ΣΥΝΗΘΕΣ ἐστι τοῖς ἀνθρώποις, ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων, τὸ ἐπαινεῖν καὶ ἐγκωμιάζειν τοὺς ἐπὶ διαφόροις ἄθλοις ἢ ἀρετῇ διακριθέντας, μάλιστα ὅταν πρόκειται περὶ πατέρων καὶ προγόνων ἐν γένει. Καὶ τοῦτο μὲν αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ ἔργον ἀρετῆς καὶ ὀφειλομένης εὐγνωμοσύνης εἶναι καὶ μεγάλως τιμᾷ τοὺς ἐπαινοῦντας, οὐχ ἧττον ὅμως ὠφελεῖ καὶ τοὺς ἀκροωμένους τοὺς ἐπαίνους, διότι παρακινεῖ αὐτοὺς πρὸς μίμησιν τῶν ἐπαινουμένων. Τὴν συνήθειαν ταύτην εὑρίσκομεν παρὰ πᾶσι τοῖς λαοῖς διὰ τοὺς μεταξὺ αὐτῶν διαπρέψαντας καὶ βιβλία πολλὰ ἐγράφησαν ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος, γράφονται καὶ θὰ γράφωνται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, ἀφορῶντα εἰς πρόσωπα κατ’ ἐξοχὴν διακριθέντα εἰς τοὺς τομεῖς τῆς θρησκευτικῆς, ἐθνικῆς, ἐπιστημονικῆς καὶ κοινωνικῆς δράσεως.

Περὶ τῶν προσώπων τῶν διακριθέντων εἰς τὸν τομέα τῆς θρησκευτικῆς δράσεως, τῶν εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεὸν πιστευόντων, περὶ ὧν ὁ λόγος ἐν τῷ παρόντι, ἐπεδείχθη εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ὑπὸ τῶν πιστῶν. Ἡ ἀνάμνησις ἐξόχων τοιούτων προσώπων διετηρήθη ἀγήρως ὑπὸ τῶν νεωτέρων ἀπὸ αὐτῆς ἔτι τῆς ἐποχῆς τῶν Πρωτοπλάστων καὶ τῶν ἐγγυτέρων ἀπογόνων αὐτῶν. Τὰ κατ’ αὐτοὺς μετεβιβάζοντο τότε ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν διὰ μόνου τοῦ προφορικοῦ λόγου, καθ’ ὃ μὴ ὄντος εἰσέτι ἐπινενοημένου τοῦ γραπτοῦ. Ὁ γραπτὸς λόγος διέσωσε, συνέχισε καὶ μετελαμπάδευσε πρὸς τὰς νεωτέρας γενεὰς τὰς ὑπερόχους πράξεις τῶν παλαιοτέρων, αἵτινες ὡς δᾶδες ἀειλαμπεῖς καὶ τηλαυγεῖς κατευθύνουσι τὴν κατὰ Θεὸν διαπαιδαγώγησιν τῶν νεωτέρων.

Ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη ἀναφέρονται πλεῖσθ’ ὅσα ἱστορικὰ γεγονότα καὶ περίλαμπρα πλέκονται ἐγκώμια εἰς τοὺς ἐπ’ ἀρετῇ διακριθέντας Προπάτορας ἡμῶν. Ἡ ἐν αὐτῇ ἐξιστόρησις τῶν ἐναρέτων αὐτῶν πράξεων, περιέβαλε τούτους μὲ τὸν φωτοστέφανον τῆς δόξης, ἥτις διετηρήθη ἀμείωτος ἀνὰ τοὺς αἰῶνας καὶ ἀθάνατον κατέστησε τὸ ὄνομα αὐτῶν. Ἡ ἐξύμνησις τῆς φιλοξενίας καὶ τῶν ἀλλων ἀρετῶν τοῦ Ἀβραὰμ (2000 π.Χ.), ἄχρι τοῦ νῦν καὶ ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων ἐδρόσισε καὶ θέλει δροσίζει ἀενάως τὴν αἰχμηρὰν καὶ ἔρημον ἐξ ἀρετῶν ἀνθρωπότητα καὶ θέλει ἀναδεικνύει μιμητὰς ἐκ τῆς ἀνίκμου ταύτης πέτρας. Ἡ διασάλπισις τῆς ὑπομονῆς τοῦ Ἰὼβ (1925 π.Χ.) θέλει παρηγορεῖ ἄχρι συντελείας τῶν αἰώνων τὴν πάσχουσαν ἀνθρωπότητα.