ΕΦΡΑΙΜ, ΒΑΣΙΛΕΥΣ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΣ, ΕΛΠΙΔΙΟΣ, ΚΑΠΙΤΩΝ καὶ ΑΙΘΕΡΙΟΣ οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπδ’-τε’ (284-305). Κατὰ δὲ τὸ δέκατον ἕκτον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ, ἤτοι κατὰ τὸ ἔτος τ’ (300) ἀπὸ Χριστοῦ, ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἕρμων (300-314) ἀπέστειλεν εἰς διάφορα ἔθνη Ἐπισκόπους, ἵνα κηρύττωσιν ἀποστολικῶς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διαδίδωσι τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Τότε λοιπὸν ἀπεστάλησαν καὶ οἱ ἀνωτέρω ἑπτὰ Ἅγιοι Πατέρες ἡμῶν εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῶν Ταυροσκυθῶν [1] καὶ ὁ μὲν Ἅγιος Ἐφραὶμ ἀπεστάλη εἰς τὴν Σκυθίαν, ὁ δὲ Ἅγιος Βασιλεὺς εἰς τὴν Χερσῶνα, τὴν πλησιάζουσαν εἰς τὴν Κριμαίαν.

Ἐκεῖ φθάσας ὁ Ἅγιος Βασιλεύς, ἐκήρυττεν εἰς τοὺς εἰδωλολάτρας νὰ ἀντικαταστήσωσι τὴν ἀσέβειαν καὶ κακίαν αὐτῶν διὰ τῆς εὐσεβείας καὶ ἀρετῆς. Ἐκεῖνοι δὲ ἀκούσαντες ταῦτα ἐξεμάνησαν κατὰ τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν κατηγόρησαν ὅτι εἶναι κήρυξ νέας πολιτείας καὶ φθορεὺς τῆς πατροπαραδότου πλάνης αὐτῶν. Ὅθεν, ἀφοῦ τὸν ἔδειραν, τὸν ἐξεδίωξαν ἐκ τῆς πόλεώς των. Φεύγων δὲ ἐκεῖθεν ὁ Ἅγιος κατώκησεν ἐντὸς σπηλαίου ὀνομαζομένου Παρθενών. Τότε ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἔχαιρε καὶ ηὐφραίνετο, ἐπειδὴ ἠτιμάσθη διὰ τὸν Χριστόν, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως ἐλυπεῖτο διὰ τὴν τύφλωσιν καὶ τὴν πλάνην τῶν ἀπίστων.

Ἐν τοιαύτῃ λοιπὸν διαθέσει εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος, ἐδέετο τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν διόρθωσιν καὶ σωτηρίαν ἐκείνων. Κατ’ οἰκονομίαν δὲ Θεοῦ συνέβη νὰ ἀποθάνῃ ὁ υἱὸς τοῦ πρώτου ἄρχοντος τῆς πόλεως ἐκείνης, τὸν ὁποῖον μὲ πικρὰ δάκρυα ἐνεταφίασαν οἱ γονεῖς του. Οὗτος ὅμως κατὰ τὴν ἀκόλουθον νύκτα ἐνεφανίσθη καθ’ ὕπνον εἰς τοὺς συγγενεῖς του καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Ἐὰν θέλετε νὰ ζήσω καὶ πάλιν, καλέσατε τὸν ξένον, τὸν ὁποῖον ἐδείρατε καὶ ἐδιώξατε καὶ ἀφ’ οὗ πιστεύσητε εἰς τὴν διδαχήν του, παρακαλέσατέ τον νὰ προσευχηθῇ ὑπὲρ ἐμοῦ».

Τοῦτο ἀφοῦ ἔπραξαν ἐκεῖνοι, ἀνεστήθη ὁ νεκρὸς διὰ τῶν εὐχῶν τοῦ Ὁσίου καὶ διὰ τῆς ἐπιχύσεως ὕδατος ἁγιασθέντος κατὰ τὸν τύπον τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Τότε οἱ γονεῖς τοῦ παιδίου ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν μεθ’ ὅλων τῶν γνωστῶν καὶ οἰκείων των καὶ ἐβαπτίσθησαν ἅπαντες. Ὅσοι ὅμως ἔμειναν ἐν τῇ ἀπιστίᾳ, παρακινούμενοι ὑπὸ τῶν ἐκεῖ Ἰουδαίων, παρωργίσθησαν κατὰ τοῦ Ἁγίου καὶ δέσαντες αὐτὸν μὲ σχοινία ἔσυρον εἰς τὰς πλατείας καὶ τὰς ἀγοράς, ὁ δὲ Ἅγιος συρόμενος εἰς μακρὰν ἀπόστασιν καὶ ἀποκαμών, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.