ΣΤΕΦΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ὁ πρὸ τῆς χειροτονίας του καλούμενος Δουναλὲ ἢ Δουνάλε ἦτο πρότερον ἄρχων τῆς ἰδίας αὐτοῦ χώρας, ἡ ὁποία εἶναι νῆσος παρ’ ἄλλων μὲν ὀνομαζομένη Νιβερτία, παρ’ ἄλλων δὲ Βερρόη καὶ βρεχομένη μὲν ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸν Ὠκεανόν, εὑρισκομένη δὲ πλησίον εἰς τὰ Γάδειρα, τὰ ἐν τῇ Ἱσπανίᾳ [1]. Οὗτος λοιπὸν εἶχε πλοῦτον πολὺν καὶ ἀνετράφη μὲ εὐσεβῆ πίστιν και χριστιανικώτατα δόγματα, ζῶν περισσότερον εἰς τὸν Θεόν, παρὰ εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ὅθεν ὅλα τοῦ κόσμου τὰ πράγματα σκύβαλα λογισάμενος ὁ ἀοίδιμος, ἀφῆκε τὴν ἐξουσίαν εἰς τοὺς υἱούς του καὶ μεταβὰς εἰς τὴν Ρώμην, ἐνδύεται τὸ Μοναχικὸν σχῆμα, τὸ τοῦ σταυροφόρου δηλαδή, ὑπὸ τοῦ Πάπα Ἀγαπητοῦ.

Μετὰ ταῦτα ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ὁ Ὅσιος, πορεύεται εἰς τὴν περίφημον Κωνσταντινούπολιν, εἰς τὴν ὁποίαν συνωμίλησε μὲ τὸν Πορφυρογέννητον βασιλέα Κωνσταντῖνον Ζ’ ἐν ἔτει ϡιθ’ (919), ὑπὸ τοῦ ὁποίου στέλλεται εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα (ζητήσας αὐτὸ ὁ ἴδιος παρ’ ἐκείνου, τὸ νὰ σταλῇ δηλαδή). Ἀφιχθεὶς δὲ ἐκεῖ λαμβάνει τὸ μέγα καὶ Ἀγγελικὸν Σχῆμα ἀπὸ τὸν τότε Πατριάρχην τῶν Ἱεροσολύμων, Χριστόδουλον καλούμενον, καὶ ἀπὸ Δουναλὲ μετονομάζεται Στέφανος [2]. Πολλὰς δὲ ὕβρεις καὶ δαρμοὺς λαμβάνει ἀπὸ τοὺς Σαρακηνοὺς ὁ μακάριος, διότι εἶχε τριγύρω περικεκομμένον τὸ γένειόν του.

Ἐκ τῶν Ἱεροσολύμων μετέβη ὁ Ὅσιος εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἔνθα κρατηθεὶς ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακὴν μετὰ τῶν ἀκολουθούντων αὐτὸν δύο Ἱερέων. Ἀφοῦ δὲ ἔμεινεν ἐκεῖ ἓξ μῆνας, ταλαιπωρούμενος ὑπὸ πείνης καὶ δίψης καὶ τῶν ἄλλων κακοπαθειῶν τῆς φυλακῆς, στέλλεται εἰς τὸν Ἀμηρᾶν τῆς Αἰγύπτου, ὑπὸ τοῦ ὁποίου δεθεὶς μὲ βαρύτατα δεσμὰ ἠναγκάζετο ὁ ἀοίδιμος νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ἐπειδὴ δὲ εἰς τοῦτο ἀντέλεγε στερρῶς καὶ δὲν ἐνικᾶτο, ἀλλ’ ὡμολόγει παρρησίᾳ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐτιμωρήθη μὲ περισσοτέρας ἢ πρότερον πληγὰς καὶ βασανιστήρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα κακοπαθήσας, ἔπεσεν εἰς ἀσθένειαν ὁ τρισόλβιος· ὡς ἐκ τῆς ἀσθενείας δὲ ἀφῆκε τὴν παροῦσαν πρόσκαιρον ζωὴν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν ἄνω καὶ τὴν αἰώνιον, ἀφοῦ πρῶτον ἀνηγγέλθη εἰς αὐτὸν παρὰ Θεοῦ ἡ κοίμησίς του.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ