Εἰς τὴν ἡμέραν ταύτην τῆς Παραμονῆς τῶν Χριστουγένων λόγον ἔχει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, οὗ ἡ ἀρχή· «Μέλλοντος, ἀγαπητοί, τοῦ κοινοῦ Σωτῆρος» (ἔκδ. Migne, τόμ. 50ός, στ. 795), ὡσαύτως καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὥσπερ οἱ τὴν Χρυσῖτην γῆν μεταλλεύειν» (ἔκδ. Migne, τόμ 28ος, στ. 944, ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τόμ. 86ος, σελ. 217).

Ὁ Βίος τῆς Ὁσίας ταύτης Εὐγενίας συνεγράφη διὰ στίχων Ἰαμβικῶν ἐξ ὧν καὶ μετεφράσθη, βλέπε δὲ τούτους ἐν τῷ Μηναίῳ τοῦ Δεκεμβρίου. Συνέγραψε δὲ καὶ ὁ Μεταφραστὴς Συμεὼν τὸν Βίον αὐτῆς, οὗ ἡ ἀρχή· «Κομμόδου μετὰ Μάρκον» (σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Τετυπωμένος εὕρηται ἐν τῇ ἐκδόσει τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας ὑπὸ τοῦ Ἀββᾶ Migne, τόμ. 116, στ. 609-652. Τοῦτον μετήνεγκεν εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν ὁ ἱερὸς Ἀγάπιος ὁ Κρής, ὅστις καὶ τύποις ἐξέδωκεν αὐτὸν μετ’ ἄλλων ἐν τῷ «Παραδείσῳ», ἐξ οὗ παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν καταχωρίζεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

Ὁ Ἀντίοχος οὗτος φαίνεται νὰ εἶναι ὁ ἀκμάσας ἐπὶ Ἡρακλείου τοῦ βασιλέως (610-641), ἐκ Γαλατίας καταγόμενος καὶ ἐν Παλαιστίνῃ μονάσας, ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ἁγίου Σάββα, διαβεβοημένος ἐπ’ ἀρετῇ καὶ ἁγιότητι· ὅστις ἔχων τότε τὴν ἐπιστασίαν τῆς Λαύρας ἐθρήνησεν, ὡς ἄλλος Ἱερεμίας, διὰ τὴν αἰχμαλωτισθεῖσαν ὑπὸ τῶν Περσῶν Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸν ἐμπρησμὸν αὐτῆς, καὶ διὰ τὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπαγωγὴν εἰς Περσίαν, ὡς αὐτὸς γράφει εἰς τὸν ρζʹ (107) λόγον του. Οὗτος τῇ αἰτήσει τοῦ συμπατριώτου του Εὐσταθίου Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀτταλίνης, εὑρισκομένης ἐν τῇ πόλει τῆς Ἀγκύρας τῆς Γαλατίας, συνέγραψε τὸ γνωστὸν βιβλίον «Πανδέκτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς», προοριζόμενον διὰ τοὺς ὑπὸ τῶν Περσῶν κατὰ τὸ ἔτος 619 διωκομένους ἐκ Γαλατίας Μοναχούς. Οὗτος εἶναι ἀπάνθισμα τῆς ἠθικῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, περιέχων τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ πλείστας πατερικὰς διδασκαλίας, εἶναι δὲ διῃρημένος εἰς ρλʹ (130) κεφάλαια. Περιέχει ἐπίσης καὶ προσευχὴν ἐξομολογήσεως παντὸς ἐπαίνου ἀνωτέραν. Τὸ ἔργον τοῦτο χειρόγραφον εὑρίσκεται ἐν τῷ Χειρογράφῳ Κουβαρᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω. Τύποις ἐξεδόθη ὑπὸ τοῦ Ἀββᾶ Migne ἐν τῇ Ἑλληνικῇ Πατρολογίᾳ, τόμ. 89ος, στ. 1421-1849. Ἐκ τοῦ Πανδέκτου τούτου ὁ Ἀντίοχος ἀπεκλήθη Πάνδεκτος. Ὁ αὐτὸς ἔγραψε καὶ πολλὰς εὐχὰς εἰς τὸν Κύριον, ἐξ ὧν μία εἶναι καὶ ἐπικοίτιος εὐχή, τὸ «Καὶ δὸς ἡμῖν, Δέσποτα, πρὸς ὕπνον ἀπιοῦσιν», ἥτις ὑπάρχει ἐν τῷ Ὡρολογίῳ. Οὗτος θρηνεῖ καὶ ὀδύρεται διὰ τοὺς Ὁσίους Πατέρας τοὺς φονευθέντας ὑπὸ τῶν Ἰσμαηλιτῶν ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ἁγίου Σάββα, τοὺς ἑορταζομένους κατὰ τὴν κʹ (20ὴν) Μαρτίου (βλέπε ἐν τόμῳ Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Ὁ αὐτὸς εἶπε καὶ τὸ ἀξιομνημόνευτον τοῦτο ἀπόφθεγμα· «Ὑπερήφανος Μοναχὸς δένδρον ἄκαρπον καὶ ἄρριζον, καὶ οὐ μὴ ἐνέγκῃ προσβολὴν ἀνέμου. Καὶ ὥσπερ πομφόλυξ ραγεῖσα ἀφανίζεται, οὕτω μνήμη ὑπερηφάνου μετὰ θάνανον ὄλλυται· καὶ ὥσπερ ἡ τοῦ ταπεινοῦ προσευχὴ κάμπει Θεόν, οὕτως ἡ τοῦ ὑπερηφάνου δέησις παροργίζει τὸν Ὕψιστον» («Εὐεργετινός», βιβλ. Γʹ, ὑπόθ. κθʹ, διδ. δʹ).

Ὁ Ὅσιος οὗτος φαίνεται εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων, ὅτι ὀνομάζεται Βιτίμιος. Εἰς τοῦτον ἔδωκάν ποτε μῆλα, νὰ τὰ δώσῃ εἰς τοὺς ἐν τῇ Σκήτῃ Γέροντας. Ἀπελθὼν δὲ καὶ κτυπήσας τὴν θύραν τοῦ κελλίου τοῦ Ἀββᾶ Ἀχιλλᾶ, ἠθέλησε νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν ἐκ τῶν μήλων. Ὁ δὲ Ἀχιλλᾶς ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν δὲν ἤθελα, ἀδελφέ, νὰ κτυπήσῃς εἰς τὴν θύραν μου, ἔστω καὶ ἂν ἤθελες μοὶ δώσῃς μάννα οὐράνιον· ὅθεν οὐδὲ εἰς ἄλλου κελλίον μὴ ὑπάγῃς». Ὁ Βιτίμιος τότε τὰ μὲν μῆλα ἔφερεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, αὐτὸς δὲ ἀνεχώρησεν εἰς τὸ κελλίον του.

Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ βλέπε εἰς τὴν γʹ (3ην) Μαΐου (τόμος Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Κατεχωρίσθη δὲ τοῦτο ἐκεῖ, διότι καίτοι ἐνταῦθα σημειοῦται ἡ μνήμη αὐτοῦ κατὰ τὴν σήμερον, ὅμως ἐκεῖ ἀναγράφεται ὅτι τὴν γʹ (3ην) Μαΐου ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος.