Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΜΕΛΕΤΙΟΥ τοῦ Στρατηλάτου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ΙΩΑΝΝΟΥ καὶ ΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ τοῦ Αἰγυπτίου, ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ τοῦ Μάγου, ΚΟΜΗΤΩΝ καὶ ΤΡΙΒΟΥΝΩΝ δώδεκα, Γυναικῶν τριῶν ΜΑΡΚΙΑΝΗΣ, ΠΑΛΛΑΔΙΑΣ καὶ ΣΩΣΣΑΝΗΣ …

… Νηπίων δύο ΚΥΡΙΑΚΟΥ καὶ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ καὶ τοῦ λοιποῦ ΠΛΗΘΟΥΣ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων χιλιάδων Ἕνδεκα καὶ Διακοσίων Ὀκτώ.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ στρατηλάτης καὶ Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ καὶ μετ’ αὐτὸν ἀθλήσαντες Ἅγιοι Μάρτυρες ἤκμασαν ἐν Ρώμῃ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀντωνίου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ρλη’-ρξα’ (138-161) ἡγεμονεύοντος τῆς Ρώμης τοῦ Μαξίμου [1]. Ἐμαρτύρησαν δὲ ὡς έξῆς:

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μελέτιος, παραλαβὼν μεθ’ ἑαυτοῦ στρατιώτας Χριστιανούς, ἔχων δὲ καὶ συνεργοὺς τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, μετέβη εἰς τὸν ναὸν τῶν εἰδωλολατρῶν, ὅπου, διὰ τῆς προσευχῆς του, κατεκρήμνισε καὶ εἰς κόνιν μετέβαλε τὰ ἐν αὐτῷ εἴδωλα. Τοῦτο πληροφορηθεὶς ὁ ἡγεμὼν Μάξιμος ἔστειλε στρατιώτας, οἵτινες συνέλαβον τὸν Μελέτιον καὶ τοὺς συντρόφους του. Ὁδηγηθέντες οἱ Ἅγιοι πρὸ τοῦ ἡγεμόνος παρεκινήθησαν ὑπ’ αὐτοῦ νὰ θυσιάσωσιν εἰς τὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐθυσίαζον, πρῶτον ἔδειραν αὐτοὺς ἐπὶ πολλὰς ὥρας διὰ ξύλων ξηρῶν, ἔπειτα δὲ ἐπλήγωσαν αὐτοὺς εἰς τοὺς ἀστραγάλους διὰ σιδηρῶν σφυρίων καὶ ἐκάρφωσαν τοὺς πόδας των διὰ ξυλίνων καρφίων. Ὅμως οἱ Ἅγιοι, ἔχοντες τὸν νοῦν αὐτῶν ἐστραμμένον πρὸς τὸν Κύριον, δὲν ᾐσθάνοντο τὰς πληγάς. Κατόπιν ἔσκαψαν τὰ πλευρά των διὰ σιδηρῶν ἀγκίστρων καὶ ἐκτύπων τὰ μέτωπά των, ἐπὶ τῶν ὁποίων διὰ τῶν πληγῶν ἀπετύπωνον τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ. Ἀλλὰ καὶ ἄλλας πολλὰς βασάνους ὑπέμειναν οἱ μακάριοι, προξενούσας θάνατον εἰς τὸν βασανιζόμενον. Τελευταῖον τὸν μὲν Ἅγιον Μελέτιον ἐκρέμασαν ἐκ μιᾶς πεύκης καὶ οὕτως ὁ μακάριος ἔλαβε τὸ τέλος τοῦ Μαρτυρίου, πρὸς ἀτελεύτητον ἐν Χριστῷ δόξαν αὐτοῦ καὶ ἀνάπαυσιν, τοὺς δὲ Ἁγίους Στέφανον καὶ Ἰωάννην ἀπεκεφάλισαν.

Μετὰ ταῦτα ἦλθεν ἐξ Αἰγύπτου ὁ Σεραπίων, ὅστις, λόγῳ τῶν θαυμάτων τὰ ὁποῖα εἶδε τελούμενα παρὰ τῶν ρηθέντων Ἁγίων Μαρτύρων, ἐπίστευσεν είς τὸν Χριστὸν καὶ βαπτισθεὶς ἐδέχθη ὑπὸ θείου Ἀγγέλου τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου.

Ὁμοίως ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ὁ μάγος Καλλίνικος, διότι ἔδωκε μὲν θανατηφόρον δηλητήριον εἰς τὸν Ἅγιον Μελέτιον, δὲν ἠδυνήθη ὅμως νὰ τὸν θανατώσῃ. Ὅθεν διὰ ταῦτα ὁ ἡγεμὼν διέταξε καὶ ἀπεκεφάλισαν τόν τε Ἅγιον Σεραπίωνα καὶ τὸν Ἅγιον Καλλίνικον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ τὸν Ὅσιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην, οἱ Ἅγιοι οὗτοι ἐμαρτύρισαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀντωνίου τοῦ Ἡλιογαβάλου (218-222), ὅπως καὶ εἰς τὰς προγενεστέρας ἡμῶν ἐκδόσεις γράφεται, ἀκριβέστεροι ὅμως χρονολόγοι τάττουν τὸ Μαρτύριον αὐτῶν εἰς τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀντωνίου τοῦ Πίου (138-161). Ὡς πρὸς τὸν τόπον τοῦ Μαρτυρίου αὐτῶν ὁ Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης («Ἁγιολόγιον», σελ. 331) σημειοῖ ὅτι ἐν Ρώμῃ ἐμαρτύρησαν οἱ Ἅγιοι, ἐν δὲ τῇ νεωτέρᾳ «Θρησκευτικῇ καὶ Ἠθικῇ Ἐγκυκλοπαιδείᾳ» (τόμ. 8ος, στ. 926), γράφεται, ὅτι ἐν Tavium τῆς Γαλατίας ἐμαρτύρησαν.