Τὸ Μαρτύριον αὐτῶν συνέγραψεν Ἑλληνιστὶ ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἔτος μὲν ἀπὸ τῆς Ἀλεξάνδρου» (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις καὶ πρὸ τούτων ἐν τῇ Λαύρᾳ). Ἐνταῦθα καταχωρίζεται ληφθὲν ἐκ τοῦ «Νέου Παραδείσου» Ἀγαπίου τοῦ Κρητός, διασκευασθὲν κατὰ τὴν φράσιν.

Ἐν δὲ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ Μαξίμου τοῦ Μαργουνίου γράφεται Κυντιριανοῦ. Ἀξιοπιστότερον ὅμως εἶναι τὸ τοῦ χειρογράφου ὡς ἐν τοῖς στίχοις δηλούμενον.

Οὗτος ὁ βασιλεὺς Ἰουστῖνος ἦτο κατὰ τὸ γένος Θρᾴξ. Καὶ ἐν ᾧ ἦτο πρότερόν ποιμὴν προβάτων καὶ χοίρων, ὕστερον ἔγινε στρατιώτης, εἶτα κόμης καὶ τελευταῖον ἀνεκηρύχθη βασιλεύς, ἐν ἔτει φιηʹ (518). Ἦτο δὲ εἰς τὰ θεῖα Ὀρθόδοξος καὶ εὐσεβέστατος καὶ κατὰ πάντα ἄριστος. Ἔχων δὲ γυναῖκα, Λουπικίαν καλουμένην, ἀνηγόρευσεν αὐτὴν Αὐγούσταν καὶ μετωνόμασεν Εὐφημίαν· ταύτης δὲ ἀποθανούσης, ἔλαβεν ἄλλην γυναῖκα, Θεοδώραν καλουμένην, αὐτὴν ἥτις ἀναφέρεται ἐνταῦθα, ἀνηγόρευσε δὲ καὶ ταύτην Αὐγούσταν (βλέπε τὸν Μελέτιον ἐν Τόμῳ Βʹ σελ. 64). Γράφει δὲ ὁ Δοσίθεος (σελ. 429 τῆς Δωδεκαβίβλου) περὶ τούτου τοῦ Ἰουστίνου ταῦτα· «Μετὰ τὴν λύσσαν τοῦ τριπλόκου ὄφεως Βασιλίσκου, Ζήνωνος καὶ Ἀναστασίου, ἔφθασεν ἡ εὐδαιμονία τοῦ Ἰουστίνου, ὑφ’ οὗ ἐβεβαιοῦντο αἱ τέσσαρες Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, ὡς τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια τιμώμεναι, ἐπειδὴ ἦσαν καρποὶ τῶν Εὐαγγελίων σωτηριωδέστατοι· ἠλευθεροῦντο οἱ ἐξωρισμένοι Ἐπίσκοποι ἐφυγαδεύοντο οἱ αἱρετικοί· ἡνοῦτο ἡ Ἐκκλησία Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως· ὥστε περὶ ἐκείνου τοῦ καιροῦ εἶπεν ὁ θεῖος Δαβίδ· «ἢ ἐπιλήσεται τοῦ οἰκτειρῆσαι ὁ Θεὸς;... αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου» (Ψαλμ. οϛʹ 10-11). Ὁ δὲ Μελέτιος (σελ. 116 τοῦ Βʹ Τόμου) γράφει ὅτι ἐπὶ τοῦ Ἰουστίνου τούτου ἐτυπώθη νὰ ψάλληται ἐν μὲν τῇ Μεγάλῃ Πέμπτῃ τὸ «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ», ἐν δὲ ταῖς ἄλλαις ἡμέραις τὸ «Οἱ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες», καθὼς ἱστορεῖ ὁ Κεδρηνός. Ἐβασίλευσε δὲ οὗτος ἔτη ἐννέα καὶ ἡμέρας τριακοντατρεῖς (σελ. 64 τοῦ Βʹ Τόμου τοῦ Μελετίου).