Ὁ δὲ μακάριος Ἐφραὶμ ἐκήρυττε καὶ αὐτὸς τὸν Χριστὸν ὅπου εὑρίσκετο· ὅθεν συλληφθεὶς ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ μὴ πεισθεὶς νὰ προσκυνήσῃ τὰ εἴδωλα, ἀπετμήθη τὴν κεφαλὴν καὶ ἀνέβη στεφανηφόρος εἰς τὰ οὐράνια.
Οἱ δὲ Ἅγιοι Εὐγένιος, Ἀγαθόδωρος καὶ Ἐλπίδιος μετέβησαν εἰς τὴν Χερσῶνα, μετὰ τὸν μαρτυρικὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου Βασιλέως καὶ ἐκήρυττον τὸν Χριστόν. Οἱ ἐκεῖ ὅμως εἰδωλολάτραι, ὁρμήσαντες κατ’ αὐτῶν, τοὺς ἔδεσαν καὶ σύροντες εἰς τὸν δρόμον τοὺς ἐθανάτωσαν κατὰ τὴν ϛ’ (6ην) τοῦ παρόντος μηνὸς Μαρτίου, ἓν ὁλόκληρον ἔτος μετὰ τὴν θανάτωσιν τοῦ Ἁγίου Βασιλέως.
Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον ἔτη τινὰ ἀπεστάλη Ἐπίσκοπος εἰς τὴν Χερσῶνα, ὑπὸ τοῦ Ἱεροσολύμων Πατριάρχου, ὁ Ἅγιος Αἰθέριος, ὁ ὁποῖος βλέπων τὴν ἀγριότητα καὶ ἀπείθειαν τῶν ἐκεῖσε λαῶν, ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Βυζάντιον, ὅπως παρακαλέσῃ τὸν βασιλέα νὰ τιμωρήσῃ τοὺς ἀτάκτους ἐκείνους, βασιλεύοντος τότε Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τλ’ (330). Ἐγκριθείσης δὲ τῆς αἰτήσεως ταύτης τοῦ Ἁγίου ἐξεδιώχθησαν ἐκ τῆς Χερσῶνος διὰ βασιλικῆς προσταγῆς οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἄπιστοι, κατώκησαν δὲ εἰς αὐτὴν ἄνδρες εὐσεβεῖς. Τούτου ἕνεκα ἦλθε πάλιν ὁ Ἅγιος Αἰθέριος εἰς τὸ Βυζάντιον, ἵνα εὐχαριστήσῃ τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον διὰ τὴν εὐεργεσίαν ταύτην. Ἐπανερχόμενος δὲ ἐκ τοῦ Βυζαντίου, ἐρρίφθη ὑπὸ τῶν ἀπίστων εἰς τὸν ποταμὸν Δούναβιν [2] κατὰ τὴν ϛ’ (6ην) τοῦ παρόντος Μαρτίου.
Στερηθέντες τοιουτοτρόπως οἱ ἐν Χερσῶνι Χριστιανοὶ τοῦ Ποιμένος των, ἔστειλαν πρέσβεις εἰς τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον, παρακαλοῦντες νὰ σταλῇ εἰς αὐτοὺς ἄλλος Ἀρχιερεύς. Διὸ ἐστάλη Ἐπίσκοπος τούτων ὁ μακάριος Καπίτων. Οἱ μὲν λοιπὸν εὐσεβεῖς ἔχαιρον διὰ τοῦτο καὶ ηὐφραίνοντο, οἱ δὲ ἀσεβεῖς καὶ ἄπιστοι ἐλυποῦντο. Ὅθεν ἐζήτησαν νὰ ἴδωσι σημεῖον καὶ θαῦμα, ἵνα γνωρίσωσι δι’ αὐτοῦ ὁποία εἶναι ἡ ἀληθὴς Πίστις καὶ συνωμολόγησαν, ὅτι θὰ εἶναι ἀληθὴς ἡ πίστις ἐκείνου, ὅστις εἰσερχόμενος ἐντὸς ἀνημμένης καμίνου θέλει διαφυλαχθῆ ὅλως διόλο ἀβλαβής. Διὰ τοῦτο ὁ ἱερὸς Καπίτων, ἐνδυθεὶς τὴν ἀρχιερατικήν του στολήν, μετὰ τοῦ ἱεροῦ ὠμοφορίου καὶ σημειώσας ἐπ’ αὐτοῦ τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, εἰσῆλθεν εἰς τὴν κάμινον εἰς τὴν ὁποίαν καὶ παρέμεινεν ἐπ’ ἀρκετὴν ὥραν. Εἶτα ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς ἀβλαβὴς καὶ ἄφλεκτος, ἔχων τὸ φαιλόνιόν του πλῆρες ἀνημμένων ἀνθράκων. Μὲ τοῦτο λοιπὸν τὸ θαῦμα ἐξέπληξε τοὺς ἀπίστους ὁ Ἅγιος καὶ ἐβάπτισεν αὐτούς. Ἀφ’ οὗ δὲ οἱ ἐν τῇ Χερσῶνι ἐπίστευσαν, τότε καὶ ὁ θεῖος Καπίτων ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, κατὰ τὴν κβ’ (22αν) τοῦ Δεκεμβρίου. Οὕτω καὶ οἱ ἑπτὰ οὗτοι Ἅγιοι Ἱερομάρτυρες ἔλαβον παρὰ Κυρίου τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.