Εἰς τὸν Προφήτην Δανιὴλ καὶ τοὺς Ἁγίους Τρεῖς Παῖδας λόγον συνέγραψεν ὁ χρυσοστομικὸς τοῦ Ἰωάννου κάλαμος, οὗ ἡ ἀρχή· «Φαιδρὰ σήμερον ἡμῖν ἡ πανήγυρις καὶ λαμπροτέρα τοῦ συνήθους» (σῴζεται ἐν τῷ Πρωτάτῳ καὶ ἐν τῷ 49ῳ τόμῳ τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας, ἔκδοσις Migne, στ. 305). Ὡσαύτως καὶ ἕτερον λόγον συνέγραψεν ὁ θεῖος Χρυσόστομος εἰς τοὺς Ἁγίους Τρεῖς Παῖδας καὶ εἰς τὴν Βαβυλωνίαν κάμινον, οὗ ἡ ἀρχή· «Καινὸν ὡς ἀληθῶς καὶ μέγιστον εὐσεβείας θέατρον ἡ τῶν Τριῶν Παίδων συνεστήσατο χορεία» (σῴζεται ἐν τῷ 5ῳ τόμῳ τῆς ἐν Ἐτόνῃ ἐκδόσεως καὶ τῷ 56ῳ τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας, τῆς ἐκδοθείσης ὑπὸ τοῦ Ἀββᾶ Migne, στ. 593). Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος λόγον ἔχει εἰς τὸν Δανιὴλ καὶ τοὺς Τρεῖς Παῖδας, οὗ ἡ ἀρχή· «Φέρε δὴ διασκεψώμεθα τὰ κατὰ τὸν Προφήτην Δανιὴλ» (τόμ. βʹ τῆς ἐν Ρώμῃ ἐκδόσεως). Καὶ Συμεὼν ὁ Μεταφραστὴς ὑπόμνημα συνέγραψεν εἰς τοὺς Ἁγίους τούτους, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἄρτι Ναβουχοδονόσορ» (σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Ὁμοίως Ὑπόμνημα εἰς τοὺς αὐτοὺς Ἁγίους ἔχει ὁ «Νέος Θησαυρός», κατὰ τὴν Κυριακὴν πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Ἐν αὐτῷ ἐκτίθεται εἰς τὸ ἁπλοῦν ἡ κατὰ πλάτας ἱστορία τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιὴλ καὶ τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων. Τοῦτο διασκευάσαντες φραστικῶς κατεχωρίσαμεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν Κυριακὴν πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, εὐθὺς μετὰ τὴν ιηʹ (18ην) Δεκεμβρίου εἰς ἣν καὶ βλέπε αὐτό.

Τὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης βιβλίον τοῦ Προφήτου Δανιήλ, κατὰ τὸν Ἱερώνυμον, ἀναγινώσκει ἡ Εκκλησία ἐκ τῆς μεταφράσεως τοῦ Θεοδοτίωνος, διότι εὗρε συγκεχυμένην τὴν τῶν Ἑβδομήκοντα, ἡ ὁποία οὐδὲ κἂν σῴζεται. Καὶ ταῦτα μὲν καὶ ἄλλοι πολλοὶ λέγουσιν. Ὁ δὲ σοφὸς Νικηφόρος ὁ Θεοτόκης, εἰς τὰς ὑποσημειώσεις τῆς Ἀνασκευῆς τῆς τελευταῖον διερμηνευθείσης Διαθήκης, διὰ πολλῶν ἀποδεικνύει, ὅτι ἡ κατὰ τὰς κοινὰς Ἑλληνικὰς ἐκδόσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς συνεκδεδομένη βίβλος τοῦ Προφήτου Δανιὴλ εἶναι αὐτὴ αὕτη ἡ τῶν Ἑβδομήκοντα μετάφρασις καὶ ὄχι ἡ τοῦ Μαρκιωνιστοῦ Θεοδοτίωνος, οὐδὲ ἡ ἐκ τοῦ Κισιανοῦ Κώδικος ἀναφανεῖσα. Προσθέτομεν δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι τὰς Προφητείας τοῦ Δανιήλ, τὰς περὶ Μακεδόνος Ἀλεξάνδρου, προσέφεραν ὁ ἀρχιερεὺς Ἴαδδος καὶ οἱ ἱερεῖς εἰς τὸν βασιλέα Ἀλέξανδρον, ὅταν ἐπεσκέφθη τὴν Ἱερουσαλήμ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἰώσηπος. Πρέπει δὲ νὰ γνωρίζωμεν, ὅτι μόνος ὁ Προφήτης οὗτος Δανιὴλ προεῖπεν εἰς πόσα ἔτη ὡρισμένως μέλλει νὰ ἔλθῃ καὶ νὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός, ἤτοι μετὰ τετρακόσια ἐνενήκοντα. Καὶ σαφέστερον πάντων τῶν Προφητῶν αὐτὸς προεκήρυξε τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, διότι οὕτω γράφεται εἰς τὸ νῦν σῳζόμενον Ἑβραϊκόν· «Καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξήκοντα δύο, ἐκκοπήσεται ὁ Μεσσίας (ἤτοι ὁ Χριστός), ἀλλ’ οὐχ ἑαυτῷ», (τουτέστιν οὐχ ὑπὲρ ἑαυτοῦ, ἀλλ᾽ ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων) (Δαν. θʹ 26). Σημείωσαι, ὅτι τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιὴλ ἔφερε μεθ’ ἑαυτῆς ἡ Ἁγία Ἑλένη ἐπανελθοῦσα ἐκ τῶν Ἱεροσολύμων εἰς Κωνσταντινούπολιν (σελ. 102 τῆς Δωδεκαβίβλου).

Εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Διονύσιον ἐγκώμια ἐφιλοπόνησαν ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἰωάννης ὁ Μυρέων καὶ ἄλλοι. Ἐπίσης συνετέθησαν ἀρκεταὶ Ἀκολουθίαι, αἵτινες ἐξεδόθησαν τύποις, περιέχουσαι καὶ τὸν Βίον αὐτοῦ. Ἐπικρατέστεραι τούτων εἶναι ἡ τοῦ Ἀ. Συμμαχίου, ἥτις ψάλλεται τὴν 17ην Δεκεμβρίου καὶ ἡ τοῦ Ν. Ἀραβαντινοῦ, ἥτις ψάλλεται τὴν 24ην Αὐγούστου. Αἱ ἐκδοθεῖσαι Ἀκολουθίαι τοῦ Ἁγίου, κατὰ σειρὰν ἐκδόσεως εἶναι αἱ ἑξῆς: αʹ) 1738 ἐν Βενετίᾳ (Ἀκολουθία Γ. Συπάνδρου), βʹ) 1844 ἐν Ἀθήναις (Ἀκολουθία Ἀ. Συμμαχίου), γʹ) 1869 ἐν Πάτραις, δʹ) 1875 ἐν Πάτραις, εʹ) 1876 ἐν Ζακύνθῳ, ϛʹ) 1885 ἐν Ἀθήναις, ζʹ) 1887 ἐν Πάτραις, ηʹ) 1911 ἐν Ἀθήναις, θʹ) 1922 ἐν Ἀθήναις, ιʹ) 1929 ἐν Θεσσαλονίκῃ. Τὴν Ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Λειψάνου καὶ τὰ θαύματα αὐτοῦ ἑορτάζομεν κατὰ τὴν κδʹ (24ην) τοῦ Αὐγούστου, βλέπε ἐν τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Εἰς τοῦτον τὸν Νέον Μάρτυρα Νικήταν λόγον ἔχει ὁ μέγας λογοθέτης καὶ πρωτοβεστιάριος Θεόδωρος ὁ Μουζάλων· σῴζεται δὲ ὁ λόγος αὐτὸς ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ ἐν τῷ Ἄθῳ.