Ὁ εἰς τὸ Ἑλληνικὸν Βίος τοῦ Ὁσίου τούτου εὑρίσκεται ἐν τῇ Ἱερᾶ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, αὐτὸν γὰρ εὐλογεῖν ἄξιον». Εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν μετηνέχθη ὑπὸ τοῦ Ἱεροῦ Ἀγαπίου τοῦ Κρητός, ὑφ’ οὗ καὶ ἐξεδόθη τύποις συμπεριληφθεὶς εἰς τὴν ὑπὸ τούτου ἐκδοθεῖσαν «Καλοκαιρινήν». Ἐκ ταύτης παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν παρατίθεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος καὶ ἀπηκριβωμένος ὡς κατωτέρω ἀναφέρομεν. Ἀκολουθίας εἰς τὸν Ὅσιον τοῦτον Συμεὼν ἐποίησαν ὁ Θεοφάνης καὶ ὁ Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος, αἵτινες εὕρηνται ἐν τῷ Λαυρεωτικῷ Κώδικι Βʹ 71. Ἄλλα Στιχηρά, Ἰδιόμελα, Καθίσματα κ.λ.π. εὕρηνται εἰς Κώδικα τῶν Καυσοκαλυβίων καὶ εἰς τοὺς Λαυρεωτικοὺς Κώδικας Γʹ 19 καὶ Ιʹ 70 καὶ εἰς τὸν Παρισινὸν Κώδικα 1574.

Σημειοῦμεν δὲ ἐνταῦθα, ὅτι ὁ ἀοίδιμος Ἀγάπιος ὁ Κρὴς εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου τούτου Συμεὼν τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει, τὸν περιεχόμενον, ὡς ἀνωτέρω ἀναφέρομεν, εἰς τὴν ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθεῖσαν «Καλοκαιρινήν», καὶ ὡς καὶ ἄλλοι τινές, παρασυρόμενοι ἀπὸ τὴν συνωνυμίαν τοῦ Ὁσίου τούτου μετὰ τοῦ παλαιοτέρου Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτου καὶ τὴν ταυτότητα τοῦ ἀγωνίσματος ἀμφοτέρων, ἤτοι τὴν ἐπὶ τοῦ στύλου ἀνάβασιν, ὑποστηρίζουσιν ὅτι ὁ Συμεὼν οὗτος ὁ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει καὶ ὁ Συμεὼν ἐκεῖνος, ὁ ἁπλῶς ἀποκαλούμενος Στυλίτης καὶ ἑορταζόμενος κατὰ τὴν αʹ (1ην) Σεπτεμβρίου, εἶναι εἷς καὶ ὁ αὐτός, μὲ διάφορον προσωνυμίαν. Ἄλλοι ὅμως διακριτικώτεροι βεβαιοῦν, ὅτι ἄλλος εἶναι οὗτος καὶ ἄλλος ἐκεῖνος, συμπεραίνοντες τοῦτο ἀπὸ τοὺς διαφόρους χρόνους καὶ βασιλεῖς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἤκμασεν ἕκαστος αὐτῶν, ὡς καὶ ἀπὸ διάφορα ἄλλα σημεῖα.

Σύγχυσις ὑπάρχει ἀκόμη καὶ εἰς τὴν δευτέραν προσωνυμίαν, ἥτις ἔχει δοθῆ πρὸς διάκρισιν τούτου ἀπὸ τοῦ ἑτέρου συνωνύμου Συμεών, διότι ἄλλοι μὲν τοῦτον ὀνομάζουσιν «Ὅσιον Συμεῶνα τὸν Θαυμαστορείτην, τὸν ἐν τῇ Μάνδρᾳ», ἄλλοι δὲ τὸν εἰς τὴν αʹ (1ην) Σεπτεμβρίου ἑορταζόμενον ἀποκαλοῦν «Ὅσιον Συμεῶνα τὸν Στυλίτην, τὸν ἐν τῇ Μάνδρᾳ». Ἡ σύγχυσις αὕτη προῆλθεν ἐκ τοῦ ὅτι κάτωθεν μὲν τοῦ στύλου τοῦ Θαυμαστορείτου εὑρίσκετο τὸ Μοναστήριόν του, ὅπερ Μάνδραν ὠνόμασε, πέριξ δὲ τοῦ στύλου τοῦ Στυλίτου εἶχον οἰκοδομήσει κατὰ προσταγὴν τοῦ Ὁσίου μάνδραν, διὰ νὰ μὴ εἰσέρχωνται ἐν αὐτῇ γυναῖκες. Ἐπὶ πλέον, ἐκεῖνος προτοῦ ἀνέλθῃ εἰς τὸν στῦλον εἶχεν εἰσέλθει εἰς Μονὴν καλουμένην τῆς Μάνδρας. Ὁ θεῖος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τὸν χαρακτηρισμὸν «ὁ ἐν τῇ Μάνδρᾳ» ἀποδίδει εἰς τὸν Στυλίτην, ἐν τῷ Βίῳ ὅμως τούτῳ τοῦ Ἁγίου ρητῶς γράφεται ὅτι ὁ ἐν τῇ Μάνδρᾳ εἶναι οὗτος καὶ ὅτι, ὅταν εἰς τὸν μικρὸν ἁγιασμὸν λέγωμεν «Συμεὼν τοῦ ἐν τῇ Μάνδρᾳ», ἐννοοῦμεν τοῦτον τὸν Ὅσιον.

Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν ἄλλος εἶναι ὁ Συμεὼν ὁ Στυλίτης, ὁ κατὰ τὴν αʹ (1ην) Σεπτεμβρίου ἑορταζόμενος (βλέπε ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας») καὶ ἄλλος ὁ κατὰ τὴν σήμερον ἑορταζόμενος Συμεὼν ὁ Θαυμαστορείτης, ἐξυπακούεται ὅτι καὶ ἡ Μάρθα ἡ ἑορταζομένη ἐπίσης κατὰ τὴν αʹ (1ην) Σεπτεμβρίου ἄλλη εἶναι ἀπὸ τὴν Μάρθαν τὴν ἑορταζομένην κατὰ τὴν δʹ (4ην) Ἰουλίου· καὶ ἡ μὲν τῆς αʹ (1ης) Σεπτεμβρίου ἑορταζομένη εἶναι μήτηρ τοῦ Στυλίτου, ἡ δὲ τῆς δʹ (4ης) Ἰουλίου τούτου τοῦ Θαυμαστορείτου, καθὼς καὶ ἐκεῖ οὕτως ἐπιγράφεται (βλέπε ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).