὲ ἐκάλεσες πλησίον Σου ὡς νήπιον, ἀφοῦ ἤνοιξας τὰς ἀγκάλας σου καὶ ὅταν ἔπεσα, μοῦ εἶπες· «Σήκω ἐπάνω, μὴ φοβῆσαι· σήκω ἐπάνω καὶ στάσου πάλιν· μὴ φοβεῖσαι, δὲν πρόκειται νὰ σὲ τιμωρήσω· δὲν σὲ ἀποστρέφομαι· δὲν σὲ ὀνειδίζω· δὲν ἀηδιάζω τὸ πλάσμα μου· δὲν πετῶ μακρὰν ὡς ἄχρηστον τὸ δημιούργημα τῶν χειρῶν μου, δὲν σκληρύνω τὰ σπλάγχνα μου διὰ τὸ τέκνον μου· διότι δὲν μοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ αἰσθανθῶ μῖσος διὰ τὸν ἄνθρωπον, τὸν ὁποῖον ἔπλασα μὲ τὰς ἰδικάς μου χεῖρας· τὸν ὁποῖον ἔκτισα, τοῦ ὁποίου ἔλαβον τὴν μορφήν, χάριν τοῦ ὁποίου ἐγὼ ὁ Θεὸς ἐταπεινώθην, πρὸς χάριν τοῦ ὁποίου ἔχυσα τὸ αἷμα μου· πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποστραφῶ ἐγὼ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐπιστρέφει πρὸς ἐμὲ καὶ προσπίπτει ἐνώπιόν μου;».
Διὰ τοῦτο λοιπόν, Δέσποτα, ἐπειδὴ ἡ ἄβυσσος τῆς φιλανθρωπίας Σου εἶναι ἀχώριστος ἀπὸ Σὲ καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς θείας φύσεώς Σου συνυπάρχει πάντοτε μετὰ Σοῦ, καὶ ἡ μακροθυμία σου εἶναι πέλαγος ἀπέραντον, «μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με», ἀλλὰ καὶ πάλιν καὶ πολλάκις δεῖξον τὴν μακροθυμίαν σου πρὸς ἐμέ· μὴ σπεύσῃς νὰ μὲ θερίσῃς ἀπὸ τὴν ζωὴν προώρως, καὶ μὴ βιασθῇς νὰ μὲ ἀποκόψῃς, ὅπως τὴν ἄκαρπον συκῆν· ἀλλ’ ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος, Δέσποτα, ἄφησέ με μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ δι’ αὐτὸ τὸ ἔτος μήπως μετανοήσω· καὶ μὴ ἀδιαφορήσῃς δι’ ἐμέ, βλέπων τὴν ἰδικήν μου ἀδιαφορίαν καὶ ραθυμίαν.
Μὴ μὲ ἁρπάσῃς, Κύριε, ἐνῷ ἀκόμη εἶμαι ἀνέτοιμος· μὴ μὲ πάρῃς, ἐνῷ δὲν ἤναψα ἀκόμη τὴν λαμπάδα μου· μὴ μὲ παραλάβῃς, διότι ἀκόμη δὲν ἔχω ἔνδυμα γάμου· μὴ παρουσιάσῃς ἐμπρὸς εἰς τὸ βῆμα σου τὴν ψυχήν μου γυμνὴν καὶ τὴν διασύρῃς· μὴ μὲ παραλάβῃς χωρὶς νὰ ἔχω τίποτε τὸ καλὸν νὰ παρουσιάσω μέχρις αὐτῆς τῆς στιγμῆς, ἀλλὰ φανοῦ μακρόθυμος· περίμενε ἀκόμη· δεῖξον τὴν φιλανθρωπίαν σου· φανοῦ συμπαθὴς καὶ πρὸς ἐμὲ τὸν πτωχόν· τὸν γυμνόν τὸν ράθυμον· τὸν ἀξιολύπητον τὸν ἄπορον τὸν πόρνον τὸν ἀνελεήμονα· τὸν ρυπαρόν· τὸν ἄσωτον· τὸν ἀχάριστον· τὸν ἄσπλαγχνον· τὸν βλάσφημον· τὸν βεβλαμμένον· τὸν βυθισμένον εἰς τὴν ἁμαρτίαν· τὸν μὴ ἔχοντα πρόσωπον νὰ ἐμφανισθῇ ἐνώπιόν Σου· τὸν μὴ ἔχοντα παρρησίαν πρὸς Σέ· τὸν μὴ ἔχοντα τὶ νὰ ἀπολογηθῇ· τὸν ἀνάξιον πάσης φιλανθρωπίας· τὸν ἀνάξιον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς· τὸν ἄξιον πάσης τιμωρίας καὶ πάσης κολάσεως καὶ τῆς γεέννης τοῦ πυρός· ἀλλά, «Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με».