Μαρτίου Ζ’ (7η)

Τῇ Ζ’ (7ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Ἱερομαρτύρων τῶν ἐν Χερσῶνι ἐπισκοπησάντων, ΕΦΡΑΙΜ, ΒΑΣΙΔΕΩΣ, ΕΥΓΕΝΙΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ, ΕΛΠΙΔΙΟΥ, ΚΑΠΙΤΩΝΟΣ καὶ ΑΙΘΕΡΙΟΥ.

Εἰς τὸν Ἐφραίμ·

Μὴ τὴν κεφαλὴν τοῖς ἀγάλμασι κλίνων,
Ἐφραίμ, ἀγάλλῃ τῇ τομῇ ταύτην κλίνων.

Εἰς τὸν Βασιλέα·

Συρεὶς Βασιλεὺς χερσὶ δεισιδαιμόνων,
Χεῖρας διασπᾷ δεισιδαίμονος πλάνης.

Εἰς τὸν Εὐγένιον, Ἀγαθόδωρον καὶ Ἐλπίδιον·

Τριὰς σύναθλος τοῦ Προφήτου τὸν λόγον,
Εἰς μάστιγας δέδωκα τὸν νῶτον, λέγει.

Εἰς τὸν Καπίτωνα·

Ἐπῆρε χεῖρας είς προσευχὴν Καπίτων,
Καὶ πρὸς Θεὸν μετῆρεν ἐξάρας πόδας.

Εἰς τὸν Αἰθέριον·

Ἐκ τοῦ ποταμοῦ προς Θεὸν χωρεῖς, Πάτερ,
Τὸν ἐν ποταμῷ σαρκικῶς λελουμένον.
Ἑβδομάτῃ Πατέρας μόρος ἥρπασεν ἑπτὰ ἀριθμῷ.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Οἱ Ἅγιοι Ἐπίσκοποι Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου ΑΡΚΑΔΙΟΣ καὶ ΝΕΣΤΩΡ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.

Τῆς Τριμυθοῦντος Ποιμένες καλοὶ δύο,
Ἐν τῇ καλῇ σκιρτῶσι τῆς Ἐδὲμ πόᾳ.

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΑΥΛΟΥ τοῦ Ἁπλοῦ.

Γῆθεν μεταστὰς πρὸς Θεὸν Παῦλος Λόγον,
Τῆς ἁπλότητος πολλαπλᾶ στέφη λάβεν.

Εἰς τὸν Ὅσιον Παῦλον τὸν Ἁπλοῦν ἐποίησεν Ἀκολουθίαν ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος ΕΦΡΑΙΜ ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἐφραὶμ ὁ ποιμὴν νῦν σύνεστι Ποιμένι,
Μικρὸς μεγάλῳ· ὢ μεγάλης ἀξίας!

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ τοῦ Κτήτορος τῆς ἐν Σαλαμῖνι Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης.

Μονὴν τῇ Ἁγνῇ ἱδρύσας Θεοτόκῳ
Λαυρέντιε, χαίρεις Μοναῖς ἐν ταῖς ἄνω.

Ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου τούτου Πατρὸς ἡμῶν Λαυρεντίου τυγχάνει συνυφασμένος μὲ τὸ ἱστορικὸν τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἰερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Σαλαμῖνος, ἥτις τυγχάνει ἐκ τῶν ἐπισημοτέρων Μονῶν τῆς Ἀττικῆς. Ἡ Μονὴ νῦν τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῆς Θεοτόκου, πανηγυρίζει δὲ κατὰ τὴν ιεʹ (15ην) Αὐγούστου, ἑορτὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἡ παλαιοτέρα Μονή, ἧς τὰ ἐρείπια ἀνῳκοδόμησεν ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος, ἐτιμᾶτο ἐπ’ ὀνόματι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Ἡ Μονὴ αὕτη εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς νήσου Σαλαμῖνος, ἔναντι τῆς γνωστῆς ἀκτῆς τῶν Μεγάρων τῆς καλουμένης Μεγάλο Πεῦκο, ἀνήκει δὲ εἰς τὴν Μητρόπολιν Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος. Μέχρι τοῦ ἔτους 1944 ἡ Μονὴ ἦτο ἀνδρική, ἔκτοτε ὅμως, διὰ διατάγματος τῆς 28-7-1944, προκληθέντος ὑπὸ τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Ἰακώβου, μετετράπη εἰς γυναικείαν. Μὲ τὸ ἱστορικὸν τῆς Μονῆς, ἥτις ἔχει σπουδαίαν ἱστορικὴν σημασίαν, ἠσχολήθησαν πολλοί. Σπουδαιότεραι ἐκδόσεις εἶναι αἱ ἑξῆς: Ν. Σαλτάρη, «Ἡ Μονὴ Φανερωμένης στὴν Σαλαμῖνα», Ἀθῆναι 1946 καὶ Μιχαὴλ Χ. Γκητάκου, «Ἡ Μονὴ Φανερωμένης Σαλαμῖνος ἐξ ἐπόψεως ἱστορικῆς, ἀρχαιολογικῆς καὶ ἁγιοταφικῆς», Ἀθῆναι 1966. Ἐν ταύταις εὓρηται καὶ ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου. Τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ὁσίου Λαυρεντίου ἐποίησεν ὁ Νεόφυτος Μεταξᾶς, Διάκονος τότε τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου Γαβριήλ. Ἐξεδόθη τύποις ἐν Ἀθήναις τὸ 1885. Εἰς ἀντικατάστασιν ταύτης, κακοζήλου καὶ ἀρρύθμου ὑπαρχούσης, ἐποίησε νέαν τοιαύτην πλήρη καὶ λίαν πανηγυρικὴν μετὰ Παρακλητικοῦ Κανόνος ὁ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ἥτις καὶ εὑρίσκεται εἰς τὴν ἐν Σαλαμῖνι Μονὴν τῆς Φανερωμένης, ἔνθα ἰδιαιτέρως τιμᾶται ὁ Ὅσιος.

Ἡ ἁγία Κάρα τοῦ Ὁσίου Λαυρεντίου σώζεται νῦν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Φανερωμένης ἐν Σαλαμῖνι, εὐωδιάζουσα καὶ πολλὰ θαύματα ἐνεργοῦσα, τὸ δὲ ἅγιον Λείψανον τοῦ Ὁσίου ἐτάφη εἰς τὴν μικρὰν Ἐκκλησίαν ὄπου εὑρίσκεται ἡ ἁγία Εἰκὼν τῆς Φανερωμένης. Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ὁσίου ἐγένετο Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ὁ υἱὸς τοῦ Ὁσίου ὀνόματι Ἰωακείμ (προφανῶς ὁ Ἰωάννης), ὅστις, ὡς φαίνεται ἠκολούθησε καὶ αὐτὸς τὴν Μοναχικὴν πολιτείαν.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

  

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ